Lamentations 3

RAB’bin gazap değneği altında acı çeken adam benim.

Beni güttü, Işıkta değil karanlıkta yürüttü.

Evet, dönüp dönüp bütün gün bana elini kaldırıyor.

Etimi, derimi yıprattı, kemiklerimi kırdı.

Beni kuşattı, Acı ve zahmetle sardı çevremi.

Çoktan ölmüş ölüler gibi Beni karanlıkta yaşattı.

Çevreme duvar çekti, dışarı çıkamıyorum, Zincirimi ağırlaştırdı.

Feryat edip yardım isteyince de Duama set çekiyor.

Yontma taşlarla yollarımı kesti, Dolaştırdı yollarımı.

Benim için O pusuya yatmış bir ayı, Gizlenmiş bir aslandır.

Yollarımı saptırdı, paraladı, Mahvetti beni.

Yayını gerdi, okunu savurmak için Beni nişangah olarak dikti.

Oklarını böbreklerime sapladı.

Halkımın önünde gülünç düştüm, Gün boyu alay konusu oldum türkülerine.

Beni acıya doyurdu, Bana doyasıya pelinsuyu içirdi.

Dişlerimi çakıl taşlarıyla kırdı, Kül içinde diz çöktürdü bana.

Esenlik yüzü görmedi canım, Mutluluğu unuttum.

Bu yüzden diyorum ki, “Dermanım tükendi, RAB’den umudum kesildi.”

Acımı, başıboşluğumu, Pelinotuyla ödü anımsa!

Hâlâ onları düşünmekte Ve sıkılmaktayım.

Ama şunu anımsadıkça umutlanıyorum:

RAB’bin sevgisi hiç tükenmez, Merhameti asla son bulmaz;

Her sabah tazelenir onlar, Sadakatin büyüktür.

“Benim payıma düşen RAB’dir” diyor canım, “Bu yüzden O’na umut bağlıyorum.”

RAB kendisini bekleyenler, O’nu arayan canlar için iyidir.

RAB’bin kurtarışını sessizce beklemek iyidir.

İnsan için boyunduruğu gençken taşımak iyidir.

RAB insana boyunduruk takınca, İnsan tek başına oturup susmalı;

Umudunu kesmeden yere kapanmalı,

Kendisine vurana yanağını dönüp Utanca doymalı;

Çünkü Rab kimseyi sonsuza dek geri çevirmez.

Dert verse de, Büyük sevgisinden ötürü yine merhamet eder;

Çünkü isteyerek acı çektirmez, İnsanları üzmez.

Ülkedeki bütün tutsakları ayak altında ezmeyi,

Yüceler Yücesi’nin huzurunda insan hakkını saptırmayı,

Davasında insana haksızlık etmeyi Rab doğru bulmaz.

Rab buyurmadıkça kim bir şey söyler de yerine gelir?

İyilikler gibi felaketler de Yüceler Yücesi’nin ağzından çıkmıyor mu?

İnsan, yaşayan insan Niçin günahlarının cezasından yakınır?

Davranışlarımızı sınayıp gözden geçirelim, Yine RAB’be dönelim.

Ellerimizin yanısıra yüreklerimizi de göklerdeki Tanrı’ya açalım:

“Biz karşı çıkıp başkaldırdık, Sen bağışlamadın.

Öfkeyle örtünüp bizi kovaladın, Acımadan öldürdün.

Dualar sana erişmesin diye Bulutları örtündün.

Uluslar arasında bizi pisliğe, süprüntüye çevirdin.

Düşmanlarımızın hepsi bizimle alay etti.

Dehşet ve çukur, kırgın ve yıkım çıktı önümüze.”

Kırılan halkım yüzünden Gözlerimden sel gibi yaşlar akıyor.

Durup dinmeden yaş boşanıyor gözümden,

RAB göklerden bakıp görünceye dek.

Kentimdeki kızların halini gördükçe Yüreğim sızlıyor.

Boş yere bana düşman olanlar bir kuş gibi avladılar beni.

Beni sarnıca atıp öldürmek istediler, Üzerime taş attılar.

Sular başımdan aştı, “Tükendim” dedim.

Sarnıcın dibinden seni adınla çağırdım, ya RAB;

Sesimi, “Ahıma, çağrıma kulağını kapama!” dediğimi duydun.

Seni çağırınca yaklaşıp, “Korkma!” dedin.

Davamı sen savundun, ya Rab, Canımı kurtardın.

Bana yapılan haksızlığı gördün, ya RAB, Davamı sen gör.

Benden nasıl öç aldıklarını, Bana nasıl dolap çevirdiklerini gördün.

Aşağılamalarını, ya RAB, Çevirdikleri bütün dolapları, Bana saldıranların dediklerini, Gün boyu söylendiklerini duydun.

Aşağılamalarını, ya RAB, Çevirdikleri bütün dolapları, Bana saldıranların dediklerini, Gün boyu söylendiklerini duydun.

Oturup kalkışlarına bak, Alay konusu oldum türkülerine.

Yaptıklarının karşılığını ver, ya RAB.

İnat etmelerini sağla, Lanetin üzerlerinden eksilmesin.

Göklerinin altından öfkeyle kovala, yok et onları, ya RAB.