Lamentations 3

Εγω ειμαι ο ανθρωπος, οστις ειδον θλιψιν απο της �αβδου του θυμου αυτου.

I am the man that hath seen affliction by the rod of his wrath.

Με ωδηγησε και εφερεν εις σκοτος και ουχι εις φως.

He hath led me, and brought me into darkness, but not into light.

Ναι, κατ εμου εστραφη κατ εμου εστρεψε την χειρα αυτου ολην την ημεραν.

Surely against me is he turned; he turneth his hand against me all the day.

Επαλαιωσε την σαρκα μου και το δερμα μου συνετριψε τα οστα μου.

My flesh and my skin hath he made old; he hath broken my bones.

Ωικοδομησε κατ εμου και με περιεκυκλωσε χολην και μοχθον.

He hath builded against me, and compassed me with gall and travail.

Με εκαθισεν εν σκοτεινοις ως νεκρους αιωνιους.

He hath set me in dark places, as they that be dead of old.

Με περιεφραξε, δια να μη εξελθω εβαρυνε τας αλυσεις μου.

He hath hedged me about, that I cannot get out: he hath made my chain heavy.

Ετι και οταν κραζω και αναβοω, αποκλειει την προσευχην μου.

Also when I cry and shout, he shutteth out my prayer.

Περιεφραξε με πελεκητους λιθους τας οδους μου, εστρεβλωσε τας τριβους μου.

He hath inclosed my ways with hewn stone, he hath made my paths crooked.

Εγεινεν εις εμε αρκτος ενεδρευουσα, λεων εν αποκρυφοις.

He was unto me as a bear lying in wait, and as a lion in secret places.

Παρετρεψε τας οδους μου και με κατεσπαραξε, με κατεστηαεν ηφανισμενην.

He hath turned aside my ways, and pulled me in pieces: he hath made me desolate.

Ενετεινε το τοξον αυτου και με εστησεν ως σκοπον εις βελος.

He hath bent his bow, and set me as a mark for the arrow.

Ενεπηξεν εις τα νεφρα μου τα βελη της φαρετρας αυτου.

He hath caused the arrows of his quiver to enter into my reins.

Εγεινα γελως εις παντα τον λαον μου, ασμα αυτων ολην την ημεραν.

I was a derision to all my people; and their song all the day.

Με εχορτασε πικριαν με εμεθυσεν αψινθιον.

He hath filled me with bitterness, he hath made me drunken with wormwood.

Και συνετριψε τους οδοντας μου με χαλικας με εκαλυψε με σποδον.

He hath also broken my teeth with gravel stones, he hath covered me with ashes.

Και απεσπρωξα, απο ειρηνης την ψυχην μου ελησμονησα το αγαθον.

And thou hast removed my soul far off from peace: I forgat prosperity.

Και ειπα, Απωλεσθη η δυναμις μου και η ελπις μου υπο του Κυριου.

And I said, My strength and my hope is perished from the LORD:

Ενθυμηθητι την θλιψιν μου και την εξωσιν μου, το αψινθιον και την χολην.

Remembering mine affliction and my misery, the wormwood and the gall.

Η ψυχη μου ενθυμειται ταυτα ακαταπαυστως και ειναι τεταπεινωμενη εν εμοι.

My soul hath them still in remembrance, and is humbled in me.

Τουτο ανακαλω εις την καρδιαν μου, οθεν εχω ελπιδα

This I recall to my mind, therefore have I hope.

Ελεος του Κυριου ειναι, οτι δεν συνετελεσθημεν, επειδη δεν εξελιπον οι οικτιρμοι αυτου.

It is of the LORD'S mercies that we are not consumed, because his compassions fail not.

Ανανεονονται εν ταις πρωιαις μεγαλη ειναι η πιστοτης σου.

They are new every morning: great is thy faithfulness.

Ο Κυριος ειναι η μερις μου, ειπεν η ψυχη μου δια τουτο θελω ελπιζει επ αυτον.

The LORD is my portion, saith my soul; therefore will I hope in him.

Αγαθος ο Κυριος εις τους προσμενοντας αυτον, εις την ψυχην την εκζητουσαν αυτον.

The LORD is good unto them that wait for him, to the soul that seeketh him.

Καλον ειναι και να ελπιζη τις και να εφησυχαζη εις την σωτηριαν του Κυριου.

It is good that a man should both hope and quietly wait for the salvation of the LORD.

Καλον εις τον ανθρωπον να βασταζη ζυγον εν τη νεοτητι αυτου.

It is good for a man that he bear the yoke in his youth.

Θελει καθησθαι κατα μονας και σιωπα, επειδη ο Θεος επεβαλε φορτιον επ αυτον.

He sitteth alone and keepeth silence, because he hath borne it upon him.

Θελει βαλει το στομα αυτου εις το χωμα, ισως ηναι ελπις.

He putteth his mouth in the dust; if so be there may be hope.

Θελει δωσει την σιαγονα εις τον �απιζοντα αυτον θελει χορτασθη απο ονειδισμου.

He giveth his cheek to him that smiteth him: he is filled full with reproach.

Διοτι ο Κυριος δεν απορριπτει εις τον αιωνα

For the Lord will not cast off for ever:

Αλλ εαν και θλιψη, θελει ομως και οικτειρησει κατα το πληθος του ελεους αυτου.

But though he cause grief, yet will he have compassion according to the multitude of his mercies.

Διοτι δεν θλιβει εκ καρδιας αυτου ουδε καταθλιβει τους υιους των ανθρωπων.

For he doth not afflict willingly nor grieve the children of men.

Το να καταπατη τις υπο τους ποδας αυτου παντας τους δεσμιους της γης.

To crush under his feet all the prisoners of the earth,

Το να διαστρεφη κρισιν ανθρωπου κατεναντι του προσωπου του Υψιστου

To turn aside the right of a man before the face of the most High,

Το να αδικη ανθρωπον εν τη δικη αυτου ο Κυριος δεν βλεπει ταυτα.

To subvert a man in his cause, the Lord approveth not.

Τις λεγει τι και γινεται, χωρις να προσταξη αυτο ο Κυριος;

Who is he that saith, and it cometh to pass, when the Lord commandeth it not?

Εκ του στοματος του Υψιστου δεν εξερχονται τα κακα και τα αγαθα;

Out of the mouth of the most High proceedeth not evil and good?

Δια τι ηθελε γογγυσει ανθρωπος ζων, ανθρωπος, δια την ποινην της αμαρτιας αυτου;

Wherefore doth a living man complain, a man for the punishment of his sins?

Ας ερευνησωμεν τας οδους ημων και ας εξετασωμεν και ας επιστρεψωμεν εις τον Κυριον.

Let us search and try our ways, and turn again to the LORD.

Ας υψωσωμεν τας καρδιας ημων και τας χειρας προς τον Θεον τον εν τοις ουρανοις, λεγοντες,

Let us lift up our heart with our hands unto God in the heavens.

Ημαρτησαμεν και απεστατησαμεν συ δεν μας συνεχωρησας.

We have transgressed and have rebelled: thou hast not pardoned.

Περιεκαλυψας με θυμον και κατεδιωξας ημας εφονευσας, δεν εφεισθης.

Thou hast covered with anger, and persecuted us: thou hast slain, thou hast not pitied.

Εκαλυψας σεαυτον με νεφος, δια να μη διαβαινη η προσευχη ημων.

Thou hast covered thyself with a cloud, that our prayer should not pass through.

Μας εκαμες σκυβαλον και βδελυγμα εν μεσω των λαων.

Thou hast made us as the offscouring and refuse in the midst of the people.

Παντες οι εχθροι ημων ηνοιξαν το στομα αυτων εφ ημας.

All our enemies have opened their mouths against us.

Φοβος και λακκος ηλθον εφ ημας, ερημωσις και συντριμμος.

Fear and a snare is come upon us, desolation and destruction.

Ρυακας υδατων καταβιβαζει ο οφθαλμος μου δια τον συντριμμον της θυγατρος του λαου μου.

Mine eye runneth down with rivers of water for the destruction of the daughter of my people.

Ο οφθαλμος μου σταλαζει και δεν σιωπα, διοτι δεν εχει ανεσιν,

Mine eye trickleth down, and ceaseth not, without any intermission,

Εωσου ο Κυριος διακυψη και ιδη εξ ουρανου.

Till the LORD look down, and behold from heaven.

Ο οφθαλμος μου καταθλιβει την ψυχην μου, εκ πασων των θυγατερων της πολεως μου.

Mine eye affecteth mine heart because of all the daughters of my city.

Οι εχθρευομενοι με αναιτιως με εκυνηγησαν ακαταπαυστως ως στρουθιον.

Mine enemies chased me sore, like a bird, without cause.

Εκοψαν την ζωην μου εν τω λακκω και ερριψαν λιθον επ εμε.

They have cut off my life in the dungeon, and cast a stone upon me.

Τα υδατα επλημμυρησαν υπερανω της κεφαλης μου ειπα, Απερριφθην.

Waters flowed over mine head; then I said, I am cut off.

Επεκαλεσθην το ονομα σου, Κυριε, εκ λακκου κατωτατου.

I called upon thy name, O LORD, out of the low dungeon.

Ηκουσας την φωνην μου μη κλεισης το ωτιον σου εις τον στεναγμον μου, εις την κραυγην μου.

Thou hast heard my voice: hide not thine ear at my breathing, at my cry.

Επλησιασας καθ ην ημεραν σε επεκαλεσθην ειπας, Μη φοβου.

Thou drewest near in the day that I called upon thee: thou saidst, Fear not.

Εδικασας, Κυριε, την δικην της ψυχης μου ελυτρωσας την ζωην μου.

O Lord, thou hast pleaded the causes of my soul; thou hast redeemed my life.

Ειδες, Κυριε, το προς εμε αδικον κρινον την κρισιν μου.

O LORD, thou hast seen my wrong: judge thou my cause.

Ειδες πασας τας εκδικησεις αυτων, παντας τους διαλογισμους αυτων κατ εμου.

Thou hast seen all their vengeance and all their imaginations against me.

Ηκουσας, Κυριε, τον ονειδισμον αυτων, παντας τους διαλογισμους αυτων κατ εμου

Thou hast heard their reproach, O LORD, and all their imaginations against me;

Τους λογους των επανισταμενων επ εμε και τας μελετας αυτων κατ εμου ολην την ημεραν.

The lips of those that rose up against me, and their device against me all the day.

Ιδε, οταν καθηνται και οταν σηκονωνται εγω ειμαι το ασμα αυτων.

Behold their sitting down, and their rising up; I am their musick.

Καμε, Κυριε, εις αυτους ανταποδοσιν κατα τα εργα των χειρων αυτων.

Render unto them a recompence, O LORD, according to the work of their hands.

Δος εις αυτους πωρωσιν καρδιας, την καταραν σου επ αυτους.

Give them sorrow of heart, thy curse unto them.

Καταδιωξον εν οργη και αφανισον αυτους υποκατωθεν των ουρανων του Κυριου.

Persecute and destroy them in anger from under the heavens of the LORD.