Lamentations 3

Jeg er den mann som har sett elendighet under hans vredes ris.

من آن کسی هستم که چوب مجازات خدا را خورده‌ام.

Mig har han ledet og ført i mørke og ikke i lys.

او مرا به اعماق تاریکی برده

Bare mot mig vender han atter og atter sin hånd den hele dag.

و تمام روز دست خود را برضد من بلند کرده است.

Han lot mitt kjøtt og min hud fortæres; han knuste mine ben.

گوشت و پوستِ بدن مرا فرتوت ساخته و استخوانهایم را شکسته است.

Han bygget en mur mot mig og omringet mig med bitterhet og møie.

مرا با سختی و مشقّت محاصره کرده

På mørke steder lot han mig bo som de for lenge siden døde.

و مانند کسی‌که سالها پیش مرده باشد، در تاریکی نشانده است.

Han murte igjen for mig, så jeg ikke kan komme ut; han gjorde mine lenker tunge.

دیواری به دورم کشیده و مرا با زنجیرهای سنگین بسته است و نمی‌توانم فرار کنم.

Om jeg enn ropte og skrek, lukket han sitt øre for min bønn.

برای کمک التماس می‌کنم، امّا او دعایم را نمی‌پذیرد.

Han tilmurte mine veier med hugne stener, mine stier gjorde han krokete.

راه مرا از هر طرف با دیوارهای سنگی بسته و آن را پُر پیچ و خم ساخته است.

En lurende bjørn var han mot mig, en løve i skjul.

او مانند خرسی در کمین من نشسته و مثل شیری برای حمله به من آماده است.

Mine veier gjorde han til avveier, han sønderrev mig og ødela mig.

مرا از راهم به گوشه‌ای برده و پاره پاره‌ام نمود و ترک گفت.

Han spente sin bue og stilte mig op til mål for sin pil.

کمان خود را کشید و مرا هدف تیرهای خود قرار داد.

Han lot sitt koggers sønner fare inn i mine nyrer.

تیرهایش به اعماق قلبم فرو رفت.

Jeg er blitt til latter for alt mitt folk, til en spottesang for dem hele dagen.

مردم مرا مسخره می‌کنند و تمام روز به من می‌خندند.

Han mettet mig med bitre urter, han gav mig rikelig malurt å drikke.

با سختی‌ها و مصیبت‌ها زندگی را برای من تلخ ساخته است.

Han knuste mine tenner, han gav mig småsten å ete, han trykte mig ned i asken.

رویم را به خاک مالید و دندانهایم را با سنگها شکست.

Du forkastet mig og tok bort min fred; jeg glemte det som godt er,

سعادت و سلامتی را از من گرفته است.

og jeg sa: Det er forbi med min kraft og mitt håp til Herren.

گفتم: «شوکت و جلال من از بین رفت و امید من از خداوند قطع گردید.»

Kom i hu min elendighet og min landflyktighet - malurt og galle!

وقتی آوارگی و مصیبت‌های خود را به یاد می‌آورم، زندگی به کامم تلخ می‌شود.

Min sjel kommer det i hu og er nedbøiet i mig.

همیشه به آنها فکر می‌کنم و روحم پریشان می‌گردد.

Dette vil jeg ta mig til hjerte, derfor vil jeg håpe:

امّا با این‌همه وقتی رنج‌هایم به یادم می‌آورم، نومید نمی‌شوم،

Herrens miskunnhet er det at det ikke er forbi med oss; for hans barmhjertighet har ennu ikke ende.

زیرا محبّت خداوند پایدار و رحمت او بی‌پایان است.

Den er ny hver morgen, din trofasthet er stor.

آنها هر صبح تازه می‌باشند و وفاداری او عظیم می‌باشد.

Herren er min del, sier min sjel; derfor håper jeg på ham.

خداوند همه‌چیز من است، پس بر او امید دارم.

Herren er god mot dem som bier efter ham, mot den sjel som søker ham.

خداوند بر تمام کسانی‌که بر او توکّل دارند و طالب او می‌باشند، مهربان است.

Det er godt at en bier i stillhet efter Herrens frelse.

پس بهتر است که با صبر منتظر باشیم تا خداوند ما را نجات دهد.

Det er godt for en mann at han bærer åk i sin ungdom,

چه نیکوست که در هنگام جوانی صبر و تحمّل را بیاموزیم.

at han sitter ene og tier, når han legger byrder på ham,

وقتی گرفتار مصیبتی از جانب خداوند می‌شویم، باید خاموش و تنها بنشینیم؛

at han trykker sin munn i støvet og sier: Kanskje det ennu er håp -

و در حضور خداوند به خاک بیافتیم، شاید هنوز امیدی باقی باشد.

at han vender sitt kinn til den som slår ham, lar sig mette med hån.

وقتی کسی بخواهد ما را بزند، صورت خود را جلو بیاوریم و وقتی به ما اهانت می‌کنند، تحمّل کنیم.

For Herren forkaster ikke til evig tid,

زیرا خداوند ما را برای همیشه ترک نمی‌کند.

men om han bedrøver, så forbarmer han sig igjen efter sin rike miskunnhet;

هرچند خداوند غم و اندوه را بر سر ما بیاورد، ولی از روی محبّت سرشار خود بر ما رحمت خواهد کرد.

for det er ikke av hjertet han plager eller bedrøver menneskenes barn.

خداوند از غم و اندوه ما خشنود نمی‌گردد.

Når nogen knuser alle jordens fanger under sine føtter,

وقتی اسیران و ستمدیدگان ما پایمال می‌شوند؛

bøier mannens rett for den Høiestes åsyn

هنگامی‌که حقّی را که خدا به ما داده است، پایمال می‌گردد؛

eller gjør en mann urett i hans sak - mon Herren ikke ser det?

و زمانی که در حق شخصی در دادگاه بی‌عدالتی می‌شود، خدا همه را می‌بیند.

Hvem talte så det skjedde, uten at Herren bød det?

هیچ امری بدون اراده و رضای خداوند انجام نمی‌شود.

Er det ikke fra den Høiestes munn både de onde og de gode ting utgår?

خیر و شر، تنها به فرمان خداوند متعال واقع می‌شود.

Hvorfor klager et menneske som lever? Enhver klage over sin egen synd!

پس چرا وقتی به‌خاطر گناهان خود مجازات می‌شویم، شکایت کنیم؟

La oss ransake våre veier og granske dem, og la oss vende om til Herren!

بیایید رفتار خود را بسنجیم و به سوی خداوند بازگردیم.

La oss løfte vårt hjerte og våre hender til Gud i himmelen!

بیایید با تمام قلب، دست دعا به سوی خدایی که در آسمانهاست بلند کنیم،

Vi har syndet og vært gjenstridige; du har ikke tilgitt.

و بگوییم: «خداوندا، ما گناهکاریم و از فرمان تو سرکشی کرده‌ایم و تو ما را نبخشیده‌ای.

Du innhyllet dig i vrede og forfulgte oss; du slo ihjel, du sparte ikke.

«بر ما غضب کردی و ما را کُشتی، رحمت تو به وسیلهٔ خشمت پنهان گشت.

Du innhyllet dig i skyer, så ingen bønn trengte igjennem.

چون بر ما خشمگین بودی، خود را از ما پنهان کردی تا دعاهای ما به حضور تو نرسد.

Til skarn og utskudd gjorde du oss midt iblandt folkene.

تو ما را پیش مردم جهان همچون خاکروبه و زباله ساختی.

De spilte op sin munn mot oss alle våre fiender.

«تمام دشمنان ما، ما را تحقیر می‌کنند.

Gru og grav er blitt oss til del, ødeleggelse og undergang.

با هلاکت و نابودی روبه‌رو شده‌ایم و ترس و وحشت ما را فراگرفته است.

Bekker av tårer rinner fra mitt øie fordi mitt folks datter er gått under.

به‌خاطر نابودی قومم، سیل اشک از چشمانم جاریست.

Mitt øie rinner og har ikke ro, det får ingen hvile,

«پیوسته اشک می‌ریزم

før Herrens øie ser ned fra himmelen.

تا خداوند از آسمان به پایین بنگرد و ما را ببیند.

Mitt øie volder min sjel smerte for alle min stads døtres skyld.

وقتی می‌بینم چه بلایی بر سر دختران شهر من آمده است، دلم از غصّه ریش‌ریش می‌شود.

Hårdt jaget de mig som en fugl de som var mine fiender uten årsak.

«دشمنان بدون هیچ دلیلی مرا مثل پرنده به دام انداختند.

De vilde gjøre ende på mitt liv, de vilde kaste mig i brønnen, og de kastet sten på mig.

مرا زنده در چاه انداختند و سنگی بر سر آن گذاشتند.

Vannene strømmet over mitt hode; jeg sa: Jeg er fortapt.

آب از سرم گذشت و فکر کردم که بزودی خواهم مرد.

Jeg påkalte ditt navn, Herre, fra den dypeste brønn.

«خداوندا، از ته چاه تو را طلبیدم.

Du hørte min røst; lukk ikke ditt øre for mitt rop, men la mig få lindring!

فریاد مرا شنیدی و به ناله‌های من گوش دادی.

Du var nær den dag jeg kalte på dig; du sa: Frykt ikke!

وقتی به حضور تو دعا کردم، آمدی و گفتی: 'نترس!'

Herre, du har ført min sjels sak, du har frelst mitt liv.

«خداوندا، تو از حق من دفاع کردی و از مرگ نجاتم دادی.

Herre, du har sett den urett jeg har lidt; døm i min sak!

تو ای خداوند، شاهد ظلم‌هایی که در حق من کردند، بودی؛ پس به داد من برس و خودت داوری کن.

Du har sett all deres hevn, alle deres onde råd mot mig.

تو می‌دانی که دشمنانم همه از من نفرت دارند و برضد من دسیسه می‌چینند.

Du har hørt deres hån, Herre, alle deres onde råd mot mig,

«خداوندا، تو شنیده‌ای که آنها چگونه به من اهانت کرده و برضد من توطئه چیده‌اند.

mine motstanderes tale og deres tanker mot mig den hele dag.

دشمنانم تمام روز دربارهٔ من سخنان بد می‌گویند و برای آزار من نقشه می‌کشند.

Akt på dem når de sitter, og når de står op! De synger spottesanger om mig.

در همه حال به من می‌خندند و مسخره‌ام می‌کنند.

Du vil gjøre gjengjeld mot dem, Herre, efter deres henders gjerning.

«خداوندا، آنها را به سزای کارهایشان برسان.

Du vil legge et dekke over deres hjerte, din forbannelse vil bli dem til del.

آنها را لعنت کن تا گرفتار غم و درد شوند.

Du vil forfølge dem i vrede og ødelegge dem, så de ikke mere finnes under Herrens himmel.

با خشم و غضب آنها را تعقیب کن و از روی زمین نابود ساز.»