Lamentations 3

من آن کسی هستم که چوب مجازات خدا را خورده‌ام.

I am the man that hath seen affliction by the rod of his wrath.

او مرا به اعماق تاریکی برده

He hath led me, and brought me into darkness, but not into light.

و تمام روز دست خود را برضد من بلند کرده است.

Surely against me is he turned; he turneth his hand against me all the day.

گوشت و پوستِ بدن مرا فرتوت ساخته و استخوانهایم را شکسته است.

My flesh and my skin hath he made old; he hath broken my bones.

مرا با سختی و مشقّت محاصره کرده

He hath builded against me, and compassed me with gall and travail.

و مانند کسی‌که سالها پیش مرده باشد، در تاریکی نشانده است.

He hath set me in dark places, as they that be dead of old.

دیواری به دورم کشیده و مرا با زنجیرهای سنگین بسته است و نمی‌توانم فرار کنم.

He hath hedged me about, that I cannot get out: he hath made my chain heavy.

برای کمک التماس می‌کنم، امّا او دعایم را نمی‌پذیرد.

Also when I cry and shout, he shutteth out my prayer.

راه مرا از هر طرف با دیوارهای سنگی بسته و آن را پُر پیچ و خم ساخته است.

He hath inclosed my ways with hewn stone, he hath made my paths crooked.

او مانند خرسی در کمین من نشسته و مثل شیری برای حمله به من آماده است.

He was unto me as a bear lying in wait, and as a lion in secret places.

مرا از راهم به گوشه‌ای برده و پاره پاره‌ام نمود و ترک گفت.

He hath turned aside my ways, and pulled me in pieces: he hath made me desolate.

کمان خود را کشید و مرا هدف تیرهای خود قرار داد.

He hath bent his bow, and set me as a mark for the arrow.

تیرهایش به اعماق قلبم فرو رفت.

He hath caused the arrows of his quiver to enter into my reins.

مردم مرا مسخره می‌کنند و تمام روز به من می‌خندند.

I was a derision to all my people; and their song all the day.

با سختی‌ها و مصیبت‌ها زندگی را برای من تلخ ساخته است.

He hath filled me with bitterness, he hath made me drunken with wormwood.

رویم را به خاک مالید و دندانهایم را با سنگها شکست.

He hath also broken my teeth with gravel stones, he hath covered me with ashes.

سعادت و سلامتی را از من گرفته است.

And thou hast removed my soul far off from peace: I forgat prosperity.

گفتم: «شوکت و جلال من از بین رفت و امید من از خداوند قطع گردید.»

And I said, My strength and my hope is perished from the LORD:

وقتی آوارگی و مصیبت‌های خود را به یاد می‌آورم، زندگی به کامم تلخ می‌شود.

Remembering mine affliction and my misery, the wormwood and the gall.

همیشه به آنها فکر می‌کنم و روحم پریشان می‌گردد.

My soul hath them still in remembrance, and is humbled in me.

امّا با این‌همه وقتی رنج‌هایم به یادم می‌آورم، نومید نمی‌شوم،

This I recall to my mind, therefore have I hope.

زیرا محبّت خداوند پایدار و رحمت او بی‌پایان است.

It is of the LORD'S mercies that we are not consumed, because his compassions fail not.

آنها هر صبح تازه می‌باشند و وفاداری او عظیم می‌باشد.

They are new every morning: great is thy faithfulness.

خداوند همه‌چیز من است، پس بر او امید دارم.

The LORD is my portion, saith my soul; therefore will I hope in him.

خداوند بر تمام کسانی‌که بر او توکّل دارند و طالب او می‌باشند، مهربان است.

The LORD is good unto them that wait for him, to the soul that seeketh him.

پس بهتر است که با صبر منتظر باشیم تا خداوند ما را نجات دهد.

It is good that a man should both hope and quietly wait for the salvation of the LORD.

چه نیکوست که در هنگام جوانی صبر و تحمّل را بیاموزیم.

It is good for a man that he bear the yoke in his youth.

وقتی گرفتار مصیبتی از جانب خداوند می‌شویم، باید خاموش و تنها بنشینیم؛

He sitteth alone and keepeth silence, because he hath borne it upon him.

و در حضور خداوند به خاک بیافتیم، شاید هنوز امیدی باقی باشد.

He putteth his mouth in the dust; if so be there may be hope.

وقتی کسی بخواهد ما را بزند، صورت خود را جلو بیاوریم و وقتی به ما اهانت می‌کنند، تحمّل کنیم.

He giveth his cheek to him that smiteth him: he is filled full with reproach.

زیرا خداوند ما را برای همیشه ترک نمی‌کند.

For the Lord will not cast off for ever:

هرچند خداوند غم و اندوه را بر سر ما بیاورد، ولی از روی محبّت سرشار خود بر ما رحمت خواهد کرد.

But though he cause grief, yet will he have compassion according to the multitude of his mercies.

خداوند از غم و اندوه ما خشنود نمی‌گردد.

For he doth not afflict willingly nor grieve the children of men.

وقتی اسیران و ستمدیدگان ما پایمال می‌شوند؛

To crush under his feet all the prisoners of the earth,

هنگامی‌که حقّی را که خدا به ما داده است، پایمال می‌گردد؛

To turn aside the right of a man before the face of the most High,

و زمانی که در حق شخصی در دادگاه بی‌عدالتی می‌شود، خدا همه را می‌بیند.

To subvert a man in his cause, the Lord approveth not.

هیچ امری بدون اراده و رضای خداوند انجام نمی‌شود.

Who is he that saith, and it cometh to pass, when the Lord commandeth it not?

خیر و شر، تنها به فرمان خداوند متعال واقع می‌شود.

Out of the mouth of the most High proceedeth not evil and good?

پس چرا وقتی به‌خاطر گناهان خود مجازات می‌شویم، شکایت کنیم؟

Wherefore doth a living man complain, a man for the punishment of his sins?

بیایید رفتار خود را بسنجیم و به سوی خداوند بازگردیم.

Let us search and try our ways, and turn again to the LORD.

بیایید با تمام قلب، دست دعا به سوی خدایی که در آسمانهاست بلند کنیم،

Let us lift up our heart with our hands unto God in the heavens.

و بگوییم: «خداوندا، ما گناهکاریم و از فرمان تو سرکشی کرده‌ایم و تو ما را نبخشیده‌ای.

We have transgressed and have rebelled: thou hast not pardoned.

«بر ما غضب کردی و ما را کُشتی، رحمت تو به وسیلهٔ خشمت پنهان گشت.

Thou hast covered with anger, and persecuted us: thou hast slain, thou hast not pitied.

چون بر ما خشمگین بودی، خود را از ما پنهان کردی تا دعاهای ما به حضور تو نرسد.

Thou hast covered thyself with a cloud, that our prayer should not pass through.

تو ما را پیش مردم جهان همچون خاکروبه و زباله ساختی.

Thou hast made us as the offscouring and refuse in the midst of the people.

«تمام دشمنان ما، ما را تحقیر می‌کنند.

All our enemies have opened their mouths against us.

با هلاکت و نابودی روبه‌رو شده‌ایم و ترس و وحشت ما را فراگرفته است.

Fear and a snare is come upon us, desolation and destruction.

به‌خاطر نابودی قومم، سیل اشک از چشمانم جاریست.

Mine eye runneth down with rivers of water for the destruction of the daughter of my people.

«پیوسته اشک می‌ریزم

Mine eye trickleth down, and ceaseth not, without any intermission,

تا خداوند از آسمان به پایین بنگرد و ما را ببیند.

Till the LORD look down, and behold from heaven.

وقتی می‌بینم چه بلایی بر سر دختران شهر من آمده است، دلم از غصّه ریش‌ریش می‌شود.

Mine eye affecteth mine heart because of all the daughters of my city.

«دشمنان بدون هیچ دلیلی مرا مثل پرنده به دام انداختند.

Mine enemies chased me sore, like a bird, without cause.

مرا زنده در چاه انداختند و سنگی بر سر آن گذاشتند.

They have cut off my life in the dungeon, and cast a stone upon me.

آب از سرم گذشت و فکر کردم که بزودی خواهم مرد.

Waters flowed over mine head; then I said, I am cut off.

«خداوندا، از ته چاه تو را طلبیدم.

I called upon thy name, O LORD, out of the low dungeon.

فریاد مرا شنیدی و به ناله‌های من گوش دادی.

Thou hast heard my voice: hide not thine ear at my breathing, at my cry.

وقتی به حضور تو دعا کردم، آمدی و گفتی: 'نترس!'

Thou drewest near in the day that I called upon thee: thou saidst, Fear not.

«خداوندا، تو از حق من دفاع کردی و از مرگ نجاتم دادی.

O Lord, thou hast pleaded the causes of my soul; thou hast redeemed my life.

تو ای خداوند، شاهد ظلم‌هایی که در حق من کردند، بودی؛ پس به داد من برس و خودت داوری کن.

O LORD, thou hast seen my wrong: judge thou my cause.

تو می‌دانی که دشمنانم همه از من نفرت دارند و برضد من دسیسه می‌چینند.

Thou hast seen all their vengeance and all their imaginations against me.

«خداوندا، تو شنیده‌ای که آنها چگونه به من اهانت کرده و برضد من توطئه چیده‌اند.

Thou hast heard their reproach, O LORD, and all their imaginations against me;

دشمنانم تمام روز دربارهٔ من سخنان بد می‌گویند و برای آزار من نقشه می‌کشند.

The lips of those that rose up against me, and their device against me all the day.

در همه حال به من می‌خندند و مسخره‌ام می‌کنند.

Behold their sitting down, and their rising up; I am their musick.

«خداوندا، آنها را به سزای کارهایشان برسان.

Render unto them a recompence, O LORD, according to the work of their hands.

آنها را لعنت کن تا گرفتار غم و درد شوند.

Give them sorrow of heart, thy curse unto them.

با خشم و غضب آنها را تعقیب کن و از روی زمین نابود ساز.»

Persecute and destroy them in anger from under the heavens of the LORD.