Lamentations 3

Já jsem muž okoušející trápení od metly rozhněvání Božího.

من آن کسی هستم که چوب مجازات خدا را خورده‌ام.

Zahnal mne, a uvedl do tmy a ne k světlu.

او مرا به اعماق تاریکی برده

Toliko proti mně se postavuje, a obrací ruku svou přes celý den.

و تمام روز دست خود را برضد من بلند کرده است.

Uvedl sešlost na tělo mé a kůži mou, a polámal kosti mé.

گوشت و پوستِ بدن مرا فرتوت ساخته و استخوانهایم را شکسته است.

Zastavěl mne a obklíčil přeodpornou hořkostí.

مرا با سختی و مشقّت محاصره کرده

Postavil mne v tmavých místech jako ty, kteříž již dávno zemřeli.

و مانند کسی‌که سالها پیش مرده باشد، در تاریکی نشانده است.

Ohradil mne, abych nevyšel; obtížil ocelivý řetěz můj.

دیواری به دورم کشیده و مرا با زنجیرهای سنگین بسته است و نمی‌توانم فرار کنم.

A jakžkoli volám a křičím, zacpává uši před mou modlitbou.

برای کمک التماس می‌کنم، امّا او دعایم را نمی‌پذیرد.

Ohradil cesty mé tesaným kamenem, a stezky mé zmátl.

راه مرا از هر طرف با دیوارهای سنگی بسته و آن را پُر پیچ و خم ساخته است.

Jest nedvěd číhající na mne, lev v skrejších.

او مانند خرسی در کمین من نشسته و مثل شیری برای حمله به من آماده است.

Cesty mé stočil, anobrž roztrhal mne, a na to mne přivedl, abych byl pustý.

مرا از راهم به گوشه‌ای برده و پاره پاره‌ام نمود و ترک گفت.

Natáhl lučiště své, a vystavil mne za cíl střelám.

کمان خود را کشید و مرا هدف تیرهای خود قرار داد.

Postřelil ledví má střelami toulu svého.

تیرهایش به اعماق قلبم فرو رفت.

Jsem v posměchu se vším lidem svým, a písničkou jejich přes celý den.

مردم مرا مسخره می‌کنند و تمام روز به من می‌خندند.

Sytí mne hořkostmi, opojuje mne pelynkem.

با سختی‌ها و مصیبت‌ها زندگی را برای من تلخ ساخته است.

Nadto potřel o kameníčko zuby mé, vrazil mne do popela.

رویم را به خاک مالید و دندانهایم را با سنگها شکست.

Tak jsi vzdálil, ó Bože, duši mou od pokoje, až zapomínám na pohodlí,

سعادت و سلامتی را از من گرفته است.

A říkám: Zahynulatě síla má i naděje má, kterouž jsem měl v Hospodinu.

گفتم: «شوکت و جلال من از بین رفت و امید من از خداوند قطع گردید.»

A však duše má rozvažujíc trápení svá a pláč svůj, pelynek a žluč,

وقتی آوارگی و مصیبت‌های خود را به یاد می‌آورم، زندگی به کامم تلخ می‌شود.

Rozvažujíc to ustavičně, ponižuje se ve mně.

همیشه به آنها فکر می‌کنم و روحم پریشان می‌گردد.

A přivodě sobě to ku paměti, (naději mám),

امّا با این‌همه وقتی رنج‌هایم به یادم می‌آورم، نومید نمی‌شوم،

Že veliké jest milosrdenství Hospodinovo, když jsme do konce nevyhynuli. Nepřestávajíť zajisté slitování jeho,

زیرا محبّت خداوند پایدار و رحمت او بی‌پایان است.

Ale nová jsou každého jitra; převeliká jest pravda tvá.

آنها هر صبح تازه می‌باشند و وفاداری او عظیم می‌باشد.

Díl můj jest Hospodin, říká duše má; protož naději mám v něm.

خداوند همه‌چیز من است، پس بر او امید دارم.

Dobrý jest Hospodin těm, jenž očekávají na něj, duši té, kteráž ho hledá.

خداوند بر تمام کسانی‌که بر او توکّل دارند و طالب او می‌باشند، مهربان است.

Dobré jest trpělivě očekávajícímu na spasení Hospodinovo.

پس بهتر است که با صبر منتظر باشیم تا خداوند ما را نجات دهد.

Dobré jest muži tomu, kterýž by nosil jho od dětinství svého,

چه نیکوست که در هنگام جوانی صبر و تحمّل را بیاموزیم.

Kterýž by pak byl opuštěn, trpělivě se má v tom, což na něj vloženo,

وقتی گرفتار مصیبتی از جانب خداوند می‌شویم، باید خاموش و تنها بنشینیم؛

Dávaje do prachu ústa svá, až by se ukázala naděje,

و در حضور خداوند به خاک بیافتیم، شاید هنوز امیدی باقی باشد.

Nastavuje líce tomu, kdož jej bije, a sytě se potupou.

وقتی کسی بخواهد ما را بزند، صورت خود را جلو بیاوریم و وقتی به ما اهانت می‌کنند، تحمّل کنیم.

Neboť nezamítá Pán na věčnost;

زیرا خداوند ما را برای همیشه ترک نمی‌کند.

Nýbrž ačkoli zarmucuje, však slitovává se podlé množství milosrdenství svého.

هرچند خداوند غم و اندوه را بر سر ما بیاورد، ولی از روی محبّت سرشار خود بر ما رحمت خواهد کرد.

Netrápíť zajisté z srdce svého, aniž zarmucuje synů lidských.

خداوند از غم و اندوه ما خشنود نمی‌گردد.

Aby kdo potíral nohama svýma všecky vězně v zemi,

وقتی اسیران و ستمدیدگان ما پایمال می‌شوند؛

Aby nespravedlivě soudil muže před oblíčejem Nejvyššího,

هنگامی‌که حقّی را که خدا به ما داده است، پایمال می‌گردد؛

Aby převracel člověka v při jeho, Pán nelibuje.

و زمانی که در حق شخصی در دادگاه بی‌عدالتی می‌شود، خدا همه را می‌بیند.

Kdo jest, ješto když řekl, stalo se něco, a Pán nepřikázal?

هیچ امری بدون اراده و رضای خداوند انجام نمی‌شود.

Z úst Nejvyššího zdali nepochází zlé i dobré?

خیر و شر، تنها به فرمان خداوند متعال واقع می‌شود.

Proč by tedy sobě stýskal člověk živý, muž nad kázní za hříchy své?

پس چرا وقتی به‌خاطر گناهان خود مجازات می‌شویم، شکایت کنیم؟

Zpytujme raději a ohledujme cest našich, a navraťme se až k Hospodinu.

بیایید رفتار خود را بسنجیم و به سوی خداوند بازگردیم.

Pozdvihujme srdcí i rukou svých k Bohu silnému v nebe.

بیایید با تمام قلب، دست دعا به سوی خدایی که در آسمانهاست بلند کنیم،

Myť jsme se zpronevěřili, a zpurní jsme byli, protož ty neodpouštíš.

و بگوییم: «خداوندا، ما گناهکاریم و از فرمان تو سرکشی کرده‌ایم و تو ما را نبخشیده‌ای.

Obestřels se hněvem a stiháš nás, morduješ a nešanuješ.

«بر ما غضب کردی و ما را کُشتی، رحمت تو به وسیلهٔ خشمت پنهان گشت.

Obestřels se oblakem, aby nemohla proniknouti k tobě modlitba.

چون بر ما خشمگین بودی، خود را از ما پنهان کردی تا دعاهای ما به حضور تو نرسد.

Za smeti a povrhel položil jsi nás u prostřed národů těchto.

تو ما را پیش مردم جهان همچون خاکروبه و زباله ساختی.

Rozdírají na nás ústa svá všickni nepřátelé naši.

«تمام دشمنان ما، ما را تحقیر می‌کنند.

Strach a jáma potkala nás, zpuštění a setření.

با هلاکت و نابودی روبه‌رو شده‌ایم و ترس و وحشت ما را فراگرفته است.

Potokové vod tekou z očí mých pro potření dcery lidu mého.

به‌خاطر نابودی قومم، سیل اشک از چشمانم جاریست.

Oči mé slzí bez přestání, proto že není žádného odtušení,

«پیوسته اشک می‌ریزم

Ažby popatřil a shlédl Hospodin s nebe.

تا خداوند از آسمان به پایین بنگرد و ما را ببیند.

Oči mé rmoutí duši mou pro všecky dcery města mého.

وقتی می‌بینم چه بلایی بر سر دختران شهر من آمده است، دلم از غصّه ریش‌ریش می‌شود.

Loviliť jsou mne ustavičně, jako ptáče, nepřátelé moji bez příčiny.

«دشمنان بدون هیچ دلیلی مرا مثل پرنده به دام انداختند.

Uvrhli do jámy život můj, a přimetali mne kamením.

مرا زنده در چاه انداختند و سنگی بر سر آن گذاشتند.

Rozvodnily se vody nad hlavou mou, řekl jsem: Jižtě po mně.

آب از سرم گذشت و فکر کردم که بزودی خواهم مرد.

Vzývám jméno tvé, ó Hospodine, z jámy nejhlubší.

«خداوندا، از ته چاه تو را طلبیدم.

Hlas můj vyslýchával jsi; nezacpávejž ucha svého před vzdycháním mým a voláním mým.

فریاد مرا شنیدی و به ناله‌های من گوش دادی.

V ten den, v němž jsem tě vzýval, přicházeje, říkávals: Neboj se.

وقتی به حضور تو دعا کردم، آمدی و گفتی: 'نترس!'

Pane, zasazuje se o při duše mé, vysvobozoval jsi život můj.

«خداوندا، تو از حق من دفاع کردی و از مرگ نجاتم دادی.

Vidíš, ó Hospodine, převrácenost, kteráž se mně děje, dopomoziž mi k spravedlnosti.

تو ای خداوند، شاهد ظلم‌هایی که در حق من کردند، بودی؛ پس به داد من برس و خودت داوری کن.

Vidíš všecko vymstívání se jejich, všecky úklady jejich proti mně.

تو می‌دانی که دشمنانم همه از من نفرت دارند و برضد من دسیسه می‌چینند.

Slýcháš utrhání jejich, ó Hospodine, i všecky obmysly jejich proti mně,

«خداوندا، تو شنیده‌ای که آنها چگونه به من اهانت کرده و برضد من توطئه چیده‌اند.

Řeči povstávajících proti mně, a přemyšlování jejich proti mně přes celý den.

دشمنانم تمام روز دربارهٔ من سخنان بد می‌گویند و برای آزار من نقشه می‌کشند.

Pohleď, jak při sedání jejich i povstání jejich jsem písničkou jejich.

در همه حال به من می‌خندند و مسخره‌ام می‌کنند.

Dej jim odplatu, Hospodine, podlé díla rukou jejich.

«خداوندا، آنها را به سزای کارهایشان برسان.

Dej jim zatvrdilé srdce a prokletí své na ně.

آنها را لعنت کن تا گرفتار غم و درد شوند.

Stihej v prchlivosti, a vyhlaď je, ať nejsou pod nebem tvým.

با خشم و غضب آنها را تعقیب کن و از روی زمین نابود ساز.»