Lamentations 3

Ja sam čovjek što upozna bijedu pod šibom gnjeva njegova.

Mi estas la viro, kiu spertis suferon sub la vergo de Lia kolero.

Mene je odveo i natjerao da hodam u tmini i bez svjetlosti.

Min Li kondukis kaj irigis en mallumon, ne en lumon.

I upravo mene bije i udara bez prestanka njegova ruka.

Nur sur min Li turnas Sian manon ĉiutage denove.

Iscijedio je moje meso, kožu moju, polomio kosti moje.

Li maljunigis mian karnon kaj haŭton, rompis miajn ostojn.

Načinio mi jaram, glavu obrubio tegobama.

Li konstruis ĉirkaŭ mi, ĉirkaŭis min per maldolĉaĵoj kaj malfacilaĵoj.

Pustio me da živim u tminama kao mrtvaci vječiti.

En mallumon Li lokis min, kiel porĉiamajn mortintojn.

Zazidao me, i ja ne mogu izaći, otežao je moje okove.

Li ĉirkaŭbaris min, ke mi ne povu eliri; Li ligis min per pezaj ĉenoj.

Kada sam vikao i zapomagao, molitvu je moju odbijao.

Kvankam mi krias kaj vokas, Li kovras Siajn orelojn antaŭ mia preĝo.

Zazidao mi ceste tesanim kamenom, zakrčio je putove moje.

Li baris miajn vojojn per hakitaj ŝtonoj; Li kurbigis miajn vojetojn.

Meni on bijaše medvjed koji vreba, lav u zasjedi.

Li estas por mi kiel urso en embusko, kiel leono en kaŝita loko.

U bespuća me vodio, razdirao, ostavljao me da umirem.

Li depuŝis min de miaj vojoj, kaj disŝiris min; Li faris min objekto de teruro.

Napinjao je luk svoj i gađao me kao metu za svoje strelice.

Li streĉis Sian pafarkon, kaj starigis min kiel celon por Siaj sagoj.

U slabine mi sasuo strelice, sinove svoga tobolca.

En miajn renojn Li pafis la filojn de Sia sagujo.

Postao sam smiješan svome narodu, rugalica svakidašnja.

Mi fariĝis mokataĵo por mia tuta popolo, ilia ĉiutaga rekantaĵo.

Gorčinom me hranio, pelinom me napajao.

Li satigis min per maldolĉaĵo, trinkoplenigis min per vermuto.

Puštao me da zube kršim kamen grizući, zakapao me u pepeo.

Li disrompis miajn dentojn en malgrandajn pecojn, Li enpuŝis min en cindron.

Duši je mojoj oduzet mir i više ne znam što je sreća!

Mia animo estas forpuŝita for de paco; bonstaton mi forgesis.

Rekoh: Dotrajao je život moj i nada koja mi od Jahve dolazi.

Kaj mi diris: Pereis mia forto kaj mia espero al la Eternulo.

Spomeni se bijede moje i stradanja, pelina i otrova!

La memoro pri mia mizero kaj miaj suferoj estas vermuto kaj galo.

Bez prestanka na to misli i sahne duša u meni.

Konstante rememorante tion, senfortiĝas en mi mia animo.

To nosim u srcu i gojim nadu u sebi.

Sed tion mi respondas al mia koro, kaj tial mi esperas:

Dobrota Jahvina nije nestala, milosrđe njegovo nije presušilo.

Ĝi estas favorkoreco de la Eternulo, ke ni ne tute pereis; ĉar Lia kompatemeco ne finiĝis,

Oni se obnavljaju svako jutro: tvoja je vjernost velika!

Sed ĉiumatene ĝi renoviĝas; granda estas Via fideleco.

"Jahve je dio moj", veli mi duša, "i zato se u nj pouzdajem."

Mia parto estas la Eternulo, diras mia animo; tial mi esperas al Li.

Dobar je Jahve onom koji se u nj pouzdaje, duši koja ga traži.

La Eternulo estas bona por tiuj, kiuj esperas al Li, por la animo, kiu serĉas Lin.

Dobro je u miru čekati spasenje Jahvino!

Bone estas esperi pacience helpon de la Eternulo.

Dobro je čovjeku da nosi jaram za svoje mladosti.

Bone estas al la homo, kiu portas jugon en sia juneco;

Neka sjedi u samoći i šuti, jer mu On to nametnu;

Li sidas solece kaj silentas, kiam li estas ŝarĝita;

neka usne priljubi uz prašinu, možda još ima nade!

Li metas sian buŝon en polvon, kredante, ke ekzistas espero;

Neka pruži obraz onome koji ga bije, neka se zasiti porugom.

Li donas sian vangon al tiu, kiu lin batas; li satigas sin per malhonoro.

Jer Gospod ne odbacuje nikoga zauvijek:

Ĉar ne por eterne forlasas la Sinjoro;

jer ako i rastuži, on se smiluje po svojoj velikoj ljubavi.

Se Li iun suferigas, Li ankaŭ kompatas pro Sia granda favorkoreco;

Jer samo nerado on ponižava i rascvili sinove čovjeka.

Ĉar ne el Sia koro Li sendas mizeron kaj suferon al la homoj.

Kad se gaze nogama svi zemaljski sužnjevi,

Kiam oni premas sub siaj piedoj ĉiujn malliberulojn de la tero,

kad se izvrće pravica čovjeku pred licem Svevišnjeg,

Kiam oni forklinas la rajton de homo antaŭ la vizaĝo de la Plejaltulo,

kad se krivica nanosi čovjeku u parnici, zar Gospod ne vidi?

Kiam oni estas maljusta kontraŭ homo en lia juĝa afero — Ĉu la Sinjoro tion ne vidas?

Tko je rekao nešto i zbilo se? Nije li Gospod to zapovjedio?

Kiu povas per sia diro atingi, ke io fariĝu, se la Sinjoro tion ne ordonis?

Ne dolazi li iz usta Svevišnjega i dobro i zlo?

Ĉu ne el la buŝo de la Plejaltulo eliras la decidoj pri malbono kaj pri bono?

Na što se tuže živi ljudi? Svatko na svoj grijeh.

Kial murmuras homo vivanta? Ĉiu murmuru kontraŭ siaj pekoj.

Ispitajmo, pretražimo pute svoje i vratimo se Jahvi.

Ni trarigardu kaj esploru nian konduton, kaj ni revenu al la Eternulo;

Dignimo svoje srce i ruke svoje k Bogu koji je na nebesima.

Ni levu nian koron kaj niajn manojn al Dio en la ĉielo.

Da, mi smo se odmetali, bili nepokorni, a ti, ti nisi praštao!

Ni pekis kaj malobeis, kaj Vi ne pardonis.

Obastrt gnjevom svojim, gonio si nas, ubijao i nisi štedio.

Vi kovris Vin per kolero kaj persekutis nin; Vi mortigis, Vi ne kompatis.

Oblakom si se obastro da molitva ne prodre do tebe.

Vi kovris Vin per nubo, por ke ne atingu Vin la preĝo.

Načinio si od nas smeće i odmet među narodima.

Vi faris nin balaindaĵo kaj abomenindaĵo inter la popoloj.

Razjapili usta na nas svi neprijatelji naši.

Malfermegis kontraŭ ni sian buŝon ĉiuj niaj malamikoj.

Užas i jama bila nam sudbina, propast i zator!

Teruro kaj pereo trafis nin, ruinigo kaj malfeliĉo.

Potoci suza teku iz očiju mojih zbog propasti Kćeri naroda mojega.

Torentojn da akvo verŝas mia okulo pri la malfeliĉo de la filino de mia popolo.

Moje oči liju suze bez prestanka, jer prestanka nema

Mia okulo fluigas kaj ne ĉesas, ne ekzistas por ĝi halto,

dok ne pogleda i ne vidi Jahve s nebesa.

Ĝis la Eternulo ekrigardos kaj ekvidos de la ĉielo.

Moje mi oko bol zadaje zbog kćeri svih mojega grada.

Mia okulo suferigas mian animon pri ĉiuj filinoj de mia urbo.

Uporno me k'o pticu progone svi što me mrze, a bez razloga.

Senkaŭze ĉasas min kiel birdon miaj malamikoj;

U jamu baciše moj život i zatrpaše je kamenjem.

Ili pereigas mian vivon en kavo, ili ĵetas sur min ŝtonojn.

Voda mi dođe preko glave, rekoh sam sebi: "Pogiboh!"

Akvo leviĝis kontraŭ mian kapon, kaj mi diris: Mi tute pereis.

I tada zazvah ime tvoje, Jahve, iz najdublje jame.

Mi vokis Vian nomon, ho Eternulo, el la profunda kavo;

Ti oču moj glas: "Ne začepljuj uši svoje na vapaje moje."

Vi aŭdis mian voĉon; ne kovru Vian orelon antaŭ mia vokado pri liberigo.

Bliz meni bijaše u dan vapaja mog, govoraše: "Ne boj se!"

Vi alproksimiĝis, kiam mi vokis al Vi; Vi diris: Ne timu.

Ti si, Gospode, izborio pravdu za dušu moju, ti si život moj izbavio.

Vi, ho Sinjoro, defendis mian juĝaferon; Vi liberigis mian vivon.

Ti, Jahve, vidje kako me tlače, dosudi mi pravdu.

Vi vidis, ho Eternulo, la maljustaĵon, kiun mi suferas; juĝu mian aferon.

Ti vidje svu osvetu njinu, sve podvale protiv mene.

Vi vidis ilian tutan venĝon, ĉiujn iliajn intencojn kontraŭ mi.

Čuo si, Jahve, podrugivanje njihovo, sve podvale protiv mene.

Vi aŭdis ilian insultadon, ho Eternulo, ĉiujn iliajn intencojn kontraŭ mi,

Usne protivnika mojih i misli njine protiv mene su cio dan.

La parolojn de tiuj, kiuj leviĝis kontraŭ min, kaj iliajn pensojn kontraŭ mi dum la tuta tago.

Kad sjede, kad ustaju, pogledaj samo: ja sam im pjesma-rugalica.

Rigardu, kiam ili sidas kaj kiam ili leviĝas; mi ĉiam estas ilia rekantaĵo.

Vrati im, Jahve, milo za drago, po djelu ruku njihovih.

Redonu al ili repagon, ho Eternulo, laŭ la faroj de iliaj manoj.

Učini da srca im otvrdnu, udari ih prokletstvom svojim.

Donu al ili doloron en la koro, sentigu al ili Vian malbenon.

Goni ih gnjevno i sve ih istrijebi pod nebesima svojim, Jahve!

Persekutu ilin en kolero, kaj ekstermu ilin el sub la ĉielo de la Eternulo.