Psalms 78

Poučna pjesma. Asafova. Poslušaj, narode moj, moju nauku, prikloni uho riječima usta mojih!

Atentu, ho mia popolo, mian instruon; Klinu vian orelon al la paroloj de mia buŝo.

Otvorit ću svoja usta na pouku, iznijet ću tajne iz vremena davnih.

Mi malfermos per sentenco mian buŝon; Mi eldiros enigmojn el tempo antikva.

Ono što čusmo i saznasmo, što nam kazivahu oci,

Kion ni aŭdis kaj sciiĝis, Kion rakontis al ni niaj patroj,

nećemo kriti djeci njihovoj, predat ćemo budućem koljenu: slavu Jahvinu i silu njegovu i djela čudesna što ih učini.

Tion ni ne kaŝos antaŭ iliaj infanoj, Rakontante al venonta generacio la gloron de la Eternulo, Kaj Lian potencon, kaj Liajn miraklojn, kiujn Li faris.

Svjedočanstvo podiže on u Jakovu, Zakon postavi u Izraelu, da ono što naredi ocima našim oni djeci svojoj objave,

Li starigis ateston en Jakob, Kaj en Izrael Li fiksis leĝon, Pri kiu Li ordonis al niaj patroj, Ke ili sciigu ĝin al siaj infanoj,

da sazna budući naraštaj, i sinovi koji će se roditi da djeci svojoj kazuju

Por ke sciu estonta generacio, la infanoj, kiuj naskiĝos, Ili leviĝu kaj rakontu al siaj infanoj.

da u Boga ufanje svoje stave i ne zaborave djela Božjih, već da vrše zapovijedi njegove,

Ili metu sian fidon sur Dion, Kaj ili ne forgesu la farojn de Dio, Kaj ili plenumu Liajn ordonojn;

kako ne bi bili, kao oci njihovi, naraštaj buntovan, prkosan - naraštaj srcem nestalan i duhom Bogu nevjeran.

Kaj ili ne estu, kiel iliaj patroj, Generacio ribela kaj perfida, Generacio, kiu ne estis firma per sia koro, Nek fidela al Dio per sia spirito.

Sinovi Efrajimovi, ratnici s lukom, u dan bitke okrenuše leđa.

La filoj de Efraim, armitaj, portantaj pafarkon, Turniĝis malantaŭen en tago de batalo;

Saveza s Bogom ne održaše i ne htjedoše hoditi po Zakonu njegovu.

Ili ne plenumis la interkonsenton de Dio, Kaj rifuzis sekvi Lian instruon;

Zaboraviše na djela njegova, na čudesa koja im pokaza.

Kaj ili forgesis Liajn farojn, Kaj Liajn miraklojn, kiujn Li aperigis al ili.

Pred njihovim ocima činio je znakove u Egiptu, u Soanskom polju.

Antaŭ iliaj patroj Li faris miraklojn En la lando Egipta, sur la kampo Coan.

On more razdijeli i njih prevede, vode kao nasip uzdiže.

Li fendis la maron kaj pasigis ilin, Kaj starigis la akvon kvazaŭ muron;

Danju ih vodio oblakom, a svu noć ognjem blistavim.

Kaj Li kondukis ilin tage en nubo Kaj la tutan nokton en la lumo de fajro;

U pustinji hrid prolomi i napoji ih obilno kao iz bezdana.

Li fendis ŝtonojn en la dezerto, Kaj trinkigis ilin kvazaŭ el granda abismo;

Iz stijene izbi potoke te izvede vode k'o velike rijeke.

Li eligis riveretojn el roko, Kaj fluigis akvon kiel riverojn.

A oni jednako griješiše, prkosiše Višnjem u pustinji.

Sed ili plue pekis antaŭ Li, Ĉagrenis la Plejaltulon en la dezerto;

Boga su kušali u srcima svojim ištuć' jela svojoj pohlepnosti.

Kaj ili incitis Dion en sia koro, Petante manĝon pro sia kaprico;

Prigovarali su Bogu i pitali: "Može li Gospod stol u pustinji prostrti?

Kaj ili parolis kontraŭ Dio, Kaj diris: Ĉu Dio povas kovri tablon en la dezerto?

Eno, udari u hrid, i voda poteče i provreše potoci: a može li dati i kruha, i mesa pružiti svome narodu?"

Jen Li frapis rokon, Kaj verŝiĝis akvo kaj ekfluis riveroj: Ĉu Li povas ankaŭ panon doni? Ĉu Li pretigos ankaŭ viandon por Sia popolo?

Kad to začu Jahve, gnjevom usplamtje: oganj se raspali protiv Jakova, srdžba se razjari protiv Izraela,

Tial la Eternulo, aŭdinte, flamiĝis; Kaj fajro ekbrulis kontraŭ Jakob, Kaj leviĝis kolero kontraŭ Izrael;

jer ne vjerovaše Bogu niti se u njegovu pomoć uzdaše.

Ĉar ili ne kredis je Dio Kaj ne fidis Lian savon.

Pa ozgo naredi oblaku i otvori brane nebeske,

Kaj Li ordonis el supre al la nuboj, Kaj Li malfermis la pordojn de la ĉielo;

k'o kišu prosu na njih mÓanu da jedu i nahrani ih kruhom nebeskim.

Kaj Li pluvigis al ili manaon, por manĝi, Kaj Li donis al ili ĉielan grenon.

Čovjek blagovaše kruh Jakih; on im dade hrane do sitosti.

Panon de potenculoj ĉiu manĝis; Li sendis al ili manĝon satege.

Probudi na nebu vjetar istočni i svojom silom južnjak dovede.

Li kurigis tra la ĉielo venton orientan, Kaj per Sia forto Li aperigis venton sudan;

Prosu na njih mesa k'o prašine i ptice krilatice k'o pijeska morskoga.

Kaj Li pluvigis sur ilin viandon kiel polvon, Kaj flugilajn birdojn kiel apudmaran sablon;

Padoše usred njihova tabora i oko šatora njihovih.

Kaj Li faligis ĉion mezen de ilia tendaro, Ĉirkaŭe de iliaj loĝejoj.

Jeli su i nasitili se, želju njihovu on im ispuni.

Kaj ili manĝis kaj tre satiĝis; Kaj Li venigis al ili tion, kion ili deziris.

Još nisu svoju utažili pohlepu i jelo im još bješe u ustima,

Sed kiam ili ankoraŭ ne forlasis sian deziron Kaj ilia manĝaĵo estis ankoraŭ en ilia buŝo,

kad se srdžba Božja na njih raspali: pokosi smrću prvake njihove i mladiće pobi Izraelove.

La kolero de Dio venis sur ilin Kaj mortigis la plej eminentajn el ili, Kaj la junulojn de Izrael ĝi faligis.

Uza sve to griješiše dalje i ne vjerovaše u čudesna djela njegova.

Malgraŭ ĉio ĉi tio ili plue ankoraŭ pekis Kaj ne kredis je Liaj mirakloj.

I skonča im dane jednim dahom i njihova ljeta naglim svršetkom.

Kaj Li finigis iliajn tagojn en vanteco Kaj iliajn jarojn en teruro.

Kad ih ubijaše, tražiše ga i opet pitahu za Boga;

Kiam Li estis mortiganta ilin, tiam ili Lin ekserĉis, Returniĝis kaj fervore vokis Dion;

spominjahu se da je Bog hridina njihova i Svevišnji njihov otkupitelj.

Kaj ili rememoris, ke Dio estas ilia fortikaĵo Kaj Dio la Plejalta estas ilia Liberiganto.

Ali ga opet ustima svojim varahu i jezikom svojim lagahu njemu.

Sed ili flatis al Li per sia buŝo, Kaj per sia lango ili mensogis al Li;

Njihovo srce s njime ne bijaše, nit' bijahu vjerni Savezu njegovu.

Ĉar ilia koro ne estis firma al Li, Kaj ili ne estis fidelaj en Lia interligo.

A on im milosrdno grijeh praštao i nije ih posmicao; često je gnjev svoj susprezao da ne plane svom jarošću.

Tamen Li, favorkora, pardonas pekon, kaj Li ne pereigas, Kaj Li ofte forklinis Sian koleron, Kaj Li ne eligis Sian tutan furiozon.

Spominjao se da su pÓut i dah koji odlazi i ne vraća se više.

Kaj Li rememoris, ke ili estas karno, Vento, kiu iras kaj ne revenas.

Koliko mu prkosiše u pustinji i žalostiše ga u samotnom kraju!

Kiom da fojoj ili ĉagrenis Lin en la dezerto Kaj indignigis Lin en la stepo!

Sve nanovo iskušavahu Boga i vrijeđahu Sveca Izraelova

Ripete ili incitadis Dion Kaj provokis la Sanktulon de Izrael.

ne spominjuć' se ruke njegove ni dana kad ih od dušmana izbavi,

Ili ne rememoris Lian manon, La tagon, en kiu Li liberigis ilin de premanto,

ni znakova njegovih u Egiptu, ni čudesnih djela u polju Soanskom.

Kiam Li faris en Egiptujo Siajn signojn Kaj Siajn miraklojn sur la kampo Coan;

U krv im pretvori rijeke i potoke, da ne piju.

Kiam Li ŝanĝis en sangon iliajn riverojn kaj torentojn, Ke ili ne povis trinki.

Posla na njih obade da ih žderu i žabe da ih more.

Li sendis sur ilin insektojn, kiuj ilin manĝis, Kaj ranojn, kiuj ilin pereigis;

I predade skakavcu žetvu njihovu, i plod muke njihove žderaču.

Iliajn produktojn de la tero Li fordonis al vermoj Kaj ilian laboron al akridoj;

Vinograde im tučom udari, a mrazom smokvike njihove.

Per hajlo Li batis iliajn vinberojn, Kaj iliajn sikomorojn per frosto;

I predade grÓadu njihova goveda i munjama stada njihova.

Li elmetis al hajlo iliajn brutojn, Kaj iliajn paŝtatarojn al fulmo;

Obori na njih svu žestinu gnjeva svog, jarost, bijes i nevolju: posla na njih anđele nesreće.

Li sendis sur ilin Sian flamantan koleron, Furiozon, malbenon, kaj mizeron, Taĉmenton da malbonaj anĝeloj.

I put gnjevu svojem otvori: ne poštedje im život od smrti, životinje im izruči pošasti.

Li donis liberan vojon al Sia kolero, Ne ŝirmis kontraŭ la morto ilian animon, Kaj ilian vivon Li transdonis al pesto;

Pobi u Egiptu sve prvorođeno, prvence u šatorju Hamovu.

Li mortigis ĉiun unuenaskiton en Egiptujo, La komencajn fortojn en la tendoj de Ĥam.

I povede narod svoj kao ovce i vođaše ih kao stado kroz pustinju.

Kaj Li kondukis kiel ŝafojn Sian popolon, Kaj Li kondukis ilin kiel paŝtataron tra la dezerto;

Pouzdano ih je vodio te se nisu bojali, a more je prekrilo dušmane njihove.

Li kondukis ilin en sendanĝereco, kaj ili ne timis, Kaj iliajn malamikojn kovris la maro;

U Svetu zemlju svoju on ih odvede, na bregove što mu ih osvoji desnica.

Kaj Li venigis ilin al Sia sankta limo, Al tiu monto, kiun akiris Lia dekstra mano;

Pred njima istjera pogane, konopom im podijeli baštinu, pod šatorjem njihovim naseli plemena izraelska.

Li forpelis antaŭ ili popolojn, Lote disdonis ilian heredon, Kaj loĝigis en iliaj tendoj la tribojn de Izrael.

A oni iskušavali i gnjevili Boga Višnjega i nisu držali zapovijedi njegovih.

Sed ili incitis kaj ĉagrenis Dion la Plejaltan, Kaj Liajn leĝojn ili ne observis;

Otpadoše, iznevjeriše se k'o oci njihovi, k'o luk nepouzdan oni zatajiše.

Ili defalis kaj perfidiĝis, kiel iliaj patroj, Returniĝis, kiel malfidinda pafarko;

Na gnjev ga nagnaše svojim uzvišicama, na ljubomor navedoše kumirima svojim.

Ili kolerigis Lin per siaj altaĵoj, Kaj per siaj idoloj ili Lin incitis.

Bog vidje i gnjevom planu, odbaci posve Izraela.

Dio aŭdis kaj flamiĝis, Kaj forte ekindignis kontraŭ Izrael;

I napusti boravište svoje u Šilu, Šator u kojem prebivaše s ljudima.

Li forlasis Sian loĝejon en Ŝilo, La tendon, en kiu Li loĝis inter la homoj;

Preda u ropstvo snagu svoju i svoju diku u ruke dušmanske.

Kaj Li fordonis en malliberecon Sian forton, Kaj Sian majeston en la manon de malamiko;

Narod svoj prepusti maču, raspali se na svoju baštinu.

Kaj Li elmetis al glavo Sian popolon, Kaj kontraŭ Sia heredo Li flamiĝis.

Mladiće njihove oganj proguta, ne udaše se djevice njihove.

Ĝiajn junulojn formanĝis fajro, Kaj ĝiaj junulinoj ne estis prikantataj;

Svećenici njihovi padoše od mača, ne zaplakaše Óudove njihove.

Ĝiaj pastroj falis de glavo, Kaj ĝiaj vidvinoj ne ploris.

Tad se k'o oda sna trgnu Gospodin, k'o ratnik vinom savladan.

Sed mia Sinjoro vekiĝis kiel dormanto, Kiel fortulo, vigligita de vino.

Udari otraga dušmane svoje, sramotu im vječitu zadade.

Kaj Li batis ĝiajn malamikojn malantaŭen: Eternan malhonoron Li donis al ili.

On odbaci šator Josipov i Efrajimovo pleme ne odabra,

Kaj Li malŝatis la tendon de Jozef, Kaj la tribon de Efraim Li ne elektis;

već odabra pleme Judino i goru Sion koja mu omilje.

Sed Li elektis la tribon de Jehuda, La monton Cion, kiun Li ekamis;

Sagradi Svetište k'o nebo visoko, k'o zemlju utemelji ga dovijeka.

Kaj Li konstruis Sian sanktejon kiel monton, Kaj kiel la teron Li fortikigis ĝin por ĉiam.

Izabra Davida, slugu svojega, uze ga od torova ovčjih;

Kaj Li elektis Davidon, Sian sklavon, Kaj Li prenis lin el la staloj de ŝafoj.

odvede ga od ovaca dojilica da pase Jakova, narod njegov, Izraela, baštinu njegovu.

De apud la ŝafinoj Li venigis lin, Por paŝti Lian popolon Jakob kaj Lian heredon Izrael.

I pasao ih je srcem čestitim i brižljivim rukama vodio.

Kaj li paŝtis ilin laŭ la fideleco de sia koro, Kaj per lertaj manoj li ilin kondukis.