Job 39

Sais-tu quand les chèvres sauvages font leurs petits? Observes-tu les biches quand elles mettent bas?

Ĉu vi scias la tempon, en kiu naskas la ibeksoj sur la rokoj? Ĉu vi observis la akuŝiĝon de la cervinoj?

Comptes-tu les mois pendant lesquels elles portent, Et connais-tu l'époque où elles enfantent?

Ĉu vi kalkulis la monatojn de ilia gravedeco? Aŭ ĉu vi scias la tempon, kiam ili devas naski?

Elles se courbent, laissent échapper leur progéniture, Et sont délivrées de leurs douleurs.

Ili fleksiĝas, elĵetas siajn idojn, Liberiĝas de siaj doloroj.

Leurs petits prennent de la vigueur et grandissent en plein air, Ils s'éloignent et ne reviennent plus auprès d'elles.

Iliaj infanoj fortiĝas, kreskas en libereco, Foriras, ke ne revenas al ili.

Qui met en liberté l'âne sauvage, Et l'affranchit de tout lien?

Kiu donis liberecon al la sovaĝa azeno? Kaj kiu malligis ĝiajn ligilojn?

J'ai fait du désert son habitation, De la terre salée sa demeure.

La dezerton Mi faris ĝia domo, Kaj stepon ĝia loĝejo;

Il se rit du tumulte des villes, Il n'entend pas les cris d'un maître.

Ĝi ridas pri la bruo de la urbo, La kriojn de pelanto ĝi ne aŭdas;

Il parcourt les montagnes pour trouver sa pâture, Il est à la recherche de tout ce qui est vert.

La produktaĵoj de la montoj estas ĝia manĝaĵo, Kaj ĝi serĉas ĉian verdaĵon.

Le buffle veut-il être à ton service? Passe-t-il la nuit vers ta crèche?

Ĉu bubalo volos servi al vi? Ĉu ĝi volos nokti ĉe via manĝujo?

L'attaches-tu par une corde pour qu'il trace un sillon? Va-t-il après toi briser les mottes des vallées?

Ĉu vi povas alligi bubalon per ŝnuro al bedo? Ĉu ĝi erpos post vi valojn?

Te reposes-tu sur lui, parce que sa force est grande? Lui abandonnes-tu le soin de tes travaux?

Ĉu vi fidos ĝin pro ĝia granda forto? Kaj ĉu vi komisios al ĝi vian laboron?

Te fies-tu à lui pour la rentrée de ta récolte? Est-ce lui qui doit l'amasser dans ton aire?

Ĉu vi havos konfidon al ĝi, ke ĝi reportos viajn semojn Kaj kolektos en vian grenejon?

L'aile de l'autruche se déploie joyeuse; On dirait l'aile, le plumage de la cigogne.

La flugilo de struto leviĝas gaje, Simile al la flugilo de cikonio kaj de akcipitro;

Mais l'autruche abandonne ses oeufs à la terre, Et les fait chauffer sur la poussière;

Ĉar ĝi lasas sur la tero siajn ovojn Kaj varmigas ilin en la sablo;

Elle oublie que le pied peut les écraser, Qu'une bête des champs peut les fouler.

Ĝi forgesas, ke piedo povas ilin dispremi Kaj sovaĝa besto povas ilin disbati.

Elle est dure envers ses petits comme s'ils n'étaient point à elle; Elle ne s'inquiète pas de l'inutilité de son enfantement.

Ĝi estas kruela por siaj idoj, kvazaŭ ili ne estus ĝiaj; Ĝi ne zorgas pri tio, ke ĝia laboro estas vana;

Car Dieu lui a refusé la sagesse, Il ne lui a pas donné l'intelligence en partage.

Ĉar Dio senigis ĝin je saĝo Kaj ne donis al ĝi prudenton.

Quand elle se lève et prend sa course, Elle se rit du cheval et de son cavalier.

Kiam ĝi leviĝas alten, Ĝi mokas ĉevalon kaj ĝian rajdanton.

Est-ce toi qui donnes la vigueur au cheval, Et qui revêts son cou d'une crinière flottante?

Ĉu vi donas forton al la ĉevalo? Ĉu vi vestas ĝian kolon per kolharoj?

Le fais-tu bondir comme la sauterelle? Son fier hennissement répand la terreur.

Ĉu vi povas saltigi ĝin kiel akrido? Terura estas la beleco de ĝia ronkado.

Il creuse le sol et se réjouit de sa force, Il s'élance au-devant des armes;

Ĝi fosas en la valo kaj estas gaja pro forteco; Ĝi eliras kontraŭ armiton;

Il se rit de la crainte, il n'a pas peur, Il ne recule pas en face de l'épée.

Ĝi ridas pri timo kaj ne senkuraĝiĝas, Kaj ne retiras sin de glavo.

Sur lui retentit le carquois, Brillent la lance et le javelot.

Super ĝi sonoras la sagujo, Brilas lanco kaj ponardego.

Bouillonnant d'ardeur, il dévore la terre, Il ne peut se contenir au bruit de la trompette.

Kun bruo kaj kolero ĝi glutas teron, Kaj ne povas stari trankvile ĉe sonado de trumpeto.

Quand la trompette sonne, il dit: En avant! Et de loin il flaire la bataille, La voix tonnante des chefs et les cris de guerre.

Kiam eksonas la trumpeto, ĝi ekkrias: Ho, ho! Kaj de malproksime ĝi flarsentas la batalon, Kriadon de la kondukantoj, kaj bruon.

Est-ce par ton intelligence que l'épervier prend son vol, Et qu'il étend ses ailes vers le midi?

Ĉu pro via saĝo flugas la akcipitro Kaj etendas siajn flugilojn al sudo?

Est-ce par ton ordre que l'aigle s'élève, Et qu'il place son nid sur les hauteurs?

Ĉu pro via ordono leviĝas la aglo Kaj faras alte sian neston?

C'est dans les rochers qu'il habite, qu'il a sa demeure, Sur la cime des rochers, sur le sommet des monts.

Sur roko ĝi loĝas, Noktas sur dento de roko kaj de monta pinto.

De là il épie sa proie, Il plonge au loin les regards.

De tie ĝi elrigardas por si manĝaĵon; Malproksime vidas ĝiaj okuloj.

Ses petits boivent le sang; Et là où sont des cadavres, l'aigle se trouve.

Ĝiaj idoj trinkas sangon; Kaj kie estas mortigitoj, tie ĝi estas.