Job 39

Ĉu vi scias la tempon, en kiu naskas la ibeksoj sur la rokoj? Ĉu vi observis la akuŝiĝon de la cervinoj?

¿CAZARÁS tú la presa para el león? ¿Y saciarás el hambre de los leoncillos,

Ĉu vi kalkulis la monatojn de ilia gravedeco? Aŭ ĉu vi scias la tempon, kiam ili devas naski?

Cuando están echados en las cuevas, Ó se están en sus guaridas para acechar?

Ili fleksiĝas, elĵetas siajn idojn, Liberiĝas de siaj doloroj.

¿Quién preparó al cuervo su alimento, Cuando sus pollos claman á Dios, Bullendo de un lado á otro por carecer de comida?

Iliaj infanoj fortiĝas, kreskas en libereco, Foriras, ke ne revenas al ili.

¿Sabes tú el tiempo en que paren las cabras monteses? ¿Ó miraste tú las ciervas cuando están pariendo?

Kiu donis liberecon al la sovaĝa azeno? Kaj kiu malligis ĝiajn ligilojn?

¿Contaste tú los meses de su preñez, Y sabes el tiempo cuando han de parir?

La dezerton Mi faris ĝia domo, Kaj stepon ĝia loĝejo;

Encórvanse, hacen salir sus hijos, Pasan sus dolores.

Ĝi ridas pri la bruo de la urbo, La kriojn de pelanto ĝi ne aŭdas;

Sus hijos están sanos, crecen con el pasto: Salen y no vuelven á ellas.

La produktaĵoj de la montoj estas ĝia manĝaĵo, Kaj ĝi serĉas ĉian verdaĵon.

¿Quién echó libre al asno montés, y quién soltó sus ataduras?

Ĉu bubalo volos servi al vi? Ĉu ĝi volos nokti ĉe via manĝujo?

Al cual yo puse casa en la soledad, Y sus moradas en lugares estériles.

Ĉu vi povas alligi bubalon per ŝnuro al bedo? Ĉu ĝi erpos post vi valojn?

Búrlase de la multitud de la ciudad: No oye las voces del arriero.

Ĉu vi fidos ĝin pro ĝia granda forto? Kaj ĉu vi komisios al ĝi vian laboron?

Lo oculto de los montes es su pasto, Y anda buscando todo lo que está verde.

Ĉu vi havos konfidon al ĝi, ke ĝi reportos viajn semojn Kaj kolektos en vian grenejon?

¿Querrá el unicornio servirte á ti, Ni quedar á tu pesebre?

La flugilo de struto leviĝas gaje, Simile al la flugilo de cikonio kaj de akcipitro;

¿Atarás tú al unicornio con su coyunda para el surco? ¿Labrará los valles en pos de ti?

Ĉar ĝi lasas sur la tero siajn ovojn Kaj varmigas ilin en la sablo;

¿Confiarás tú en él, por ser grande su fortaleza, Y le fiarás tu labor?

Ĝi forgesas, ke piedo povas ilin dispremi Kaj sovaĝa besto povas ilin disbati.

¿Fiarás de él que te tornará tu simiente, Y que la allegará en tu era?

Ĝi estas kruela por siaj idoj, kvazaŭ ili ne estus ĝiaj; Ĝi ne zorgas pri tio, ke ĝia laboro estas vana;

¿Diste tú hermosas alas al pavo real, Ó alas y plumas al avestruz?

Ĉar Dio senigis ĝin je saĝo Kaj ne donis al ĝi prudenton.

El cual desampara en la tierra sus huevos, Y sobre el polvo los calienta,

Kiam ĝi leviĝas alten, Ĝi mokas ĉevalon kaj ĝian rajdanton.

Y olvídase de que los pisará el pie, Y que los quebrará bestia del campo.

Ĉu vi donas forton al la ĉevalo? Ĉu vi vestas ĝian kolon per kolharoj?

Endurécese para con sus hijos, como si no fuesen suyos, No temiendo que su trabajo haya sido en vano:

Ĉu vi povas saltigi ĝin kiel akrido? Terura estas la beleco de ĝia ronkado.

Porque le privó Dios de sabiduría, Y no le dió inteligencia.

Ĝi fosas en la valo kaj estas gaja pro forteco; Ĝi eliras kontraŭ armiton;

Luego que se levanta en alto, Búrlase del caballo y de su jinete.

Ĝi ridas pri timo kaj ne senkuraĝiĝas, Kaj ne retiras sin de glavo.

¿Diste tú al caballo la fortaleza? ¿Vestiste tú su cerviz de relincho?

Super ĝi sonoras la sagujo, Brilas lanco kaj ponardego.

¿Le intimidarás tú como á alguna langosta? El resoplido de su nariz es formidable:

Kun bruo kaj kolero ĝi glutas teron, Kaj ne povas stari trankvile ĉe sonado de trumpeto.

Escarba la tierra, alégrase en su fuerza, Sale al encuentro de las armas:

Kiam eksonas la trumpeto, ĝi ekkrias: Ho, ho! Kaj de malproksime ĝi flarsentas la batalon, Kriadon de la kondukantoj, kaj bruon.

Hace burla del espanto, y no teme, Ni vuelve el rostro delante de la espada.

Ĉu pro via saĝo flugas la akcipitro Kaj etendas siajn flugilojn al sudo?

Contra él suena la aljaba, El hierro de la lanza y de la pica:

Ĉu pro via ordono leviĝas la aglo Kaj faras alte sian neston?

Y él con ímpetu y furor escarba la tierra, Sin importarle el sonido de la bocina;

Sur roko ĝi loĝas, Noktas sur dento de roko kaj de monta pinto.

Antes como que dice entre los clarines: ¡Ea! Y desde lejos huele la batalla, el grito de los capitanes, y la vocería.

De tie ĝi elrigardas por si manĝaĵon; Malproksime vidas ĝiaj okuloj.

¿Vuela el gavilán por tu industria, Y extiende hacia el mediodía sus alas?

Ĝiaj idoj trinkas sangon; Kaj kie estas mortigitoj, tie ĝi estas.

¿Se remonta el águila por tu mandamiento, Y pone en alto su nido? Ella habita y está en la piedra, En la cumbre del peñasco y de la roca. Desde allí acecha la comida: Sus ojos observan de muy lejos. Sus pollos chupan la sangre: Y donde hubiere cadáveres, allí está. Á más de eso respondió JEHOVÁ á Job y dijo: ¿Es sabiduría contender con el Omnipotente? El que disputa con Dios, responda á esto. Y respondió Job á JEHOVÁ, y dijo: He aquí que yo soy vil, ¿qué te responderé? Mi mano pongo sobre mi boca. Una vez hablé, y no responderé: Aun dos veces, mas no tornaré á hablar.