Job 41

 Så oförvägen är ingen, att han törs reta denne.  Vem vågar då sätta sig upp mot mig själv?
Poderás tirar com anzol o leviatã, ou apertar-lhe a língua com uma corda?
 Vem har först givit mig något, som jag alltså bör betala igen?  Mitt är ju allt vad som finnes under himmelen.
Poderás meter-lhe uma corda de junco no nariz, ou com um gancho furar a sua queixada?
 Jag vill ej höra upp att tala om hans lemmar,  om huru väldig han är, och huru härligt han är danad.
Porventura te fará muitas súplicas, ou brandamente te falará?
 Vem mäktar rycka av honom hans pansar?  Vem vågar sig in mellan hans käkars par?
Fará ele aliança contigo, ou o tomarás tu por servo para sempre?
 Hans gaps dörrar, vem vill öppna dem?  Runtom hans tänder bor ju förskräckelse.
Brincarás com ele, como se fora um pássaro, ou o prenderás para tuas meninas?
 Stolta sitta på honom sköldarnas rader;  hopslutna äro de med fast försegling.
Farão os sócios de pesca tráfico dele, ou o dividirão entre os negociantes?
 Tätt fogar sig den ena intill den andra,  icke en vindfläkt tränger in mellan dem.
Poderás encher-lhe a pele de arpões, ou a cabeça de fisgas?
 Var och en håller ihop med den nästa,  de gripa in i varandra och skiljas ej åt.
Põe a tua mão sobre ele; lembra-te da peleja; nunca mais o farás!
 När han fnyser, strålar det av ljus;  hans blickar äro såsom morgonrodnadens ögonbryn.
Eis que é vã a esperança de apanhá-lo; pois não será um homem derrubado só ao vê-lo?
 Bloss fara ut ur hans gap,  eldgnistor springa fram därur.
Ninguém há tão ousado, que se atreva a despertá-lo; quem, pois, é aquele que pode erguer-se diante de mim?
 Från hans näsborrar utgår rök  såsom ur en sjudande panna på bränslet.
Quem primeiro me deu a mim, para que eu haja de retribuir-lhe? Pois tudo quanto existe debaixo de todo céu é meu.
 Hans andedräkt framgnistrar eldkol,  och lågor bryta fram ur hans gap.
Não me calarei a respeito dos seus membros, nem da sua grande força, nem da graça da sua estrutura.
 På hans hals har kraften sin boning,  och framför honom stapplar försagdhet.
Quem lhe pode tirar o vestido exterior? Quem lhe penetrará a couraça dupla?
 Själva det veka på hans buk är ett stadigt fogverk,  det sitter orubbligt, såsom gjutet på honom.
Quem jamais abriu as portas do seu rosto? Pois em roda dos seus dentes está o terror.
 Hans hjärta är fast såsom sten,  fast såsom bottenstenen i kvarnen.
As suas fortes escamas são o seu orgulho, cada uma fechada como por um selo apertado.
 När han reser sig, bäva hjältar,  av ångest mista de all sans.
Uma à outra se chega tão perto, que nem o ar passa por entre elas.
 Angripes han med ett svärd, så håller det ej stånd,  ej heller spjut eller pil eller pansar.
Umas às outras se ligam; tanto aderem entre si, que não se podem separar.
 Han aktar järn såsom halm  och koppar såsom murket trä.
Os seus espirros fazem resplandecer a luz, e os seus olhos são como as pestanas da alva.
 Bågskott skrämma honom ej bort,  slungstenar förvandlas för honom till strå;
Da sua boca saem tochas; faíscas de fogo saltam dela.
 ja, stridsklubbor aktar han såsom strå,  han ler åt rasslet av lansar.
Dos seus narizes procede fumaça, como de uma panela que ferve, e de juncos que ardem.
 På sin buk bär han skarpa eggar,  spår såsom av en tröskvagn ristar han i dyn.
O seu hálito faz incender os carvões, e da sua boca sai uma chama.
 Han gör djupet sjudande som en gryta,  likt en salvokokares kittel förvandlar han vattnet.
No seu pescoço reside a força; e diante dele anda saltando o terror.
 Bakom honom strålar vägen av ljus,  djupet synes bära silverhår.
Os tecidos da sua carne estão pegados entre si; ela é firme sobre ele, não se pode mover.
 Ja, på jorden finnes intet som är honom likt,  otillgänglig för fruktan skapades han.
O seu coração é firme como uma pedra; sim, firme como a pedra inferior dumá mó.
 På allt vad högt är ser han med förakt,  konung är han över alla stolta vilddjur.
Quando ele se levanta, os valentes são atemorizados, e por causa da consternação ficam fora de si.
Se alguém o atacar com a espada, essa não poderá penetrar; nem tampouco a lança, nem o dardo, nem o arpão.
Ele considera o ferro como palha, e o bronze como pau podre.
A seta não o poderá fazer fugir; para ele as pedras das fundas se tornam em restolho.
Os bastões são reputados como juncos, e ele se ri do brandir da lança.
Debaixo do seu ventre há pontas agudas; ele se estende como um trilho sobre o lodo.
As profundezas faz ferver, como uma panela; torna o mar como uma vasilha de unguento.
Após si deixa uma vereda luminosa; parece o abismo tornado em brancura de cãs.
Na terra não há coisa que se lhe possa comparar; pois foi feito para estar sem pavor.
Ele vê tudo o que é alto; é rei sobre todos os filhos da soberba.