Job 41

 Så oförvägen är ingen, att han törs reta denne.  Vem vågar då sätta sig upp mot mig själv?

Ĉu vi povas eltiri levjatanon per fiŝhoko, Aŭ ligi per ŝnuro ĝian langon?

 Vem har först givit mig något, som jag alltså bör betala igen?  Mitt är ju allt vad som finnes under himmelen.

Ĉu vi povas trameti kanon tra ĝia nazo Kaj trapiki ĝian vangon per pikilo?

 Jag vill ej höra upp att tala om hans lemmar,  om huru väldig han är, och huru härligt han är danad.

Ĉu ĝi multe petegos vin, Aŭ parolos al vi flataĵojn?

 Vem mäktar rycka av honom hans pansar?  Vem vågar sig in mellan hans käkars par?

Ĉu ĝi faros interligon kun vi? Ĉu vi povas preni ĝin kiel porĉiaman sklavon?

 Hans gaps dörrar, vem vill öppna dem?  Runtom hans tänder bor ju förskräckelse.

Ĉu vi amuziĝos kun ĝi kiel kun birdo? Aŭ ĉu vi ligos ĝin por viaj knabinoj?

 Stolta sitta på honom sköldarnas rader;  hopslutna äro de med fast försegling.

Ĉu kamaradoj ĝin dishakos, Kaj dividos inter komercistoj?

 Tätt fogar sig den ena intill den andra,  icke en vindfläkt tränger in mellan dem.

Ĉu vi povas plenigi per pikiloj ĝian haŭton Kaj per fiŝistaj hokoj ĝian kapon?

 Var och en håller ihop med den nästa,  de gripa in i varandra och skiljas ej åt.

Metu sur ĝin vian manon; Tiam vi bone memoros la batalon, kaj ĝin ne plu entreprenos.

 När han fnyser, strålar det av ljus;  hans blickar äro såsom morgonrodnadens ögonbryn.

Vidu, la espero ĉiun trompos; Jam ekvidinte ĝin, li falos.

 Bloss fara ut ur hans gap,  eldgnistor springa fram därur.

Neniu estas tiel kuraĝa, por inciti ĝin; Kiu do povas stari antaŭ Mi?

 Från hans näsborrar utgår rök  såsom ur en sjudande panna på bränslet.

Kiu antaŭe ion donis al Mi, ke Mi redonu al li? Sub la tuta ĉielo ĉio estas Mia.

 Hans andedräkt framgnistrar eldkol,  och lågor bryta fram ur hans gap.

Mi ne silentos pri ĝiaj membroj, Pri ĝia forto kaj bela staturo.

 På hans hals har kraften sin boning,  och framför honom stapplar försagdhet.

Kiu povas levi ĝian veston? Kiu aliros al ĝia paro da makzeloj?

 Själva det veka på hans buk är ett stadigt fogverk,  det sitter orubbligt, såsom gjutet på honom.

Kiu povas malfermi la pordon de ĝia vizaĝo? Teruro ĉirkaŭas ĝiajn dentojn.

 Hans hjärta är fast såsom sten,  fast såsom bottenstenen i kvarnen.

Ĝiaj fieraj skvamoj estas kiel ŝildoj, Interligitaj per fortika sigelo;

 När han reser sig, bäva hjältar,  av ångest mista de all sans.

Unu kuntuŝiĝas kun la alia tiel, Ke aero ne povas trairi tra ili;

 Angripes han med ett svärd, så håller det ej stånd,  ej heller spjut eller pil eller pansar.

Unu alfortikiĝis al la alia, Interkuniĝis kaj ne disiĝas.

 Han aktar järn såsom halm  och koppar såsom murket trä.

Ĝia terno briligas lumon, Kaj ĝiaj okuloj estas kiel la palpebroj de la ĉielruĝo.

 Bågskott skrämma honom ej bort,  slungstenar förvandlas för honom till strå;

El ĝia buŝo eliras torĉoj, Elkuras flamaj fajreroj.

 ja, stridsklubbor aktar han såsom strå,  han ler åt rasslet av lansar.

El ĝiaj nazotruoj eliras fumo, Kiel el bolanta poto aŭ kaldrono.

 På sin buk bär han skarpa eggar,  spår såsom av en tröskvagn ristar han i dyn.

Ĝia spiro ekbruligas karbojn, Kaj flamo eliras el ĝia buŝo.

 Han gör djupet sjudande som en gryta,  likt en salvokokares kittel förvandlar han vattnet.

Sur ĝia kolo loĝas forto, Kaj antaŭ ĝi kuras teruro.

 Bakom honom strålar vägen av ljus,  djupet synes bära silverhår.

La partoj de ĝia karno estas firme kunligitaj inter si, Tenas sin fortike sur ĝi, kaj ne ŝanceliĝas.

 Ja, på jorden finnes intet som är honom likt,  otillgänglig för fruktan skapades han.

Ĝia koro estas malmola kiel ŝtono, Kaj fortika kiel suba muelŝtono.

 På allt vad högt är ser han med förakt,  konung är han över alla stolta vilddjur.

Kiam ĝi sin levas, ektremas fortuloj, Konsterniĝas de teruro.

Glavo, kiu alproksimiĝas al ĝi, ne povas sin teni, Nek lanco, sago, aŭ kiraso.

Feron ĝi rigardas kiel pajlon, Kupron kiel putran lignon.

Ne forpelos ĝin sago; Ŝtonoj el ŝtonĵetilo fariĝas pajleroj antaŭ ĝi.

Bastonegon ĝi rigardas kiel pajlon, Kaj ĝi mokas la sonon de lanco.

Sube ĝi havas akrajn pecetojn; Kiel draŝrulo ĝi kuŝas sur la ŝlimo.

Kiel kaldronon ĝi ondigas la profundon; La maron ĝi kirlas kiel ŝmiraĵon.

La vojo post ĝi lumas; La abismo aperas kiel grizaĵo.

Ne ekzistas sur la tero io simila al ĝi; Ĝi estas kreita sentima.

Ĝi rigardas malestime ĉion altan; Ĝi estas reĝo super ĉiuj sovaĝaj bestoj.