Job 41

¿SACARÁS tú al leviathán con el anzuelo, Ó con la cuerda que le echares en su lengua?

Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?

¿Pondrás tú garfio en sus narices, Y horadarás con espinas su quijada?

Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.

¿Multiplicará él ruegos para contigo? ¿Hablaráte él lisonjas?

Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

¿Hará concierto contigo Para que lo tomes por siervo perpetuo?

Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

¿Jugarás tú con él como con pájaro, Ó lo atarás para tus niñas?

Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

¿Harán de él banquete los compañeros? ¿Partiránlo entre los mercaderes?

Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

¿Cortarás tú con cuchillo su cuero, Ó con asta de pescadores su cabeza?

Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

Pon tu mano sobre él; Te acordarás de la batalla, y nunca más tornarás.

Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

He aquí que la esperanza acerca de él será burlada; Porque aun á su sola vista se desmayarán.

Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

Nadie hay tan osado que lo despierte: ¿Quién pues podrá estar delante de mí?

Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

¿Quién me ha anticipado, para que yo restituya? Todo lo que hay debajo del cielo es mío.

Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

Yo no callaré sus miembros, Ni lo de sus fuerzas y la gracia de su disposición.

Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.

¿Quién descubrirá la delantera de su vestidura? ¿Quién se llegará á él con freno doble?

W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

¿Quién abrirá las puertas de su rostro? Los órdenes de sus dientes espantan.

Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

La gloria de su vestido son escudos fuertes, Cerrados entre sí estrechamente.

Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.

El uno se junta con el otro, Que viento no entra entre ellos.

Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

Pegado está el uno con el otro, Están trabados entre sí, que no se pueden apartar.

Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

Con sus estornudos encienden lumbre, Y sus ojos son como los párpados del alba.

Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

De su boca salen hachas de fuego, Centellas de fuego proceden.

Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

De sus narices sale humo, Como de una olla ó caldero que hierve.

Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

Su aliento enciende los carbones, Y de su boca sale llama.

Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

En su cerviz mora la fortaleza, Y espárcese el desaliento delante de él.

Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

Las partes momias de su carne están apretadas: Están en él firmes, y no se mueven.

Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

Su corazón es firme como una piedra, Y fuerte como la muela de abajo.

Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

De su grandeza tienen temor los fuertes, Y á causa de su desfallecimiento hacen por purificarse.

Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.

Cuando alguno lo alcanzare, ni espada, Ni lanza, ni dardo, ni coselete durará.

El hierro estima por pajas, Y el acero por leño podrido.

Saeta no le hace huir; Las piedras de honda se le tornan aristas.

Tiene toda arma por hojarascas, Y del blandir de la pica se burla.

Por debajo tiene agudas conchas; Imprime su agudez en el suelo.

Hace hervir como una olla la profunda mar, Y tórnala como una olla de ungüento.

En pos de sí hace resplandecer la senda, Que parece que la mar es cana.

No hay sobre la tierra su semejante, Hecho para nada temer.

Menosprecia toda cosa alta: Es rey sobre todos los soberbios.