Job 41

Poderás tirar com anzol o leviatã, ou apertar-lhe a língua com uma corda?
Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?
Poderás meter-lhe uma corda de junco no nariz, ou com um gancho furar a sua queixada?
Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.
Porventura te fará muitas súplicas, ou brandamente te falará?
Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.
Fará ele aliança contigo, ou o tomarás tu por servo para sempre?
Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?
Brincarás com ele, como se fora um pássaro, ou o prenderás para tuas meninas?
Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.
Farão os sócios de pesca tráfico dele, ou o dividirão entre os negociantes?
Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.
Poderás encher-lhe a pele de arpões, ou a cabeça de fisgas?
Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.
Põe a tua mão sobre ele; lembra-te da peleja; nunca mais o farás!
Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.
Eis que é vã a esperança de apanhá-lo; pois não será um homem derrubado só ao vê-lo?
Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.
Ninguém há tão ousado, que se atreva a despertá-lo; quem, pois, é aquele que pode erguer-se diante de mim?
Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.
Quem primeiro me deu a mim, para que eu haja de retribuir-lhe? Pois tudo quanto existe debaixo de todo céu é meu.
Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.
Não me calarei a respeito dos seus membros, nem da sua grande força, nem da graça da sua estrutura.
Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.
Quem lhe pode tirar o vestido exterior? Quem lhe penetrará a couraça dupla?
W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.
Quem jamais abriu as portas do seu rosto? Pois em roda dos seus dentes está o terror.
Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.
As suas fortes escamas são o seu orgulho, cada uma fechada como por um selo apertado.
Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.
Uma à outra se chega tão perto, que nem o ar passa por entre elas.
Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.
Umas às outras se ligam; tanto aderem entre si, que não se podem separar.
Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.
Os seus espirros fazem resplandecer a luz, e os seus olhos são como as pestanas da alva.
Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.
Da sua boca saem tochas; faíscas de fogo saltam dela.
Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.
Dos seus narizes procede fumaça, como de uma panela que ferve, e de juncos que ardem.
Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.
O seu hálito faz incender os carvões, e da sua boca sai uma chama.
Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.
No seu pescoço reside a força; e diante dele anda saltando o terror.
Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.
Os tecidos da sua carne estão pegados entre si; ela é firme sobre ele, não se pode mover.
Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.
O seu coração é firme como uma pedra; sim, firme como a pedra inferior dumá mó.
Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.
Quando ele se levanta, os valentes são atemorizados, e por causa da consternação ficam fora de si.
Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.
Se alguém o atacar com a espada, essa não poderá penetrar; nem tampouco a lança, nem o dardo, nem o arpão.
Ele considera o ferro como palha, e o bronze como pau podre.
A seta não o poderá fazer fugir; para ele as pedras das fundas se tornam em restolho.
Os bastões são reputados como juncos, e ele se ri do brandir da lança.
Debaixo do seu ventre há pontas agudas; ele se estende como um trilho sobre o lodo.
As profundezas faz ferver, como uma panela; torna o mar como uma vasilha de unguento.
Após si deixa uma vereda luminosa; parece o abismo tornado em brancura de cãs.
Na terra não há coisa que se lhe possa comparar; pois foi feito para estar sem pavor.
Ele vê tudo o que é alto; é rei sobre todos os filhos da soberba.