Job 41

Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?
Poderás tirar com anzol o leviatã, ou apertar-lhe a língua com uma corda?
Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.
Poderás meter-lhe uma corda de junco no nariz, ou com um gancho furar a sua queixada?
Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.
Porventura te fará muitas súplicas, ou brandamente te falará?
Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?
Fará ele aliança contigo, ou o tomarás tu por servo para sempre?
Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.
Brincarás com ele, como se fora um pássaro, ou o prenderás para tuas meninas?
Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.
Farão os sócios de pesca tráfico dele, ou o dividirão entre os negociantes?
Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.
Poderás encher-lhe a pele de arpões, ou a cabeça de fisgas?
Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.
Põe a tua mão sobre ele; lembra-te da peleja; nunca mais o farás!
Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.
Eis que é vã a esperança de apanhá-lo; pois não será um homem derrubado só ao vê-lo?
Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.
Ninguém há tão ousado, que se atreva a despertá-lo; quem, pois, é aquele que pode erguer-se diante de mim?
Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.
Quem primeiro me deu a mim, para que eu haja de retribuir-lhe? Pois tudo quanto existe debaixo de todo céu é meu.
Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.
Não me calarei a respeito dos seus membros, nem da sua grande força, nem da graça da sua estrutura.
W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.
Quem lhe pode tirar o vestido exterior? Quem lhe penetrará a couraça dupla?
Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.
Quem jamais abriu as portas do seu rosto? Pois em roda dos seus dentes está o terror.
Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.
As suas fortes escamas são o seu orgulho, cada uma fechada como por um selo apertado.
Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.
Uma à outra se chega tão perto, que nem o ar passa por entre elas.
Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.
Umas às outras se ligam; tanto aderem entre si, que não se podem separar.
Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.
Os seus espirros fazem resplandecer a luz, e os seus olhos são como as pestanas da alva.
Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.
Da sua boca saem tochas; faíscas de fogo saltam dela.
Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.
Dos seus narizes procede fumaça, como de uma panela que ferve, e de juncos que ardem.
Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.
O seu hálito faz incender os carvões, e da sua boca sai uma chama.
Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.
No seu pescoço reside a força; e diante dele anda saltando o terror.
Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.
Os tecidos da sua carne estão pegados entre si; ela é firme sobre ele, não se pode mover.
Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.
O seu coração é firme como uma pedra; sim, firme como a pedra inferior dumá mó.
Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.
Quando ele se levanta, os valentes são atemorizados, e por causa da consternação ficam fora de si.
Se alguém o atacar com a espada, essa não poderá penetrar; nem tampouco a lança, nem o dardo, nem o arpão.
Ele considera o ferro como palha, e o bronze como pau podre.
A seta não o poderá fazer fugir; para ele as pedras das fundas se tornam em restolho.
Os bastões são reputados como juncos, e ele se ri do brandir da lança.
Debaixo do seu ventre há pontas agudas; ele se estende como um trilho sobre o lodo.
As profundezas faz ferver, como uma panela; torna o mar como uma vasilha de unguento.
Após si deixa uma vereda luminosa; parece o abismo tornado em brancura de cãs.
Na terra não há coisa que se lhe possa comparar; pois foi feito para estar sem pavor.
Ele vê tudo o que é alto; é rei sobre todos os filhos da soberba.