Job 41

Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?

Ingen er så djerv at han tør tirre den; hvem tør da sette sig op imot mig?

Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.

Hvem gav mig noget først, så jeg skulde gi ham vederlag? Alt under himmelen hører mig til.

Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

Jeg vil ikke tie om dens lemmer, om dens store styrke og dens fagre bygning.

Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

Hvem har dradd dens klædning av? Hvem tør komme innenfor dens dobbelte rad av tenner?

Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

Hvem har åpnet dens kjevers dør? Rundt om dens tenner er redsel.

Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

Stolte er skjoldenes rader; hvert av dem er tillukket som med et fast segl.

Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

De ligger tett innpå hverandre, og ingen luft trenger inn imellem dem.

Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

Det ene skjold henger fast ved det andre; de griper inn i hverandre og skilles ikke at.

Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

Når den nyser, stråler det frem lys, og dens øine er som morgenrødens øielokk.

Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

Bluss farer ut av dens gap, gnister spruter frem.

Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

Fra dens nesebor kommer røk som av en gryte som koker over siv.

Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.

Dens ånde tender kull i brand, og luer går ut av dens gap.

W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

På dens hals har styrken sin bolig, og angsten springer foran den.

Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

Dens doglapper sitter fast; de er som støpt på den og rører sig ikke.

Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.

Dens hjerte er fast som sten, fast som den underste kvernsten.

Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

Når den hever sig, gruer helter; av redsel mister de sans og samling.

Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

Rammes den med sverd, så biter det ikke på den, heller ikke lanse, pil eller kastespyd.

Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

Den akter jern som strå, kobber som ormstukket tre.

Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

Buens sønn jager den ikke på flukt; slyngens stener blir som halm for den.

Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

Stridsklubber aktes som halm, og den ler av det susende spyd.

Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

På dens buk sitter skarpe skår, den gjør spor i dyndet som efter en treskeslede.

Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

Den får dypet til å koke som en gryte; den får havet til å skumme som en salvekokers kjele.

Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

Efter den lyser dens sti; dypet synes å ha sølvhår.

Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

Det er intet på jorden som er herre over den; den er skapt til ikke å reddes.

Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.

Alt som er høit, ser den i øiet; den er en konge over alle stolte dyr.