Job 41

Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?

Kan du trække Krokodillen op med Krog og binde dens Tunge med Snøre?

Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.

Kan du mon stikke et Siv i dens Snude, bore en Krog igennem dens Kæber?

Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

Mon den vil trygle dig længe og give dig gode Ord?

Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

Mon den vil indgå en Pagt med dig, så du får den til Træl for evigt?

Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

Han du mon lege med den som en Fugl og tøjre den for dine Pigebørn?

Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

Falbyder Fiskerlauget den og stykker den ud mellem Sælgerne?

Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

Mon du kan spække dens Hud med Kroge og med Harpuner dens Hoved?

Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

Læg dog engang din Hånd på den! Du vil huske den Kamp og gør det ej mer.

Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

Det Håb vilde blive til Skamme, alene ved Synet lå du der.

Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

Ingen drister sig til at tirre den, hvem holder Stand imod den?

Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

Hvem møder den og slipper fra det hvem under hele Himlen?

Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.

Jeg tier ej om dens Lemmer, hvor stærk den er, hvor smukt den er skabt.

W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

Hvem har trukket dens Klædning af, trængt ind i dens dobbelte Panser?

Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

Hvem har åbnet dens Ansigts Døre? Rundt om dens Tænder er Rædsel.

Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.

Dens Ryg er Reder af Skjolde, dens Bryst er et Segl af Sten;

Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

de sidder tæt ved hverandre, Luft kommer ikke ind derimellem;

Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

de hænger fast ved hverandre, uadskilleligt griber de ind i hverandre.

Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

Dens Nysen fremkalder strålende Lys, som Morgenrødens Øjenlåg er dens Øjne.

Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

Ud af dens Gab farer Fakler, Ildgnister spruder der frem.

Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

Em står ud af dens Næsebor som af en ophedet, kogende Kedel.

Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

Dens Ånde tænder som glødende Kul, Luer står ud af dens Gab.

Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

Styrken bor på dens Hals, og Angsten hopper foran den.

Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

Tæt sidder Kødets Knuder, som støbt til Kroppen; de rokkes ikke;

Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

fast som Sten er dens Hjerte støbt, fast som den nederste Møllesten.

Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.

Når den rejser sig, gyser Helte, fra Sans og Samling går de af Skræk.

Angriberens Sværd holder ikke Stand, ej Kastevåben, Spyd eller Pil.

Jern regner den kun for Halm og Kobber for trøsket Træ;

Buens Søn slår den ikke på Flugt, Slyngens Sten bliver Strå for den,

Stridskøllen regnes for Rør, den ler ad det svirrende Spyd.

På Bugen er der skarpe Rande, dens Spor i Dyndet er som Tærskeslædens;

Dybet får den i Kog som en Gryde, en Salvekedel gør den af Floden;

bag den er der en lysende Sti, Dybet synes som Sølverhår.

Dens Lige findes ikke på Jord, den er skabt til ikke at frygte.

Alt, hvad højt er, ræddes for den, den er Konge over alle stolte Dyr.