Job 41

Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?

Není žádného tak smělého, kdo by jej zbudil, kdož tedy postaví se přede mnou?

Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.

Kdo mne čím předšel, abych se jemu odplacel? Cožkoli jest pode vším nebem, mé jest.

Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

Nebudu mlčeti o údech jeho, a o síle výborného sformování jeho.

Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

Kdo odkryl svrchek oděvu jeho? S dvojitými udidly svými kdo k němu přistoupí?

Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

Vrata úst jeho kdo otevře? Okolo zubů jeho jest hrůza.

Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

Šupiny jeho pevné jako štítové sevřené velmi tuze.

Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

Jedna druhé tak blízko jest, že ani vítr nevchází mezi ně.

Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

Jedna druhé se přídrží, a nedělí se.

Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

Od kýchání jeho zažžehá se světlo, a oči jeho jsou jako záře svitání.

Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

Z úst jeho jako pochodně vycházejí, a jiskry ohnivé vyskakují.

Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

Z chřípí jeho vychází dým, jako z kotla vroucího aneb hrnce.

Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.

Dýchání jeho uhlí rozpaluje, a plamen z úst jeho vychází.

W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

V šíji jeho přebývá síla, a před ním utíká žalost.

Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

Kusové masa jeho drží se spolu; celistvé jest v něm, aniž se rozdrobuje.

Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.

Srdce jeho tuhé jest jako kámen, tak tuhé, jako úlomek zpodního žernovu.

Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

Vyskýtání jeho bojí se nejsilnější, až se strachem i vyčišťují.

Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

Meč stihající jej neostojí, ani kopí, šíp neb i pancíř.

Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

Pokládá železo za plevy, ocel za dřevo shnilé.

Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

Nezahání ho střela, v stéblo obrací se jemu kamení prakové.

Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

Za stéblo počítá střelbu, a posmívá se šermování kopím.

Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

Pod ním ostré střepiny, stele sobě na věci špičaté jako na blátě.

Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

Působí, aby vřelo v hlubině jako v kotle, a kormoutilo se moře jako v moždíři.

Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

Za sebou patrnou činí stezku, až sezdá, že propast má šediny.

Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

Žádného není na zemi jemu podobného, aby tak učiněn byl bez strachu.

Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.

Cokoli vysokého jest, za nic pokládá, jest králem nade všemi šelmami.