Job 41

E taea ranei a Rewiatana te kukume mai e koe ki te matau? te pehi ranei i tona arero ki te aho?

Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?

E whakanohoia ranei e koe he aho ki tona ihu? E pokaia ranei e koe tona kauae ki te matau?

Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.

E maha ranei ana inoi ki a koe? E korero ngawari ranei ia ki a koe?

Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

E whakarite kawenata ranei ia ki a koe? e riro ai ia i a koe hei pononga oti tonu mai?

Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

Ka rite ranei ia ki te manu hei mea takaro mau? E herea ranei ia e koe hei mea ma au kotiro?

Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

E waiho ranei ia hei taonga hokohoko ma nga ropu tangata hi ika? E wehewehea atu ranei ma nga kaihokohoko?

Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

E kapi ranei tona kiri i o tao? tona pane i nga wero ika?

Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

Kia pa tou ringa ki a ia; maharatia te whawhai, a kei pena a mua.

Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

Nana, he hori kau te manako ki a ia: e kore ranei tetahi e hinga noa ki te kite kau atu i a ia?

Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

Kahore he tangata e maia rawa hei whakaoho i a ia: na ko wai e tu ki toku aroaro?

Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

Ko wai te tangata nana te mea kua takoto wawe ki ahau, e whakautu ai ahau ki a ia? Ahakoa he aha te mea i raro i nga rangi, puta noa, naku katoa.

Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

E kore e huna e ahau te korero mo ona wahi, mo tona kaha, mo te ataahua hoki o tona hanganga.

Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.

Ma wai e tihore a waho o tona kakahu? Ko wai e tae ki tana paraire rererua?

W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

Ma wai e whakatuwhera nga tatau o tona mata? He wehi kei ona niho a taka noa.

Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

Ko tana e whakamanamana ai ko ona unahi pakari; tutaki rawa pera i te hiri piri tonu.

Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.

Na, i te tata tonu o tetahi ki tetahi, e kore te hau e puta i waenga.

Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

Piri tonu ratou ki a ratou ano; mau tonu, e kore ano e taea te wehe.

Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

Ka tihe ia, ka kowha mai te marama; a ko te rite i ona kanohi kei nga kamo o te ata.

Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

E puta ana mai i tona mangai he rama mura, mokowhiti ana nga koraahi.

Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

Puta ana te paowa i ona pongaponga, me te mea no te kohua e koropupu ana, no te otaota e kaia ana.

Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

Ngiha ana nga waro i tona ha, rere atu ana te mura i tona mangai.

Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

Kei tona kaki te kaha e noho ana, e tuapa ana te pawera i tona aroaro.

Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

Ko ona kikokiko tawerewere piri tonu: maro tonu ki runga ki a ia; e kore e taea te whakakorikori.

Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

Pakari tonu tona ngakau ano he kamaka; ae ra, maro tonu ano ko to raro kohatu huri..

Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

Ka whakarewa ia i a ia ki runga, ka wehi nga tangata nunui: na te pororaru ka porangi noa iho ratou.

Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.

Ki te whai tetahi i a ia ki te hoari, e kore e taea; ahakoa e te tao, e te pere, e te koikoi ranei.

Ki tona whakaaro he kakau witi te rino, he rakau popopopo te parahi.

E kore ia e tahuti i te pere: ki a ia ka meinga noatia nga kohatu o te kotaha hei papapa.

Kiia ake e ia nga patu hei papapa: e kataina ana e ia te huhu o te tao.

Ko raro ona e rite ana ki te kohatu koikoi: e wharikitia ana e ia a runga o te paru ano he patunga witi.

E meinga ana e ia te rire kia koropupu ano he kohua, me te moana kia rite ki te hinu.

E hangaia ana e ia he huarahi kia marama i muri i a ia; tera e maharatia he hina te moana.

I te whenua nei kahore he mea hei rite mona, he mea i hanga nei kahore ona wehi.

E titiro ana ia ki nga mea tiketike katoa: he kingi ia mo nga tama katoa a te whakapehapeha.