Job 41

Ĉu vi povas eltiri levjatanon per fiŝhoko, Aŭ ligi per ŝnuro ĝian langon?

Siehe, eines jeden Hoffnung wird betrogen: wird man nicht schon bei seinem Anblick niedergeworfen? Niemand ist so kühn, daß er ihn aufreize. Und wer ist es, der sich vor mein Angesicht stellen dürfte?

Ĉu vi povas trameti kanon tra ĝia nazo Kaj trapiki ĝian vangon per pikilo?

Wer hat mir zuvor gegeben? und ich werde ihm vergelten. Was unter dem ganzen Himmel ist, ist mein.

Ĉu ĝi multe petegos vin, Aŭ parolos al vi flataĵojn?

Nicht schweigen will ich von seinen Gliedern und von seiner Kraftfülle und von der Schönheit seines Baues.

Ĉu ĝi faros interligon kun vi? Ĉu vi povas preni ĝin kiel porĉiaman sklavon?

Wer deckte die Oberfläche seines Gewandes auf? In sein Doppelgebiß, wer dringt da hinein?

Ĉu vi amuziĝos kun ĝi kiel kun birdo? Aŭ ĉu vi ligos ĝin por viaj knabinoj?

Wer tat die Pforte seines Angesichts auf? Der Kreis seiner Zähne ist ein Schrecken.

Ĉu kamaradoj ĝin dishakos, Kaj dividos inter komercistoj?

Ein Stolz sind seine starken Schilder, jedes einzelne verschlossen mit festem Siegel.

Ĉu vi povas plenigi per pikiloj ĝian haŭton Kaj per fiŝistaj hokoj ĝian kapon?

Eines fügt sich ans andere, und keine Luft dringt dazwischen;

Metu sur ĝin vian manon; Tiam vi bone memoros la batalon, kaj ĝin ne plu entreprenos.

Stück an Stück hangen sie fest zusammen, greifen ineinander und trennen sich nicht.

Vidu, la espero ĉiun trompos; Jam ekvidinte ĝin, li falos.

Sein Niesen strahlt Licht aus, und seine Augen sind gleich den Wimpern der Morgenröte.

Neniu estas tiel kuraĝa, por inciti ĝin; Kiu do povas stari antaŭ Mi?

Aus seinem Rachen gehen Fackeln, sprühen feurige Funken hervor.

Kiu antaŭe ion donis al Mi, ke Mi redonu al li? Sub la tuta ĉielo ĉio estas Mia.

Aus seinen Nüstern fährt Rauch, wie aus einem siedenden Topfe und Kessel.

Mi ne silentos pri ĝiaj membroj, Pri ĝia forto kaj bela staturo.

Sein Hauch entzündet Kohlen, und eine Flamme fährt aus seinem Rachen.

Kiu povas levi ĝian veston? Kiu aliros al ĝia paro da makzeloj?

In seinem Halse wohnt Stärke, und die Angst hüpft vor ihm her.

Kiu povas malfermi la pordon de ĝia vizaĝo? Teruro ĉirkaŭas ĝiajn dentojn.

Die Wampen seines Fleisches schließen an, sind ihm fest angegossen, unbeweglich.

Ĝiaj fieraj skvamoj estas kiel ŝildoj, Interligitaj per fortika sigelo;

Sein Herz ist hart wie Stein, und hart wie ein unterer Mühlstein.

Unu kuntuŝiĝas kun la alia tiel, Ke aero ne povas trairi tra ili;

Vor seinem Erheben fürchten sich Starke, vor Verzagtheit geraten sie außer sich.

Unu alfortikiĝis al la alia, Interkuniĝis kaj ne disiĝas.

Trifft man ihn mit dem Schwerte, es hält nicht stand, noch Speer, noch Wurfspieß, noch Harpune.

Ĝia terno briligas lumon, Kaj ĝiaj okuloj estas kiel la palpebroj de la ĉielruĝo.

Das Eisen achtet er für Stroh, das Erz für faules Holz.

El ĝia buŝo eliras torĉoj, Elkuras flamaj fajreroj.

Der Pfeil jagt ihn nicht in die Flucht, Schleudersteine verwandeln sich ihm in Stoppeln.

El ĝiaj nazotruoj eliras fumo, Kiel el bolanta poto aŭ kaldrono.

Wie Stoppeln gilt ihm die Keule, und er verlacht das Sausen des Wurfspießes.

Ĝia spiro ekbruligas karbojn, Kaj flamo eliras el ĝia buŝo.

Unter ihm sind scharfe Scherben; einen Dreschschlitten breitet er hin auf den Schlamm.

Sur ĝia kolo loĝas forto, Kaj antaŭ ĝi kuras teruro.

Er macht die Tiefe sieden wie einen Topf, macht das Meer wie einen Salbenkessel.

La partoj de ĝia karno estas firme kunligitaj inter si, Tenas sin fortike sur ĝi, kaj ne ŝanceliĝas.

Hinter ihm leuchtet der Pfad, man könnte die Tiefe für graues Haar halten.

Ĝia koro estas malmola kiel ŝtono, Kaj fortika kiel suba muelŝtono.

Auf Erden ist keiner ihm gleich, der geschaffen ist ohne Furcht.

Kiam ĝi sin levas, ektremas fortuloj, Konsterniĝas de teruro.

Alles Hohe sieht er an; er ist König über alle wilden Tiere.

Glavo, kiu alproksimiĝas al ĝi, ne povas sin teni, Nek lanco, sago, aŭ kiraso.

Feron ĝi rigardas kiel pajlon, Kupron kiel putran lignon.

Ne forpelos ĝin sago; Ŝtonoj el ŝtonĵetilo fariĝas pajleroj antaŭ ĝi.

Bastonegon ĝi rigardas kiel pajlon, Kaj ĝi mokas la sonon de lanco.

Sube ĝi havas akrajn pecetojn; Kiel draŝrulo ĝi kuŝas sur la ŝlimo.

Kiel kaldronon ĝi ondigas la profundon; La maron ĝi kirlas kiel ŝmiraĵon.

La vojo post ĝi lumas; La abismo aperas kiel grizaĵo.

Ne ekzistas sur la tero io simila al ĝi; Ĝi estas kreita sentima.

Ĝi rigardas malestime ĉion altan; Ĝi estas reĝo super ĉiuj sovaĝaj bestoj.