Job 41

Ĉu vi povas eltiri levjatanon per fiŝhoko, Aŭ ligi per ŝnuro ĝian langon?

Prendras-tu le crocodile à l'hameçon? Saisiras-tu sa langue avec une corde?

Ĉu vi povas trameti kanon tra ĝia nazo Kaj trapiki ĝian vangon per pikilo?

Mettras-tu un jonc dans ses narines? Lui perceras-tu la mâchoire avec un crochet?

Ĉu ĝi multe petegos vin, Aŭ parolos al vi flataĵojn?

Te pressera-t-il de supplication? Te parlera-t-il d'une voix douce?

Ĉu ĝi faros interligon kun vi? Ĉu vi povas preni ĝin kiel porĉiaman sklavon?

Fera-t-il une alliance avec toi, Pour devenir à toujours ton esclave?

Ĉu vi amuziĝos kun ĝi kiel kun birdo? Aŭ ĉu vi ligos ĝin por viaj knabinoj?

Joueras-tu avec lui comme avec un oiseau? L'attacheras-tu pour amuser tes jeunes filles?

Ĉu kamaradoj ĝin dishakos, Kaj dividos inter komercistoj?

Les pêcheurs en trafiquent-ils? Le partagent-ils entre les marchands?

Ĉu vi povas plenigi per pikiloj ĝian haŭton Kaj per fiŝistaj hokoj ĝian kapon?

Couvriras-tu sa peau de dards, Et sa tête de harpons?

Metu sur ĝin vian manon; Tiam vi bone memoros la batalon, kaj ĝin ne plu entreprenos.

Dresse ta main contre lui, Et tu ne t'aviseras plus de l'attaquer.

Vidu, la espero ĉiun trompos; Jam ekvidinte ĝin, li falos.

Voici, on est trompé dans son attente; A son seul aspect n'est-on pas terrassé?

Neniu estas tiel kuraĝa, por inciti ĝin; Kiu do povas stari antaŭ Mi?

Nul n'est assez hardi pour l'exciter; Qui donc me résisterait en face?

Kiu antaŭe ion donis al Mi, ke Mi redonu al li? Sub la tuta ĉielo ĉio estas Mia.

De qui suis-je le débiteur? Je le paierai. Sous le ciel tout m'appartient.

Mi ne silentos pri ĝiaj membroj, Pri ĝia forto kaj bela staturo.

Je veux encore parler de ses membres, Et de sa force, et de la beauté de sa structure.

Kiu povas levi ĝian veston? Kiu aliros al ĝia paro da makzeloj?

Qui soulèvera son vêtement? Qui pénétrera entre ses mâchoires?

Kiu povas malfermi la pordon de ĝia vizaĝo? Teruro ĉirkaŭas ĝiajn dentojn.

Qui ouvrira les portes de sa gueule? Autour de ses dents habite la terreur.

Ĝiaj fieraj skvamoj estas kiel ŝildoj, Interligitaj per fortika sigelo;

Ses magnifiques et puissants boucliers Sont unis ensemble comme par un sceau;

Unu kuntuŝiĝas kun la alia tiel, Ke aero ne povas trairi tra ili;

Ils se serrent l'un contre l'autre, Et l'air ne passerait pas entre eux;

Unu alfortikiĝis al la alia, Interkuniĝis kaj ne disiĝas.

Ce sont des frères qui s'embrassent, Se saisissent, demeurent inséparables.

Ĝia terno briligas lumon, Kaj ĝiaj okuloj estas kiel la palpebroj de la ĉielruĝo.

Ses éternuements font briller la lumière; Ses yeux sont comme les paupières de l'aurore.

El ĝia buŝo eliras torĉoj, Elkuras flamaj fajreroj.

Des flammes jaillissent de sa bouche, Des étincelles de feu s'en échappent.

El ĝiaj nazotruoj eliras fumo, Kiel el bolanta poto aŭ kaldrono.

Une fumée sort de ses narines, Comme d'un vase qui bout, d'une chaudière ardente.

Ĝia spiro ekbruligas karbojn, Kaj flamo eliras el ĝia buŝo.

Son souffle allume les charbons, Sa gueule lance la flamme.

Sur ĝia kolo loĝas forto, Kaj antaŭ ĝi kuras teruro.

La force a son cou pour demeure, Et l'effroi bondit au-devant de lui.

La partoj de ĝia karno estas firme kunligitaj inter si, Tenas sin fortike sur ĝi, kaj ne ŝanceliĝas.

Ses parties charnues tiennent ensemble, Fondues sur lui, inébranlables.

Ĝia koro estas malmola kiel ŝtono, Kaj fortika kiel suba muelŝtono.

Son coeur est dur comme la pierre, Dur comme la meule inférieure.

Kiam ĝi sin levas, ektremas fortuloj, Konsterniĝas de teruro.

Quand il se lève, les plus vaillants ont peur, Et l'épouvante les fait fuir.

Glavo, kiu alproksimiĝas al ĝi, ne povas sin teni, Nek lanco, sago, aŭ kiraso.

C'est en vain qu'on l'attaque avec l'épée; La lance, le javelot, la cuirasse, ne servent à rien.

Feron ĝi rigardas kiel pajlon, Kupron kiel putran lignon.

Il regarde le fer comme de la paille, L'airain comme du bois pourri.

Ne forpelos ĝin sago; Ŝtonoj el ŝtonĵetilo fariĝas pajleroj antaŭ ĝi.

La flèche ne le met pas en fuite, Les pierres de la fronde sont pour lui du chaume.

Bastonegon ĝi rigardas kiel pajlon, Kaj ĝi mokas la sonon de lanco.

Il ne voit dans la massue qu'un brin de paille, Il rit au sifflement des dards.

Sube ĝi havas akrajn pecetojn; Kiel draŝrulo ĝi kuŝas sur la ŝlimo.

Sous son ventre sont des pointes aiguës: On dirait une herse qu'il étend sur le limon.

Kiel kaldronon ĝi ondigas la profundon; La maron ĝi kirlas kiel ŝmiraĵon.

Il fait bouillir le fond de la mer comme une chaudière, Il l'agite comme un vase rempli de parfums.

La vojo post ĝi lumas; La abismo aperas kiel grizaĵo.

Il laisse après lui un sentier lumineux; L'abîme prend la chevelure d'un vieillard.

Ne ekzistas sur la tero io simila al ĝi; Ĝi estas kreita sentima.

Sur la terre nul n'est son maître; Il a été créé pour ne rien craindre.

Ĝi rigardas malestime ĉion altan; Ĝi estas reĝo super ĉiuj sovaĝaj bestoj.

Il regarde avec dédain tout ce qui est élevé, Il est le roi des plus fiers animaux.