Job 41

Ĉu vi povas eltiri levjatanon per fiŝhoko, Aŭ ligi per ŝnuro ĝian langon?

Není žádného tak smělého, kdo by jej zbudil, kdož tedy postaví se přede mnou?

Ĉu vi povas trameti kanon tra ĝia nazo Kaj trapiki ĝian vangon per pikilo?

Kdo mne čím předšel, abych se jemu odplacel? Cožkoli jest pode vším nebem, mé jest.

Ĉu ĝi multe petegos vin, Aŭ parolos al vi flataĵojn?

Nebudu mlčeti o údech jeho, a o síle výborného sformování jeho.

Ĉu ĝi faros interligon kun vi? Ĉu vi povas preni ĝin kiel porĉiaman sklavon?

Kdo odkryl svrchek oděvu jeho? S dvojitými udidly svými kdo k němu přistoupí?

Ĉu vi amuziĝos kun ĝi kiel kun birdo? Aŭ ĉu vi ligos ĝin por viaj knabinoj?

Vrata úst jeho kdo otevře? Okolo zubů jeho jest hrůza.

Ĉu kamaradoj ĝin dishakos, Kaj dividos inter komercistoj?

Šupiny jeho pevné jako štítové sevřené velmi tuze.

Ĉu vi povas plenigi per pikiloj ĝian haŭton Kaj per fiŝistaj hokoj ĝian kapon?

Jedna druhé tak blízko jest, že ani vítr nevchází mezi ně.

Metu sur ĝin vian manon; Tiam vi bone memoros la batalon, kaj ĝin ne plu entreprenos.

Jedna druhé se přídrží, a nedělí se.

Vidu, la espero ĉiun trompos; Jam ekvidinte ĝin, li falos.

Od kýchání jeho zažžehá se světlo, a oči jeho jsou jako záře svitání.

Neniu estas tiel kuraĝa, por inciti ĝin; Kiu do povas stari antaŭ Mi?

Z úst jeho jako pochodně vycházejí, a jiskry ohnivé vyskakují.

Kiu antaŭe ion donis al Mi, ke Mi redonu al li? Sub la tuta ĉielo ĉio estas Mia.

Z chřípí jeho vychází dým, jako z kotla vroucího aneb hrnce.

Mi ne silentos pri ĝiaj membroj, Pri ĝia forto kaj bela staturo.

Dýchání jeho uhlí rozpaluje, a plamen z úst jeho vychází.

Kiu povas levi ĝian veston? Kiu aliros al ĝia paro da makzeloj?

V šíji jeho přebývá síla, a před ním utíká žalost.

Kiu povas malfermi la pordon de ĝia vizaĝo? Teruro ĉirkaŭas ĝiajn dentojn.

Kusové masa jeho drží se spolu; celistvé jest v něm, aniž se rozdrobuje.

Ĝiaj fieraj skvamoj estas kiel ŝildoj, Interligitaj per fortika sigelo;

Srdce jeho tuhé jest jako kámen, tak tuhé, jako úlomek zpodního žernovu.

Unu kuntuŝiĝas kun la alia tiel, Ke aero ne povas trairi tra ili;

Vyskýtání jeho bojí se nejsilnější, až se strachem i vyčišťují.

Unu alfortikiĝis al la alia, Interkuniĝis kaj ne disiĝas.

Meč stihající jej neostojí, ani kopí, šíp neb i pancíř.

Ĝia terno briligas lumon, Kaj ĝiaj okuloj estas kiel la palpebroj de la ĉielruĝo.

Pokládá železo za plevy, ocel za dřevo shnilé.

El ĝia buŝo eliras torĉoj, Elkuras flamaj fajreroj.

Nezahání ho střela, v stéblo obrací se jemu kamení prakové.

El ĝiaj nazotruoj eliras fumo, Kiel el bolanta poto aŭ kaldrono.

Za stéblo počítá střelbu, a posmívá se šermování kopím.

Ĝia spiro ekbruligas karbojn, Kaj flamo eliras el ĝia buŝo.

Pod ním ostré střepiny, stele sobě na věci špičaté jako na blátě.

Sur ĝia kolo loĝas forto, Kaj antaŭ ĝi kuras teruro.

Působí, aby vřelo v hlubině jako v kotle, a kormoutilo se moře jako v moždíři.

La partoj de ĝia karno estas firme kunligitaj inter si, Tenas sin fortike sur ĝi, kaj ne ŝanceliĝas.

Za sebou patrnou činí stezku, až sezdá, že propast má šediny.

Ĝia koro estas malmola kiel ŝtono, Kaj fortika kiel suba muelŝtono.

Žádného není na zemi jemu podobného, aby tak učiněn byl bez strachu.

Kiam ĝi sin levas, ektremas fortuloj, Konsterniĝas de teruro.

Cokoli vysokého jest, za nic pokládá, jest králem nade všemi šelmami.

Glavo, kiu alproksimiĝas al ĝi, ne povas sin teni, Nek lanco, sago, aŭ kiraso.

Feron ĝi rigardas kiel pajlon, Kupron kiel putran lignon.

Ne forpelos ĝin sago; Ŝtonoj el ŝtonĵetilo fariĝas pajleroj antaŭ ĝi.

Bastonegon ĝi rigardas kiel pajlon, Kaj ĝi mokas la sonon de lanco.

Sube ĝi havas akrajn pecetojn; Kiel draŝrulo ĝi kuŝas sur la ŝlimo.

Kiel kaldronon ĝi ondigas la profundon; La maron ĝi kirlas kiel ŝmiraĵon.

La vojo post ĝi lumas; La abismo aperas kiel grizaĵo.

Ne ekzistas sur la tero io simila al ĝi; Ĝi estas kreita sentima.

Ĝi rigardas malestime ĉion altan; Ĝi estas reĝo super ĉiuj sovaĝaj bestoj.