Job 41

Kan du trække Krokodillen op med Krog og binde dens Tunge med Snøre?

E taea ranei a Rewiatana te kukume mai e koe ki te matau? te pehi ranei i tona arero ki te aho?

Kan du mon stikke et Siv i dens Snude, bore en Krog igennem dens Kæber?

E whakanohoia ranei e koe he aho ki tona ihu? E pokaia ranei e koe tona kauae ki te matau?

Mon den vil trygle dig længe og give dig gode Ord?

E maha ranei ana inoi ki a koe? E korero ngawari ranei ia ki a koe?

Mon den vil indgå en Pagt med dig, så du får den til Træl for evigt?

E whakarite kawenata ranei ia ki a koe? e riro ai ia i a koe hei pononga oti tonu mai?

Han du mon lege med den som en Fugl og tøjre den for dine Pigebørn?

Ka rite ranei ia ki te manu hei mea takaro mau? E herea ranei ia e koe hei mea ma au kotiro?

Falbyder Fiskerlauget den og stykker den ud mellem Sælgerne?

E waiho ranei ia hei taonga hokohoko ma nga ropu tangata hi ika? E wehewehea atu ranei ma nga kaihokohoko?

Mon du kan spække dens Hud med Kroge og med Harpuner dens Hoved?

E kapi ranei tona kiri i o tao? tona pane i nga wero ika?

Læg dog engang din Hånd på den! Du vil huske den Kamp og gør det ej mer.

Kia pa tou ringa ki a ia; maharatia te whawhai, a kei pena a mua.

Det Håb vilde blive til Skamme, alene ved Synet lå du der.

Nana, he hori kau te manako ki a ia: e kore ranei tetahi e hinga noa ki te kite kau atu i a ia?

Ingen drister sig til at tirre den, hvem holder Stand imod den?

Kahore he tangata e maia rawa hei whakaoho i a ia: na ko wai e tu ki toku aroaro?

Hvem møder den og slipper fra det hvem under hele Himlen?

Ko wai te tangata nana te mea kua takoto wawe ki ahau, e whakautu ai ahau ki a ia? Ahakoa he aha te mea i raro i nga rangi, puta noa, naku katoa.

Jeg tier ej om dens Lemmer, hvor stærk den er, hvor smukt den er skabt.

E kore e huna e ahau te korero mo ona wahi, mo tona kaha, mo te ataahua hoki o tona hanganga.

Hvem har trukket dens Klædning af, trængt ind i dens dobbelte Panser?

Ma wai e tihore a waho o tona kakahu? Ko wai e tae ki tana paraire rererua?

Hvem har åbnet dens Ansigts Døre? Rundt om dens Tænder er Rædsel.

Ma wai e whakatuwhera nga tatau o tona mata? He wehi kei ona niho a taka noa.

Dens Ryg er Reder af Skjolde, dens Bryst er et Segl af Sten;

Ko tana e whakamanamana ai ko ona unahi pakari; tutaki rawa pera i te hiri piri tonu.

de sidder tæt ved hverandre, Luft kommer ikke ind derimellem;

Na, i te tata tonu o tetahi ki tetahi, e kore te hau e puta i waenga.

de hænger fast ved hverandre, uadskilleligt griber de ind i hverandre.

Piri tonu ratou ki a ratou ano; mau tonu, e kore ano e taea te wehe.

Dens Nysen fremkalder strålende Lys, som Morgenrødens Øjenlåg er dens Øjne.

Ka tihe ia, ka kowha mai te marama; a ko te rite i ona kanohi kei nga kamo o te ata.

Ud af dens Gab farer Fakler, Ildgnister spruder der frem.

E puta ana mai i tona mangai he rama mura, mokowhiti ana nga koraahi.

Em står ud af dens Næsebor som af en ophedet, kogende Kedel.

Puta ana te paowa i ona pongaponga, me te mea no te kohua e koropupu ana, no te otaota e kaia ana.

Dens Ånde tænder som glødende Kul, Luer står ud af dens Gab.

Ngiha ana nga waro i tona ha, rere atu ana te mura i tona mangai.

Styrken bor på dens Hals, og Angsten hopper foran den.

Kei tona kaki te kaha e noho ana, e tuapa ana te pawera i tona aroaro.

Tæt sidder Kødets Knuder, som støbt til Kroppen; de rokkes ikke;

Ko ona kikokiko tawerewere piri tonu: maro tonu ki runga ki a ia; e kore e taea te whakakorikori.

fast som Sten er dens Hjerte støbt, fast som den nederste Møllesten.

Pakari tonu tona ngakau ano he kamaka; ae ra, maro tonu ano ko to raro kohatu huri..

Når den rejser sig, gyser Helte, fra Sans og Samling går de af Skræk.

Ka whakarewa ia i a ia ki runga, ka wehi nga tangata nunui: na te pororaru ka porangi noa iho ratou.

Angriberens Sværd holder ikke Stand, ej Kastevåben, Spyd eller Pil.

Ki te whai tetahi i a ia ki te hoari, e kore e taea; ahakoa e te tao, e te pere, e te koikoi ranei.

Jern regner den kun for Halm og Kobber for trøsket Træ;

Ki tona whakaaro he kakau witi te rino, he rakau popopopo te parahi.

Buens Søn slår den ikke på Flugt, Slyngens Sten bliver Strå for den,

E kore ia e tahuti i te pere: ki a ia ka meinga noatia nga kohatu o te kotaha hei papapa.

Stridskøllen regnes for Rør, den ler ad det svirrende Spyd.

Kiia ake e ia nga patu hei papapa: e kataina ana e ia te huhu o te tao.

På Bugen er der skarpe Rande, dens Spor i Dyndet er som Tærskeslædens;

Ko raro ona e rite ana ki te kohatu koikoi: e wharikitia ana e ia a runga o te paru ano he patunga witi.

Dybet får den i Kog som en Gryde, en Salvekedel gør den af Floden;

E meinga ana e ia te rire kia koropupu ano he kohua, me te moana kia rite ki te hinu.

bag den er der en lysende Sti, Dybet synes som Sølverhår.

E hangaia ana e ia he huarahi kia marama i muri i a ia; tera e maharatia he hina te moana.

Dens Lige findes ikke på Jord, den er skabt til ikke at frygte.

I te whenua nei kahore he mea hei rite mona, he mea i hanga nei kahore ona wehi.

Alt, hvad højt er, ræddes for den, den er Konge over alle stolte Dyr.

E titiro ana ia ki nga mea tiketike katoa: he kingi ia mo nga tama katoa a te whakapehapeha.