Job 41

Není žádného tak smělého, kdo by jej zbudil, kdož tedy postaví se přede mnou?

Ĉu vi povas eltiri levjatanon per fiŝhoko, Aŭ ligi per ŝnuro ĝian langon?

Kdo mne čím předšel, abych se jemu odplacel? Cožkoli jest pode vším nebem, mé jest.

Ĉu vi povas trameti kanon tra ĝia nazo Kaj trapiki ĝian vangon per pikilo?

Nebudu mlčeti o údech jeho, a o síle výborného sformování jeho.

Ĉu ĝi multe petegos vin, Aŭ parolos al vi flataĵojn?

Kdo odkryl svrchek oděvu jeho? S dvojitými udidly svými kdo k němu přistoupí?

Ĉu ĝi faros interligon kun vi? Ĉu vi povas preni ĝin kiel porĉiaman sklavon?

Vrata úst jeho kdo otevře? Okolo zubů jeho jest hrůza.

Ĉu vi amuziĝos kun ĝi kiel kun birdo? Aŭ ĉu vi ligos ĝin por viaj knabinoj?

Šupiny jeho pevné jako štítové sevřené velmi tuze.

Ĉu kamaradoj ĝin dishakos, Kaj dividos inter komercistoj?

Jedna druhé tak blízko jest, že ani vítr nevchází mezi ně.

Ĉu vi povas plenigi per pikiloj ĝian haŭton Kaj per fiŝistaj hokoj ĝian kapon?

Jedna druhé se přídrží, a nedělí se.

Metu sur ĝin vian manon; Tiam vi bone memoros la batalon, kaj ĝin ne plu entreprenos.

Od kýchání jeho zažžehá se světlo, a oči jeho jsou jako záře svitání.

Vidu, la espero ĉiun trompos; Jam ekvidinte ĝin, li falos.

Z úst jeho jako pochodně vycházejí, a jiskry ohnivé vyskakují.

Neniu estas tiel kuraĝa, por inciti ĝin; Kiu do povas stari antaŭ Mi?

Z chřípí jeho vychází dým, jako z kotla vroucího aneb hrnce.

Kiu antaŭe ion donis al Mi, ke Mi redonu al li? Sub la tuta ĉielo ĉio estas Mia.

Dýchání jeho uhlí rozpaluje, a plamen z úst jeho vychází.

Mi ne silentos pri ĝiaj membroj, Pri ĝia forto kaj bela staturo.

V šíji jeho přebývá síla, a před ním utíká žalost.

Kiu povas levi ĝian veston? Kiu aliros al ĝia paro da makzeloj?

Kusové masa jeho drží se spolu; celistvé jest v něm, aniž se rozdrobuje.

Kiu povas malfermi la pordon de ĝia vizaĝo? Teruro ĉirkaŭas ĝiajn dentojn.

Srdce jeho tuhé jest jako kámen, tak tuhé, jako úlomek zpodního žernovu.

Ĝiaj fieraj skvamoj estas kiel ŝildoj, Interligitaj per fortika sigelo;

Vyskýtání jeho bojí se nejsilnější, až se strachem i vyčišťují.

Unu kuntuŝiĝas kun la alia tiel, Ke aero ne povas trairi tra ili;

Meč stihající jej neostojí, ani kopí, šíp neb i pancíř.

Unu alfortikiĝis al la alia, Interkuniĝis kaj ne disiĝas.

Pokládá železo za plevy, ocel za dřevo shnilé.

Ĝia terno briligas lumon, Kaj ĝiaj okuloj estas kiel la palpebroj de la ĉielruĝo.

Nezahání ho střela, v stéblo obrací se jemu kamení prakové.

El ĝia buŝo eliras torĉoj, Elkuras flamaj fajreroj.

Za stéblo počítá střelbu, a posmívá se šermování kopím.

El ĝiaj nazotruoj eliras fumo, Kiel el bolanta poto aŭ kaldrono.

Pod ním ostré střepiny, stele sobě na věci špičaté jako na blátě.

Ĝia spiro ekbruligas karbojn, Kaj flamo eliras el ĝia buŝo.

Působí, aby vřelo v hlubině jako v kotle, a kormoutilo se moře jako v moždíři.

Sur ĝia kolo loĝas forto, Kaj antaŭ ĝi kuras teruro.

Za sebou patrnou činí stezku, až sezdá, že propast má šediny.

La partoj de ĝia karno estas firme kunligitaj inter si, Tenas sin fortike sur ĝi, kaj ne ŝanceliĝas.

Žádného není na zemi jemu podobného, aby tak učiněn byl bez strachu.

Ĝia koro estas malmola kiel ŝtono, Kaj fortika kiel suba muelŝtono.

Cokoli vysokého jest, za nic pokládá, jest králem nade všemi šelmami.

Kiam ĝi sin levas, ektremas fortuloj, Konsterniĝas de teruro.

Glavo, kiu alproksimiĝas al ĝi, ne povas sin teni, Nek lanco, sago, aŭ kiraso.

Feron ĝi rigardas kiel pajlon, Kupron kiel putran lignon.

Ne forpelos ĝin sago; Ŝtonoj el ŝtonĵetilo fariĝas pajleroj antaŭ ĝi.

Bastonegon ĝi rigardas kiel pajlon, Kaj ĝi mokas la sonon de lanco.

Sube ĝi havas akrajn pecetojn; Kiel draŝrulo ĝi kuŝas sur la ŝlimo.

Kiel kaldronon ĝi ondigas la profundon; La maron ĝi kirlas kiel ŝmiraĵon.

La vojo post ĝi lumas; La abismo aperas kiel grizaĵo.

Ne ekzistas sur la tero io simila al ĝi; Ĝi estas kreita sentima.

Ĝi rigardas malestime ĉion altan; Ĝi estas reĝo super ĉiuj sovaĝaj bestoj.