Job 41

¿SACARÁS tú al leviathán con el anzuelo, Ó con la cuerda que le echares en su lengua?

Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?

¿Pondrás tú garfio en sus narices, Y horadarás con espinas su quijada?

Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.

¿Multiplicará él ruegos para contigo? ¿Hablaráte él lisonjas?

Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.

¿Hará concierto contigo Para que lo tomes por siervo perpetuo?

Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?

¿Jugarás tú con él como con pájaro, Ó lo atarás para tus niñas?

Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.

¿Harán de él banquete los compañeros? ¿Partiránlo entre los mercaderes?

Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.

¿Cortarás tú con cuchillo su cuero, Ó con asta de pescadores su cabeza?

Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.

Pon tu mano sobre él; Te acordarás de la batalla, y nunca más tornarás.

Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.

He aquí que la esperanza acerca de él será burlada; Porque aun á su sola vista se desmayarán.

Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.

Nadie hay tan osado que lo despierte: ¿Quién pues podrá estar delante de mí?

Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.

¿Quién me ha anticipado, para que yo restituya? Todo lo que hay debajo del cielo es mío.

Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedenden pot en ruimen ketel.

Yo no callaré sus miembros, Ni lo de sus fuerzas y la gracia de su disposición.

Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.

¿Quién descubrirá la delantera de su vestidura? ¿Quién se llegará á él con freno doble?

In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.

¿Quién abrirá las puertas de su rostro? Los órdenes de sus dientes espantan.

De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.

La gloria de su vestido son escudos fuertes, Cerrados entre sí estrechamente.

Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.

El uno se junta con el otro, Que viento no entra entre ellos.

Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.

Pegado está el uno con el otro, Están trabados entre sí, que no se pueden apartar.

Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.

Con sus estornudos encienden lumbre, Y sus ojos son como los párpados del alba.

Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.

De su boca salen hachas de fuego, Centellas de fuego proceden.

De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.

De sus narices sale humo, Como de una olla ó caldero que hierve.

De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.

Su aliento enciende los carbones, Y de su boca sale llama.

Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.

En su cerviz mora la fortaleza, Y espárcese el desaliento delante de él.

Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.

Las partes momias de su carne están apretadas: Están en él firmes, y no se mueven.

Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.

Su corazón es firme como una piedra, Y fuerte como la muela de abajo.

Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.

De su grandeza tienen temor los fuertes, Y á causa de su desfallecimiento hacen por purificarse.

Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.

Cuando alguno lo alcanzare, ni espada, Ni lanza, ni dardo, ni coselete durará.

El hierro estima por pajas, Y el acero por leño podrido.

Saeta no le hace huir; Las piedras de honda se le tornan aristas.

Tiene toda arma por hojarascas, Y del blandir de la pica se burla.

Por debajo tiene agudas conchas; Imprime su agudez en el suelo.

Hace hervir como una olla la profunda mar, Y tórnala como una olla de ungüento.

En pos de sí hace resplandecer la senda, Que parece que la mar es cana.

No hay sobre la tierra su semejante, Hecho para nada temer.

Menosprecia toda cosa alta: Es rey sobre todos los soberbios.