Job 41

Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?

¿SACARÁS tú al leviathán con el anzuelo, Ó con la cuerda que le echares en su lengua?

Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.

¿Pondrás tú garfio en sus narices, Y horadarás con espinas su quijada?

Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

¿Multiplicará él ruegos para contigo? ¿Hablaráte él lisonjas?

Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

¿Hará concierto contigo Para que lo tomes por siervo perpetuo?

Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

¿Jugarás tú con él como con pájaro, Ó lo atarás para tus niñas?

Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

¿Harán de él banquete los compañeros? ¿Partiránlo entre los mercaderes?

Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

¿Cortarás tú con cuchillo su cuero, Ó con asta de pescadores su cabeza?

Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

Pon tu mano sobre él; Te acordarás de la batalla, y nunca más tornarás.

Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

He aquí que la esperanza acerca de él será burlada; Porque aun á su sola vista se desmayarán.

Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

Nadie hay tan osado que lo despierte: ¿Quién pues podrá estar delante de mí?

Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

¿Quién me ha anticipado, para que yo restituya? Todo lo que hay debajo del cielo es mío.

Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.

Yo no callaré sus miembros, Ni lo de sus fuerzas y la gracia de su disposición.

W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

¿Quién descubrirá la delantera de su vestidura? ¿Quién se llegará á él con freno doble?

Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

¿Quién abrirá las puertas de su rostro? Los órdenes de sus dientes espantan.

Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.

La gloria de su vestido son escudos fuertes, Cerrados entre sí estrechamente.

Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

El uno se junta con el otro, Que viento no entra entre ellos.

Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

Pegado está el uno con el otro, Están trabados entre sí, que no se pueden apartar.

Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

Con sus estornudos encienden lumbre, Y sus ojos son como los párpados del alba.

Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

De su boca salen hachas de fuego, Centellas de fuego proceden.

Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

De sus narices sale humo, Como de una olla ó caldero que hierve.

Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

Su aliento enciende los carbones, Y de su boca sale llama.

Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

En su cerviz mora la fortaleza, Y espárcese el desaliento delante de él.

Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

Las partes momias de su carne están apretadas: Están en él firmes, y no se mueven.

Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

Su corazón es firme como una piedra, Y fuerte como la muela de abajo.

Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.

De su grandeza tienen temor los fuertes, Y á causa de su desfallecimiento hacen por purificarse.

Cuando alguno lo alcanzare, ni espada, Ni lanza, ni dardo, ni coselete durará.

El hierro estima por pajas, Y el acero por leño podrido.

Saeta no le hace huir; Las piedras de honda se le tornan aristas.

Tiene toda arma por hojarascas, Y del blandir de la pica se burla.

Por debajo tiene agudas conchas; Imprime su agudez en el suelo.

Hace hervir como una olla la profunda mar, Y tórnala como una olla de ungüento.

En pos de sí hace resplandecer la senda, Que parece que la mar es cana.

No hay sobre la tierra su semejante, Hecho para nada temer.

Menosprecia toda cosa alta: Es rey sobre todos los soberbios.