Job 41

Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?

Ĉu vi povas eltiri levjatanon per fiŝhoko, Aŭ ligi per ŝnuro ĝian langon?

Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.

Ĉu vi povas trameti kanon tra ĝia nazo Kaj trapiki ĝian vangon per pikilo?

Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

Ĉu ĝi multe petegos vin, Aŭ parolos al vi flataĵojn?

Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

Ĉu ĝi faros interligon kun vi? Ĉu vi povas preni ĝin kiel porĉiaman sklavon?

Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

Ĉu vi amuziĝos kun ĝi kiel kun birdo? Aŭ ĉu vi ligos ĝin por viaj knabinoj?

Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

Ĉu kamaradoj ĝin dishakos, Kaj dividos inter komercistoj?

Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

Ĉu vi povas plenigi per pikiloj ĝian haŭton Kaj per fiŝistaj hokoj ĝian kapon?

Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

Metu sur ĝin vian manon; Tiam vi bone memoros la batalon, kaj ĝin ne plu entreprenos.

Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

Vidu, la espero ĉiun trompos; Jam ekvidinte ĝin, li falos.

Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

Neniu estas tiel kuraĝa, por inciti ĝin; Kiu do povas stari antaŭ Mi?

Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

Kiu antaŭe ion donis al Mi, ke Mi redonu al li? Sub la tuta ĉielo ĉio estas Mia.

Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.

Mi ne silentos pri ĝiaj membroj, Pri ĝia forto kaj bela staturo.

W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

Kiu povas levi ĝian veston? Kiu aliros al ĝia paro da makzeloj?

Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

Kiu povas malfermi la pordon de ĝia vizaĝo? Teruro ĉirkaŭas ĝiajn dentojn.

Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.

Ĝiaj fieraj skvamoj estas kiel ŝildoj, Interligitaj per fortika sigelo;

Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

Unu kuntuŝiĝas kun la alia tiel, Ke aero ne povas trairi tra ili;

Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

Unu alfortikiĝis al la alia, Interkuniĝis kaj ne disiĝas.

Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

Ĝia terno briligas lumon, Kaj ĝiaj okuloj estas kiel la palpebroj de la ĉielruĝo.

Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

El ĝia buŝo eliras torĉoj, Elkuras flamaj fajreroj.

Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

El ĝiaj nazotruoj eliras fumo, Kiel el bolanta poto aŭ kaldrono.

Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

Ĝia spiro ekbruligas karbojn, Kaj flamo eliras el ĝia buŝo.

Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

Sur ĝia kolo loĝas forto, Kaj antaŭ ĝi kuras teruro.

Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

La partoj de ĝia karno estas firme kunligitaj inter si, Tenas sin fortike sur ĝi, kaj ne ŝanceliĝas.

Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

Ĝia koro estas malmola kiel ŝtono, Kaj fortika kiel suba muelŝtono.

Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.

Kiam ĝi sin levas, ektremas fortuloj, Konsterniĝas de teruro.

Glavo, kiu alproksimiĝas al ĝi, ne povas sin teni, Nek lanco, sago, aŭ kiraso.

Feron ĝi rigardas kiel pajlon, Kupron kiel putran lignon.

Ne forpelos ĝin sago; Ŝtonoj el ŝtonĵetilo fariĝas pajleroj antaŭ ĝi.

Bastonegon ĝi rigardas kiel pajlon, Kaj ĝi mokas la sonon de lanco.

Sube ĝi havas akrajn pecetojn; Kiel draŝrulo ĝi kuŝas sur la ŝlimo.

Kiel kaldronon ĝi ondigas la profundon; La maron ĝi kirlas kiel ŝmiraĵon.

La vojo post ĝi lumas; La abismo aperas kiel grizaĵo.

Ne ekzistas sur la tero io simila al ĝi; Ĝi estas kreita sentima.

Ĝi rigardas malestime ĉion altan; Ĝi estas reĝo super ĉiuj sovaĝaj bestoj.