Job 41

E taea ranei a Rewiatana te kukume mai e koe ki te matau? te pehi ranei i tona arero ki te aho?
Siehe, eines jeden Hoffnung wird betrogen: wird man nicht schon bei seinem Anblick niedergeworfen? Niemand ist so kühn, daß er ihn aufreize. Und wer ist es, der sich vor mein Angesicht stellen dürfte?
E whakanohoia ranei e koe he aho ki tona ihu? E pokaia ranei e koe tona kauae ki te matau?
Wer hat mir zuvor gegeben? und ich werde ihm vergelten. Was unter dem ganzen Himmel ist, ist mein.
E maha ranei ana inoi ki a koe? E korero ngawari ranei ia ki a koe?
Nicht schweigen will ich von seinen Gliedern und von seiner Kraftfülle und von der Schönheit seines Baues.
E whakarite kawenata ranei ia ki a koe? e riro ai ia i a koe hei pononga oti tonu mai?
Wer deckte die Oberfläche seines Gewandes auf? In sein Doppelgebiß, wer dringt da hinein?
Ka rite ranei ia ki te manu hei mea takaro mau? E herea ranei ia e koe hei mea ma au kotiro?
Wer tat die Pforte seines Angesichts auf? Der Kreis seiner Zähne ist ein Schrecken.
E waiho ranei ia hei taonga hokohoko ma nga ropu tangata hi ika? E wehewehea atu ranei ma nga kaihokohoko?
Ein Stolz sind seine starken Schilder, jedes einzelne verschlossen mit festem Siegel.
E kapi ranei tona kiri i o tao? tona pane i nga wero ika?
Eines fügt sich ans andere, und keine Luft dringt dazwischen;
Kia pa tou ringa ki a ia; maharatia te whawhai, a kei pena a mua.
Stück an Stück hangen sie fest zusammen, greifen ineinander und trennen sich nicht.
Nana, he hori kau te manako ki a ia: e kore ranei tetahi e hinga noa ki te kite kau atu i a ia?
Sein Niesen strahlt Licht aus, und seine Augen sind gleich den Wimpern der Morgenröte.
Kahore he tangata e maia rawa hei whakaoho i a ia: na ko wai e tu ki toku aroaro?
Aus seinem Rachen gehen Fackeln, sprühen feurige Funken hervor.
Ko wai te tangata nana te mea kua takoto wawe ki ahau, e whakautu ai ahau ki a ia? Ahakoa he aha te mea i raro i nga rangi, puta noa, naku katoa.
Aus seinen Nüstern fährt Rauch, wie aus einem siedenden Topfe und Kessel.
E kore e huna e ahau te korero mo ona wahi, mo tona kaha, mo te ataahua hoki o tona hanganga.
Sein Hauch entzündet Kohlen, und eine Flamme fährt aus seinem Rachen.
Ma wai e tihore a waho o tona kakahu? Ko wai e tae ki tana paraire rererua?
In seinem Halse wohnt Stärke, und die Angst hüpft vor ihm her.
Ma wai e whakatuwhera nga tatau o tona mata? He wehi kei ona niho a taka noa.
Die Wampen seines Fleisches schließen an, sind ihm fest angegossen, unbeweglich.
Ko tana e whakamanamana ai ko ona unahi pakari; tutaki rawa pera i te hiri piri tonu.
Sein Herz ist hart wie Stein, und hart wie ein unterer Mühlstein.
Na, i te tata tonu o tetahi ki tetahi, e kore te hau e puta i waenga.
Vor seinem Erheben fürchten sich Starke, vor Verzagtheit geraten sie außer sich.
Piri tonu ratou ki a ratou ano; mau tonu, e kore ano e taea te wehe.
Trifft man ihn mit dem Schwerte, es hält nicht stand, noch Speer, noch Wurfspieß, noch Harpune.
Ka tihe ia, ka kowha mai te marama; a ko te rite i ona kanohi kei nga kamo o te ata.
Das Eisen achtet er für Stroh, das Erz für faules Holz.
E puta ana mai i tona mangai he rama mura, mokowhiti ana nga koraahi.
Der Pfeil jagt ihn nicht in die Flucht, Schleudersteine verwandeln sich ihm in Stoppeln.
Puta ana te paowa i ona pongaponga, me te mea no te kohua e koropupu ana, no te otaota e kaia ana.
Wie Stoppeln gilt ihm die Keule, und er verlacht das Sausen des Wurfspießes.
Ngiha ana nga waro i tona ha, rere atu ana te mura i tona mangai.
Unter ihm sind scharfe Scherben; einen Dreschschlitten breitet er hin auf den Schlamm.
Kei tona kaki te kaha e noho ana, e tuapa ana te pawera i tona aroaro.
Er macht die Tiefe sieden wie einen Topf, macht das Meer wie einen Salbenkessel.
Ko ona kikokiko tawerewere piri tonu: maro tonu ki runga ki a ia; e kore e taea te whakakorikori.
Hinter ihm leuchtet der Pfad, man könnte die Tiefe für graues Haar halten.
Pakari tonu tona ngakau ano he kamaka; ae ra, maro tonu ano ko to raro kohatu huri..
Auf Erden ist keiner ihm gleich, der geschaffen ist ohne Furcht.
Ka whakarewa ia i a ia ki runga, ka wehi nga tangata nunui: na te pororaru ka porangi noa iho ratou.
Alles Hohe sieht er an; er ist König über alle wilden Tiere.
Ki te whai tetahi i a ia ki te hoari, e kore e taea; ahakoa e te tao, e te pere, e te koikoi ranei.
Ki tona whakaaro he kakau witi te rino, he rakau popopopo te parahi.
E kore ia e tahuti i te pere: ki a ia ka meinga noatia nga kohatu o te kotaha hei papapa.
Kiia ake e ia nga patu hei papapa: e kataina ana e ia te huhu o te tao.
Ko raro ona e rite ana ki te kohatu koikoi: e wharikitia ana e ia a runga o te paru ano he patunga witi.
E meinga ana e ia te rire kia koropupu ano he kohua, me te moana kia rite ki te hinu.
E hangaia ana e ia he huarahi kia marama i muri i a ia; tera e maharatia he hina te moana.
I te whenua nei kahore he mea hei rite mona, he mea i hanga nei kahore ona wehi.
E titiro ana ia ki nga mea tiketike katoa: he kingi ia mo nga tama katoa a te whakapehapeha.