Job 41

Siehe, eines jeden Hoffnung wird betrogen: wird man nicht schon bei seinem Anblick niedergeworfen? Niemand ist so kühn, daß er ihn aufreize. Und wer ist es, der sich vor mein Angesicht stellen dürfte?

Ĉu vi povas eltiri levjatanon per fiŝhoko, Aŭ ligi per ŝnuro ĝian langon?

Wer hat mir zuvor gegeben? und ich werde ihm vergelten. Was unter dem ganzen Himmel ist, ist mein.

Ĉu vi povas trameti kanon tra ĝia nazo Kaj trapiki ĝian vangon per pikilo?

Nicht schweigen will ich von seinen Gliedern und von seiner Kraftfülle und von der Schönheit seines Baues.

Ĉu ĝi multe petegos vin, Aŭ parolos al vi flataĵojn?

Wer deckte die Oberfläche seines Gewandes auf? In sein Doppelgebiß, wer dringt da hinein?

Ĉu ĝi faros interligon kun vi? Ĉu vi povas preni ĝin kiel porĉiaman sklavon?

Wer tat die Pforte seines Angesichts auf? Der Kreis seiner Zähne ist ein Schrecken.

Ĉu vi amuziĝos kun ĝi kiel kun birdo? Aŭ ĉu vi ligos ĝin por viaj knabinoj?

Ein Stolz sind seine starken Schilder, jedes einzelne verschlossen mit festem Siegel.

Ĉu kamaradoj ĝin dishakos, Kaj dividos inter komercistoj?

Eines fügt sich ans andere, und keine Luft dringt dazwischen;

Ĉu vi povas plenigi per pikiloj ĝian haŭton Kaj per fiŝistaj hokoj ĝian kapon?

Stück an Stück hangen sie fest zusammen, greifen ineinander und trennen sich nicht.

Metu sur ĝin vian manon; Tiam vi bone memoros la batalon, kaj ĝin ne plu entreprenos.

Sein Niesen strahlt Licht aus, und seine Augen sind gleich den Wimpern der Morgenröte.

Vidu, la espero ĉiun trompos; Jam ekvidinte ĝin, li falos.

Aus seinem Rachen gehen Fackeln, sprühen feurige Funken hervor.

Neniu estas tiel kuraĝa, por inciti ĝin; Kiu do povas stari antaŭ Mi?

Aus seinen Nüstern fährt Rauch, wie aus einem siedenden Topfe und Kessel.

Kiu antaŭe ion donis al Mi, ke Mi redonu al li? Sub la tuta ĉielo ĉio estas Mia.

Sein Hauch entzündet Kohlen, und eine Flamme fährt aus seinem Rachen.

Mi ne silentos pri ĝiaj membroj, Pri ĝia forto kaj bela staturo.

In seinem Halse wohnt Stärke, und die Angst hüpft vor ihm her.

Kiu povas levi ĝian veston? Kiu aliros al ĝia paro da makzeloj?

Die Wampen seines Fleisches schließen an, sind ihm fest angegossen, unbeweglich.

Kiu povas malfermi la pordon de ĝia vizaĝo? Teruro ĉirkaŭas ĝiajn dentojn.

Sein Herz ist hart wie Stein, und hart wie ein unterer Mühlstein.

Ĝiaj fieraj skvamoj estas kiel ŝildoj, Interligitaj per fortika sigelo;

Vor seinem Erheben fürchten sich Starke, vor Verzagtheit geraten sie außer sich.

Unu kuntuŝiĝas kun la alia tiel, Ke aero ne povas trairi tra ili;

Trifft man ihn mit dem Schwerte, es hält nicht stand, noch Speer, noch Wurfspieß, noch Harpune.

Unu alfortikiĝis al la alia, Interkuniĝis kaj ne disiĝas.

Das Eisen achtet er für Stroh, das Erz für faules Holz.

Ĝia terno briligas lumon, Kaj ĝiaj okuloj estas kiel la palpebroj de la ĉielruĝo.

Der Pfeil jagt ihn nicht in die Flucht, Schleudersteine verwandeln sich ihm in Stoppeln.

El ĝia buŝo eliras torĉoj, Elkuras flamaj fajreroj.

Wie Stoppeln gilt ihm die Keule, und er verlacht das Sausen des Wurfspießes.

El ĝiaj nazotruoj eliras fumo, Kiel el bolanta poto aŭ kaldrono.

Unter ihm sind scharfe Scherben; einen Dreschschlitten breitet er hin auf den Schlamm.

Ĝia spiro ekbruligas karbojn, Kaj flamo eliras el ĝia buŝo.

Er macht die Tiefe sieden wie einen Topf, macht das Meer wie einen Salbenkessel.

Sur ĝia kolo loĝas forto, Kaj antaŭ ĝi kuras teruro.

Hinter ihm leuchtet der Pfad, man könnte die Tiefe für graues Haar halten.

La partoj de ĝia karno estas firme kunligitaj inter si, Tenas sin fortike sur ĝi, kaj ne ŝanceliĝas.

Auf Erden ist keiner ihm gleich, der geschaffen ist ohne Furcht.

Ĝia koro estas malmola kiel ŝtono, Kaj fortika kiel suba muelŝtono.

Alles Hohe sieht er an; er ist König über alle wilden Tiere.

Kiam ĝi sin levas, ektremas fortuloj, Konsterniĝas de teruro.

Glavo, kiu alproksimiĝas al ĝi, ne povas sin teni, Nek lanco, sago, aŭ kiraso.

Feron ĝi rigardas kiel pajlon, Kupron kiel putran lignon.

Ne forpelos ĝin sago; Ŝtonoj el ŝtonĵetilo fariĝas pajleroj antaŭ ĝi.

Bastonegon ĝi rigardas kiel pajlon, Kaj ĝi mokas la sonon de lanco.

Sube ĝi havas akrajn pecetojn; Kiel draŝrulo ĝi kuŝas sur la ŝlimo.

Kiel kaldronon ĝi ondigas la profundon; La maron ĝi kirlas kiel ŝmiraĵon.

La vojo post ĝi lumas; La abismo aperas kiel grizaĵo.

Ne ekzistas sur la tero io simila al ĝi; Ĝi estas kreita sentima.

Ĝi rigardas malestime ĉion altan; Ĝi estas reĝo super ĉiuj sovaĝaj bestoj.