Job 39

Sais-tu quand les chèvres sauvages font leurs petits? Observes-tu les biches quand elles mettent bas?

“Dağ keçilerinin ne zaman doğurduğunu biliyor musun? Geyiklerin yavruladığı zamanı sen mi gözlüyorsun?

Comptes-tu les mois pendant lesquels elles portent, Et connais-tu l'époque où elles enfantent?

Sen mi sayıyorsun doğuruncaya dek geçirdikleri ayları? Doğurdukları zamanı biliyor musun?

Elles se courbent, laissent échapper leur progéniture, Et sont délivrées de leurs douleurs.

Çöküp yavrularını doğurur, Kurtulurlar sancılarından.

Leurs petits prennent de la vigueur et grandissent en plein air, Ils s'éloignent et ne reviennent plus auprès d'elles.

Güçlenir, kırda büyür yavrular, Gider, bir daha dönmezler.

Qui met en liberté l'âne sauvage, Et l'affranchit de tout lien?

“Kim yaban eşeğini başı boş gönderdi, Kim bağlarını çözdü?

J'ai fait du désert son habitation, De la terre salée sa demeure.

Yurt olarak ona bozkırı, Barınak olarak tuzlayı verdim.

Il se rit du tumulte des villes, Il n'entend pas les cris d'un maître.

Kentteki kargaşaya güler o, Sürücünün bağırdığını duymaz.

Il parcourt les montagnes pour trouver sa pâture, Il est à la recherche de tout ce qui est vert.

Otlamak için tepeleri dolaşır, Yeşillik arar.

Le buffle veut-il être à ton service? Passe-t-il la nuit vers ta crèche?

“Yaban öküzü sana kulluk etmek ister mi? Geceyi senin yemliğinin yanında geçirir mi?

L'attaches-tu par une corde pour qu'il trace un sillon? Va-t-il après toi briser les mottes des vallées?

Sabanla yarık açsın diye ona bağ vurabilir misin? Arkanda, ovalarda tırmık çeker mi?

Te reposes-tu sur lui, parce que sa force est grande? Lui abandonnes-tu le soin de tes travaux?

Çok güçlü diye ona bel bağlayabilir misin? Ağır işini ona bırakabilir misin?

Te fies-tu à lui pour la rentrée de ta récolte? Est-ce lui qui doit l'amasser dans ton aire?

Ekinini getireceğine, Buğdayını harman yerinde toplayacağına güvenir misin?

L'aile de l'autruche se déploie joyeuse; On dirait l'aile, le plumage de la cigogne.

“Devekuşunun kanatları sevinçle dalgalanır, Ama leyleğin kanatları ve tüyleriyle kıyaslanamaz.

Mais l'autruche abandonne ses oeufs à la terre, Et les fait chauffer sur la poussière;

Devekuşu yumurtalarını yere bırakır, Onları kumda ısıtır,

Elle oublie que le pied peut les écraser, Qu'une bête des champs peut les fouler.

Ayak altında ezilebileceklerini, Yabanıl hayvanlarca çiğnenebileceklerini düşünmez.

Elle est dure envers ses petits comme s'ils n'étaient point à elle; Elle ne s'inquiète pas de l'inutilité de son enfantement.

Yavrularına sert davranır, kendinin değilmiş gibi, Çektiği zahmetin boşa gideceğine üzülmez.

Car Dieu lui a refusé la sagesse, Il ne lui a pas donné l'intelligence en partage.

Çünkü Tanrı ona bilgelik bağışlamamış, Anlayıştan pay vermemiştir.

Quand elle se lève et prend sa course, Elle se rit du cheval et de son cavalier.

Yine de koşmak için kabarınca Ata ve binicisine güler.

Est-ce toi qui donnes la vigueur au cheval, Et qui revêts son cou d'une crinière flottante?

“Sen mi ata güç verdin, Dalgalanan yeleyi boynuna giydirdin?

Le fais-tu bondir comme la sauterelle? Son fier hennissement répand la terreur.

Sen misin onu çekirge gibi sıçratan, Gururlu kişnemesiyle korku saçtıran?

Il creuse le sol et se réjouit de sa force, Il s'élance au-devant des armes;

Ayakları toprağı şiddetle eşer, Gücünden ötürü sevinçle coşar, Savaşçının üstüne yürür.

Il se rit de la crainte, il n'a pas peur, Il ne recule pas en face de l'épée.

Korkuya güler, hiçbir şeyden yılmaz, Kılıç önünde geri adım atmaz.

Sur lui retentit le carquois, Brillent la lance et le javelot.

Ok kılıfı, parıldayan mızrak ve pala Üzerinde takırdar atın.

Bouillonnant d'ardeur, il dévore la terre, Il ne peut se contenir au bruit de la trompette.

Coşku ve heyecanla uzaklıkları yutar, Boru çalınca duramaz yerinde.

Quand la trompette sonne, il dit: En avant! Et de loin il flaire la bataille, La voix tonnante des chefs et les cris de guerre.

Boru çaldıkça, ‘Hi!’ diye kişner, Savaş kokusunu, komutanların gürleyen sesini, Savaş çığlıklarını uzaklardan duyar.

Est-ce par ton intelligence que l'épervier prend son vol, Et qu'il étend ses ailes vers le midi?

“Atmaca senin bilgeliğinle mi süzülüyor, Kanatlarını güneye doğru açıyor?

Est-ce par ton ordre que l'aigle s'élève, Et qu'il place son nid sur les hauteurs?

Kartal senin buyruğunla mı yükseliyor, Yuvasını yükseklere kuruyor?

C'est dans les rochers qu'il habite, qu'il a sa demeure, Sur la cime des rochers, sur le sommet des monts.

Uçurum kenarlarında konaklıyor, Sivri kayalar onun kalesi.

De là il épie sa proie, Il plonge au loin les regards.

Oradan gözetliyor yiyeceğini, Gözleri avını uzaktan seçiyor.

Ses petits boivent le sang; Et là où sont des cadavres, l'aigle se trouve.

[] Onun yavruları kanla beslenir, Leşler neredeyse, o da oradadır.”