Job 41

Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?

Kihúzhatod-é a leviáthánt horoggal, leszoríthatod-é a nyelvét kötéllel?

Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.

Húzhatsz-é gúzst az orrába, az állát szigonynyal átfurhatod-é?

Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.

Vajjon járul-é elődbe sok könyörgéssel, avagy szól-é hozzád sima beszédekkel?

Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?

Vajjon frigyet köt-é veled, hogy fogadd őt örökös szolgádul?

Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.

Játszhatol-é vele, miként egy madárral; gyermekeid kedvéért megkötözheted-é?

Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.

Alkudozhatnak-é felette a társak, vagy a kalmárok közt feloszthatják-é azt?

Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.

Tele rakhatod-é nyársakkal a bőrét, avagy szigonynyal a fejét?

Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.

Vesd rá a kezedet, de megemlékezzél, hogy a harczot nem ismételed.

Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.

Ímé, az ő reménykedése csalárd; *puszta* látása is halálra ijeszt!

Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.

Nincs oly merész, a ki őt felverje. Ki hát az, a ki velem szállna szembe?

Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedenden pot en ruimen ketel.

Ki adott nékem elébb, hogy azt visszafizessem? A mi az ég alatt van, mind enyém!

Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.

Nem hallgathatom el testének részeit, erejének mivoltát, alkotásának szépségét.

In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.

Ki takarhatja fel ruhája felszínét; két sor foga közé kicsoda hatol be?

De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.

Ki nyitotta fel orczájának ajtait? Fogainak sorai körül rémület *lakik!*

Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.

Büszkesége a csatornás pajzsok, összetartva *mintegy* szorító pecséttel.

Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.

Egyik szorosan a másikhoz lapul, hogy közéje levegő se megy.

Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.

Egyik a másikhoz tapad, egymást tartják, egymástól elszakadhatatlanok.

Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.

Tüsszentése fényt sugároz ki, és szemei, mint a hajnal szempillái.

De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.

A szájából szövétnekek jőnek ki, *és* tüzes szikrák omlanak ki.

De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.

Orrlyukaiból gőz lövel elő, mint a forró fazékból és üstből.

Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.

Lehellete meggyujtja a holt szenet, és a szájából láng lövel elő.

Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.

Nyakszirtjén az erő tanyáz, előtte félelem ugrándozik.

Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.

Testének részei egymáshoz tapadtak; kemény önmagában és nem izeg-mozog.

Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.

Szíve kemény, mint a kő, oly kemény, mint az alsó malomkő.

Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.

Hogyha felkél, hősök is remegnek; ijedtökben veszteg állnak.

Ha éri is a fegyver, nem áll meg benne, *legyen bár* dárda, kopja vagy kelevéz.

Annyiba veszi a vasat, mint a pozdorját, az aczélt, mint a korhadt fát.

A nyíl vesszője el nem űzi őt, a parittyakövek pozdorjává változnak rajta.

Pozdorjának tartja a buzogányütést is, és kineveti a bárd suhogását.

Alatta éles cserepek vannak; mint szeges borona hentereg az iszap felett.

Felkavarja a mély vizet, mint a fazekat, a tengert olyanná teszi, mint a festékedény.

Maga után világos ösvényt hagy, azt hinné *valaki,* a tenger megőszült.

Nincs e földön hozzá hasonló, a mely úgy teremtetett, hogy ne rettegjen.

Lenéz minden nagy állatot, ő a király minden ragadozó felett.