Job 41

Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?

Kan du trække Krokodillen op med Krog og binde dens Tunge med Snøre?

Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.

Kan du mon stikke et Siv i dens Snude, bore en Krog igennem dens Kæber?

Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.

Mon den vil trygle dig længe og give dig gode Ord?

Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?

Mon den vil indgå en Pagt med dig, så du får den til Træl for evigt?

Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.

Han du mon lege med den som en Fugl og tøjre den for dine Pigebørn?

Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.

Falbyder Fiskerlauget den og stykker den ud mellem Sælgerne?

Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.

Mon du kan spække dens Hud med Kroge og med Harpuner dens Hoved?

Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.

Læg dog engang din Hånd på den! Du vil huske den Kamp og gør det ej mer.

Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.

Det Håb vilde blive til Skamme, alene ved Synet lå du der.

Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.

Ingen drister sig til at tirre den, hvem holder Stand imod den?

Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedenden pot en ruimen ketel.

Hvem møder den og slipper fra det hvem under hele Himlen?

Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.

Jeg tier ej om dens Lemmer, hvor stærk den er, hvor smukt den er skabt.

In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.

Hvem har trukket dens Klædning af, trængt ind i dens dobbelte Panser?

De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.

Hvem har åbnet dens Ansigts Døre? Rundt om dens Tænder er Rædsel.

Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.

Dens Ryg er Reder af Skjolde, dens Bryst er et Segl af Sten;

Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.

de sidder tæt ved hverandre, Luft kommer ikke ind derimellem;

Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.

de hænger fast ved hverandre, uadskilleligt griber de ind i hverandre.

Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.

Dens Nysen fremkalder strålende Lys, som Morgenrødens Øjenlåg er dens Øjne.

De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.

Ud af dens Gab farer Fakler, Ildgnister spruder der frem.

De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.

Em står ud af dens Næsebor som af en ophedet, kogende Kedel.

Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.

Dens Ånde tænder som glødende Kul, Luer står ud af dens Gab.

Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.

Styrken bor på dens Hals, og Angsten hopper foran den.

Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.

Tæt sidder Kødets Knuder, som støbt til Kroppen; de rokkes ikke;

Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.

fast som Sten er dens Hjerte støbt, fast som den nederste Møllesten.

Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.

Når den rejser sig, gyser Helte, fra Sans og Samling går de af Skræk.

Angriberens Sværd holder ikke Stand, ej Kastevåben, Spyd eller Pil.

Jern regner den kun for Halm og Kobber for trøsket Træ;

Buens Søn slår den ikke på Flugt, Slyngens Sten bliver Strå for den,

Stridskøllen regnes for Rør, den ler ad det svirrende Spyd.

På Bugen er der skarpe Rande, dens Spor i Dyndet er som Tærskeslædens;

Dybet får den i Kog som en Gryde, en Salvekedel gør den af Floden;

bag den er der en lysende Sti, Dybet synes som Sølverhår.

Dens Lige findes ikke på Jord, den er skabt til ikke at frygte.

Alt, hvad højt er, ræddes for den, den er Konge over alle stolte Dyr.