Job 41

Kan du trække Krokodillen op med Krog og binde dens Tunge med Snøre?

Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?

Kan du mon stikke et Siv i dens Snude, bore en Krog igennem dens Kæber?

Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.

Mon den vil trygle dig længe og give dig gode Ord?

Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

Mon den vil indgå en Pagt med dig, så du får den til Træl for evigt?

Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

Han du mon lege med den som en Fugl og tøjre den for dine Pigebørn?

Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

Falbyder Fiskerlauget den og stykker den ud mellem Sælgerne?

Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

Mon du kan spække dens Hud med Kroge og med Harpuner dens Hoved?

Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

Læg dog engang din Hånd på den! Du vil huske den Kamp og gør det ej mer.

Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

Det Håb vilde blive til Skamme, alene ved Synet lå du der.

Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

Ingen drister sig til at tirre den, hvem holder Stand imod den?

Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

Hvem møder den og slipper fra det hvem under hele Himlen?

Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

Jeg tier ej om dens Lemmer, hvor stærk den er, hvor smukt den er skabt.

Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.

Hvem har trukket dens Klædning af, trængt ind i dens dobbelte Panser?

W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

Hvem har åbnet dens Ansigts Døre? Rundt om dens Tænder er Rædsel.

Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

Dens Ryg er Reder af Skjolde, dens Bryst er et Segl af Sten;

Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.

de sidder tæt ved hverandre, Luft kommer ikke ind derimellem;

Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

de hænger fast ved hverandre, uadskilleligt griber de ind i hverandre.

Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

Dens Nysen fremkalder strålende Lys, som Morgenrødens Øjenlåg er dens Øjne.

Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

Ud af dens Gab farer Fakler, Ildgnister spruder der frem.

Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

Em står ud af dens Næsebor som af en ophedet, kogende Kedel.

Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

Dens Ånde tænder som glødende Kul, Luer står ud af dens Gab.

Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

Styrken bor på dens Hals, og Angsten hopper foran den.

Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

Tæt sidder Kødets Knuder, som støbt til Kroppen; de rokkes ikke;

Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

fast som Sten er dens Hjerte støbt, fast som den nederste Møllesten.

Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

Når den rejser sig, gyser Helte, fra Sans og Samling går de af Skræk.

Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.

Angriberens Sværd holder ikke Stand, ej Kastevåben, Spyd eller Pil.

Jern regner den kun for Halm og Kobber for trøsket Træ;

Buens Søn slår den ikke på Flugt, Slyngens Sten bliver Strå for den,

Stridskøllen regnes for Rør, den ler ad det svirrende Spyd.

På Bugen er der skarpe Rande, dens Spor i Dyndet er som Tærskeslædens;

Dybet får den i Kog som en Gryde, en Salvekedel gør den af Floden;

bag den er der en lysende Sti, Dybet synes som Sølverhår.

Dens Lige findes ikke på Jord, den er skabt til ikke at frygte.

Alt, hvad højt er, ræddes for den, den er Konge over alle stolte Dyr.