Job 41

Kan du trække Krokodillen op med Krog og binde dens Tunge med Snøre?

Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?

Kan du mon stikke et Siv i dens Snude, bore en Krog igennem dens Kæber?

Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.

Mon den vil trygle dig længe og give dig gode Ord?

Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.

Mon den vil indgå en Pagt med dig, så du får den til Træl for evigt?

Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?

Han du mon lege med den som en Fugl og tøjre den for dine Pigebørn?

Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.

Falbyder Fiskerlauget den og stykker den ud mellem Sælgerne?

Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.

Mon du kan spække dens Hud med Kroge og med Harpuner dens Hoved?

Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.

Læg dog engang din Hånd på den! Du vil huske den Kamp og gør det ej mer.

Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.

Det Håb vilde blive til Skamme, alene ved Synet lå du der.

Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.

Ingen drister sig til at tirre den, hvem holder Stand imod den?

Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.

Hvem møder den og slipper fra det hvem under hele Himlen?

Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedenden pot en ruimen ketel.

Jeg tier ej om dens Lemmer, hvor stærk den er, hvor smukt den er skabt.

Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.

Hvem har trukket dens Klædning af, trængt ind i dens dobbelte Panser?

In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.

Hvem har åbnet dens Ansigts Døre? Rundt om dens Tænder er Rædsel.

De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.

Dens Ryg er Reder af Skjolde, dens Bryst er et Segl af Sten;

Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.

de sidder tæt ved hverandre, Luft kommer ikke ind derimellem;

Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.

de hænger fast ved hverandre, uadskilleligt griber de ind i hverandre.

Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.

Dens Nysen fremkalder strålende Lys, som Morgenrødens Øjenlåg er dens Øjne.

Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.

Ud af dens Gab farer Fakler, Ildgnister spruder der frem.

De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.

Em står ud af dens Næsebor som af en ophedet, kogende Kedel.

De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.

Dens Ånde tænder som glødende Kul, Luer står ud af dens Gab.

Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.

Styrken bor på dens Hals, og Angsten hopper foran den.

Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.

Tæt sidder Kødets Knuder, som støbt til Kroppen; de rokkes ikke;

Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.

fast som Sten er dens Hjerte støbt, fast som den nederste Møllesten.

Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.

Når den rejser sig, gyser Helte, fra Sans og Samling går de af Skræk.

Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.

Angriberens Sværd holder ikke Stand, ej Kastevåben, Spyd eller Pil.

Jern regner den kun for Halm og Kobber for trøsket Træ;

Buens Søn slår den ikke på Flugt, Slyngens Sten bliver Strå for den,

Stridskøllen regnes for Rør, den ler ad det svirrende Spyd.

På Bugen er der skarpe Rande, dens Spor i Dyndet er som Tærskeslædens;

Dybet får den i Kog som en Gryde, en Salvekedel gør den af Floden;

bag den er der en lysende Sti, Dybet synes som Sølverhår.

Dens Lige findes ikke på Jord, den er skabt til ikke at frygte.

Alt, hvad højt er, ræddes for den, den er Konge over alle stolte Dyr.