Job 31

Εκαμον συνθηκην μετα των οφθαλμων μου και πως να εχω τον στοχασμον μου επι παρθενον;

En pakt hadde jeg gjort med mine øine, at jeg ikke skulde se på en jomfru.

και τι το μεριδιον παρα Θεου ανωθεν; και η κληρονομια του Παντοδυναμου εκ των υψηλων;

Hvad lodd vilde jeg ellers få av Gud i himmelen, eller hvad arv av den Allmektige i det høie?

Ουχι αφανισμος δια τον ασεβη; και ταλαιπωρια δια τους εργατας της ανομιας;

Rammer ikke fordervelse den urettferdige, og ulykke dem som gjør det onde?

δεν βλεπει αυτος τας οδους μου και απαριθμει παντα τα βηματα μου;

Ser ikke han mine veier, og teller han ikke alle mine skritt?

Εαν περιεπατησα με ψευδος, η ο πους μου εσπευσεν εις δολον,

Dersom jeg har faret frem med falskhet, og min fot har hastet til svik

ας με ζυγιση δια της σταθμης της δικαιοσυνης και ας γνωριση ο Θεος την ακεραιοτητα μου

- la Gud veie mig på rettferds vektskål, og han skal se at jeg er uten skyld -

αν το βημα μου εξετραπη απο της οδου και η καρδια μου επηκολουθησε τους οφθαλμους μου, και αν κηλις προσεκολληθη εις τας χειρας μου

dersom mine skritt har bøid av fra veien, og mitt hjerte har fulgt mine øine, og dersom der er nogen flekk på mine hender,

να σπειρω, και αλλος να φαγη και να εκριζωθωσιν οι εκγονοι μου.

gid da en annen må ete det jeg har sådd, og gid det jeg har plantet, må rykkes op med rot!

Αν η καρδια μου ηπατηθη υπο γυναικος, η παρεμονευσα εις την θυραν του πλησιον μου,

Dersom mitt hjerte har latt sig dåre for en kvinnes skyld, og jeg har luret ved min næstes dør,

η γυνη μου να αλεση δι αλλον, και αλλοι να πεσωσιν επ αυτην.

gid da min hustru må male korn for en annen, og andre menn bøie sig over henne!

Διοτι μιαρον ανομημα τουτο και αμαρτημα καταδικον

For slikt er en skjenselsdåd, det er en misgjerning, hjemfalt til dom;

διοτι ειναι πυρ κατατρωγον μεχρις αφανισμου, και ηθελεν εκριζωσει παντα τα γεννηματα μου.

det er en ild som fortærer like til avgrunnen; alt mitt gods skulde den gjøre ende på.

Αν κατεφρονησα την κρισιν του δουλου μου η της δουλης μου, οτε διεφεροντο προς εμε,

Har jeg krenket min træls og min trælkvinnes rett, når de hadde nogen trette med mig?

τι θελω καμει τοτε, οταν εγερθη ο Θεος; και οταν επισκεφθη, τι θελω αποκριθη προς αυτον;

Hvad skulde jeg da gjøre om Gud stod op, og hvad skulde jeg svare ham om han gransket saken?

Ο ποιησας εμε εν τη κοιλια, δεν εποιησε και εκεινον; και δεν εμορφωσεν ημας ο αυτος εν τη μητρα;

Har ikke han som skapte mig i mors liv, skapt også dem, og har ikke en og den samme dannet oss i mors liv?

Αν ηρνηθην την επιθυμιαν των πτωχων, η εμαρανα τους οφθαλμους της χηρας,

Har jeg nektet fattigfolk det de ønsket, og latt enkens øine tæres bort?

η εφαγον μονος τον αρτον μου, και ο ορφανος δεν εφαγεν εξ αυτου

Har jeg ett mitt brød alene, så den farløse ikke fikk ete av det?

διοτι ο μεν εκ νεοτητος μου ετρεφετο μετ εμου, ως μετα πατρος, την δε εκ κοιλιας της μητρος μου ωδηγησα

Nei, fra min ungdom av vokste han op hos mig som hos en far, og fra min mors liv av førte jeg henne ved hånden.

αν ειδον τινα απολλυμενον δι ελλειψιν ενδυματος η πτωχον χωρις σκεπασματος,

Har jeg kunnet se en ulykkelig uten klær eller en fattig uten et plagg å ha på sig?

αν οι νεφροι αυτου δεν με ευλογησαν και δεν εθερμανθη με το μαλλιον των προβατων μου,

Måtte ikke hans lender velsigne mig, fordi han fikk varme sig med ull av mine får?

αν εσηκωσα την χειρα μου κατα του ορφανου, βλεπων οτι υπερισχυον εν τη πυλη,

Har jeg løftet min hånd mot den farløse, fordi jeg var viss på å få medhold i retten?

να πεση ο βραχιων μου εκ του ωμου, και η χειρ μου να συντριφθη εκ του αγκωνος.

Gid da min skulder må falle fra sitt ledd, og min arm bli brutt løs fra sin skål!

Διοτι ο παρα του Θεου ολεθρος ητο εις εμε φρικη και δια την μεγαλειοτητα αυτου δεν ηθελον δυνηθη να ανθεξω.

For Guds straff fylte mig med redsel, og mot hans velde maktet jeg intet.

Αν εθεσα εις το χρυσιον την ελπιδα μου, η ειπα προς το καθαρον χρυσιον, Σ⊇ εισαι το θαρρος μου,

Har jeg satt mitt håp til gullet og sagt til gullklumpen: Du er min tillit?

αν ευφρανθην διοτι ο πλουτος μου ητο μεγας και διοτι η χειρ μου ευρηκεν αφθονιαν,

Har jeg gledet mig fordi min rikdom blev stor, og fordi min hånd vant mig meget gods?

αν εθεωρουν τον ηλιον αναλαμποντα η την σεληνην περιπατουσαν εν τη λαμπροτητι αυτης,

Når jeg så sollyset, hvorledes det strålte, og månen, hvor herlig den skred frem,

και η καρδια μου εθελχθη κρυφιως, η με το στομα μου εφιλησα την χειρα μου,

blev da mitt hjerte dåret i lønndom, så jeg sendte dem håndkyss?

και τουτο ηθελεν εισθαι ανομημα καταδικον διοτι ηθελον αρνηθη τον Θεον τον Υψιστον.

Nei, også det vilde være en misgjerning, hjemfalt til dom; for da hadde jeg fornektet Gud i det høie.

Αν εχαρην εις τον αφανισμον του μισουντος με, η επεχαρην οτε ευρηκεν αυτον κακον

Har jeg gledet mig ved min fiendes uferd og jublet når ulykken rammet ham?

διοτι ουδε αφηκα το στομα μου να αμαρτηση, ευχομενος καταραν εις την ψυχην αυτου

Nei, jeg tillot ikke min munn å synde ved å forbanne ham og ønske ham døden.

αν οι ανθρωποι της σκηνης μου δεν ειπον, τις θελει δειξει ανθρωπον μη χορτασθεντα απο των κρεατων αυτου;

Må ikke mine husfolk vidne at enhver fikk mette sig ved mitt bord?

Ο ξενος δεν διενυκτερευεν εξω ηνοιγον την θυραν μου εις τον οδοιπορον

Aldri måtte en fremmed ligge utenfor mitt hus om natten; jeg åpnet mine dører for den veifarende.

αν εσκεπασα την παραβασιν μου ως ο Αδαμ, κρυπτων την ανομιαν μου εν τω κολπω μου

Har jeg, som mennesker pleier, skjult mine synder og dulgt min misgjerning i min barm,

διοτι μηπως εφοβουμην μεγα πληθος, η με ετρομαζεν η καταφρονησις των οικογενειων, ωστε να σιωπησω και να μη εκβω εκ της θυρας;

fordi jeg fryktet den store mengde og var redd for de fornemme slekters forakt, så jeg tidde stille og ikke gikk ut av min dør?

Ω να ητο τις να με ηκουεν. Ιδου, η επιθυμια μου ειναι να απεκρινετο ο Παντοδυναμος εις εμε, και ο αντιδικος μου να εγραφε βιβλιον.

Å, om jeg hadde nogen som vilde høre på mig! Se, her er min underskrift, la den Allmektige svare mig! Å, om jeg hadde det skrift min motpart har satt op!

Βεβαιως ηθελον βαστασει αυτο επι του ωμου μου, ηθελον περιδεσει αυτο στεφανον επ εμε

Sannelig, jeg skulde ta det på min skulder, jeg skulde feste det til mitt hode som en krone;

ηθελον φανερωσει προς αυτον τον αριθμον των βηματων μου ως αρχων ηθελον πλησιασει εις αυτον.

jeg skulde gjøre ham regnskap for alle mine skritt, som en fyrste skulde jeg møte ham.

Αν ο αγρος μου καταβοα εναντιον μου και κλαιωσιν ομου οι αυλακες αυτου,

Dersom min aker skriker over mig, og alle dens furer gråter,

αν εφαγον τον καρπον αυτον χωρις μισθον, η εκαμον να εκβη η ψυχη των γεωργων αυτου,

dersom jeg har fortæret dens grøde uten betaling og utslukket dens eiers liv,

Ας φυτρωσωσι τριβολοι αντι σιτου και ζιζανια αντι κριθης. Ετελειωσαν οι λογοι του Ιωβ.

gid det da må vokse torner på min aker istedenfor hvete og ugress istedenfor bygg! Her ender Jobs ord.