Job 30

Αλλα τωρα οι νεωτεροι μου την ηλικιαν με περιγελωσι, των οποιων τους πατερας δεν ηθελον καταδεχθη να βαλω μετα των κυνων του ποιμνιου μου.

Men nu ler de av mig, de som er yngre av år enn jeg, hvis fedre jeg aktet så ringe at jeg ikke vilde sette dem blandt mine fehunder.

Και εις τι τωοντι ηδυνατο να με ωφεληση η δυναμις των χειρων αυτων, εις τους οποιους η ισχυς εξελιπε;

Hvad hjelp kunde jeg også ha av dem, de som har mistet all manndomskraft?

Δι ενδειαν και πειναν ησαν απομεμονωμενοι εφευγον εις γην ανυδρον, σκοτεινην, ηφανισμενην και ερημον

De er uttæret av nød og sult; de gnager på den tørre mo, som allerede igår var ørk og øde;

εκοπτον μολοχην πλησιον των θαμνων και την ριζαν των αρκευθων δια τροφην αυτων.

de plukker melde innunder buskene, og gyvelbuskens røtter er deres brød.

Ησαν εκ μεσου δεδιωγμενοι εφωναζον επ αυτους ως κλεπτας.

Fra menneskenes samfund jages de ut; folk roper efter dem som efter tyver.

Κατωκουν εν τοις κρημνοις των χειμαρρων, ταις τρυπαις της γης και τοις βροχοις.

I fryktelige kløfter må de bo, i huler i jord og berg.

Μεταξυ των θαμνων ωγκωντο υποκατω των ακανθων συνηγοντο

Mellem buskene skriker de, i neslekratt samler de sig,

αφρονες και δυσφημοι, εκδεδιωγμενοι εκ της γης.

barn av dårer og æreløse folk, pisket ut av landet.

Και τωρα εγω ειμαι το τραγωδιον αυτων, ειμαι και η παροιμια αυτων.

Og nu er jeg blitt til en spottesang og et ordsprog for dem.

Με βδελυττονται, απομακρυνονται απ εμου, και δεν συστελλονται να πτυωσιν εις το προσωπον μου.

De avskyr mig, holder sig langt borte fra mig, og mitt ansikt sparer de ikke for spytt;

Επειδη ο Θεος διελυσε την υπεροχην μου και με εθλιψεν, απερριψαν και αυτοι τον χαλινον εμπροσθεν μου.

for de har løst sine tøiler og ydmyket mig, og bislet har de kastet av for mine øine.

Εκ δεξιων ανιστανται οι νεοι απωθουσι τους ποδας μου, και ετοιμαζουσι κατ εμου τας ολεθριους οδους αυτων.

Ved min høire side reiser deres yngel sig; mine føtter støter de bort og legger sine ulykkesveier mot mig.

Ανατρεπουσι την οδον μου, επαυξανουσι την συμφοραν μου, χωρις να εχωσι βοηθον.

De bryter op min sti, de gjør hvad de kan for å ødelegge mig, de som selv ingen hjelper har.

Εφορμωσιν ως σφοδρα πλημμυρα, επι της ερημωσεως μου περικυλιονται.

Som gjennem en vid revne kommer de; gjennem nedstyrtende murer velter de sig frem.

Τρομοι εστραφησαν επ εμε καταδιωκουσι την ψυχην μου ως ανεμος και η σωτηρια μου παρερχεται ως νεφος.

Redsler har vendt sig mot mig, som stormen forfølger de min ære, og som en sky er min velferd faret bort.

Και τωρα η ψυχη μου εξεχυθη εντος μου ημεραι θλιψεως με κατελαβον.

Og nu utøser min sjel sig i mig; trengsels dager holder mig fast.

Την νυκτα τα οστα μου διεπερασθησαν εν εμοι, και τα νευρα μου δεν αναπαυονται.

Natten gjennemborer mine ben, så de faller av, og min verk og pine hviler ikke.

Υπο της σφοδρας δυναμεως ηλλοιωθη το ενδυμα μου με περισφιγγει ως το περιλαιμιον του χιτωνος μου.

Ved Guds store kraft er det blitt slik med mig at min klædning ikke er til å kjenne igjen; den henger tett omkring mig som kraven på min underkjortel.

Με ερριψεν εις τον πηλον, και ωμοιωθην με χωμα και κονιν.

Han har kastet mig ut i skarnet, så jeg er blitt lik støv og aske.

Κραζω προς σε, και δεν μοι αποκρινεσαι ισταμαι, και με παραβλεπεις.

Jeg skriker til dig, men du svarer mig ikke; jeg står der, og du bare ser på mig.

Εγεινες ανελεημων προς εμε δια της κραταιας χειρος σου με μαστιγονεις.

Du er blitt grusom mot mig, med din sterke hånd forfølger du mig.

Με εσηκωσας επι τον ανεμον με επεβιβασας και διελυσας την ουσιαν μου.

Du løfter mig op i stormen, du lar mig fare avsted, og du lar mig forgå i dens brak;

Εξευρω μεν οτι θελεις με φερει εις θανατον και τον οικον τον προσδιωρισμενον εις παντα ζωντα.

for jeg vet at du fører mig til døden, til den bolig hvor alt levende samles.

Αλλα δεν θελει εκτεινει χειρα εις τον ταφον, εαν κραζωσι προς αυτον οταν αφανιζη.

Dog, rekker ikke mennesket ut sin hånd når alt synker i grus? Skriker han ikke om hjelp når han er kommet i ulykke?

Δεν εκλαυσα εγω δια τον οντα εν ημεραις σκληραις, και ελυπηθη η ψυχη μου δια τον πτωχον;

Gråt jeg ikke selv over den som hadde hårde dager? Sørget ikke min sjel over den fattige?

Ενω περιεμενον το καλον, τοτε ηλθε το κακον και ενω ανεμενον το φως, τοτε ηλθε το σκοτος.

For jeg ventet godt, men det kom ondt; jeg håpet på lys, men det kom mørke.

Τα εντοσθια μου ανεβρασαν και δεν ανεπαυθησαν ημεραι θλιψεως με προεφθασαν.

Mine innvoller koker og er ikke stille; trengsels dager er kommet over mig.

Περιεπατησα μελαγχροινος ουχι υπο ηλιου εσηκωθην, εβοησα εν συναξει.

Sort går jeg omkring, men ikke av solens hete; midt iblandt folk reiser jeg mig og roper om hjelp.

Εγεινα αδελφος των δρακοντων και συντροφος των στρουθοκαμηλων.

Jeg er blitt en bror av sjakaler og en stallbror av strutser.

Το δερμα μου εμαυρισεν επ εμε, και τα οστα μου κατεκαυθησαν υπο της φλογωσεως.

Min hud er sort og faller av mig, og mine ben er brent av hete.

Η δε κιθαρα μου μετεβληθη εις πενθος και το οργανον μου εις φωνην κλαιοντων.

Og min citar er blitt til sorg, og min fløite til gråt og klage.