Job 31

“Gözlerimle antlaşma yaptım Şehvetle bir kıza bakmamak için.

Smlouvu jsem učinil s očima svýma, a proč bych hleděl na pannu?

Çünkü insanın yukarıdan, Tanrı’dan payı nedir, Yücelerden, Her Şeye Gücü Yeten’den mirası ne?

Nebo jaký jest díl od Boha s hůry, aneb dědictví od Všemohoucího s výsosti?

Kötüler için felaket, Haksızlık yapanlar için bela değil mi?

Zdaliž zahynutí nešlechetnému a pomsta zázračná činitelům nepravosti připravena není?

Yürüdüğüm yolları görmüyor mu, Attığım her adımı saymıyor mu?

Zdaliž on nevidí cest mých, a všech kroků mých nepočítá?

“Eğer yalan yolunda yürüdümse, Ayağım hileye seğirttiyse,

Obíral-li jsem se s neupřímostí, a chvátala-li ke lsti noha má:

–Tanrı beni doğru teraziyle tartsın, Kusursuz olduğumu görsün–

Nechť mne zváží na váze spravedlnosti, a přezví Bůh upřímost mou.

Adımım yoldan saptıysa, Yüreğim gözümü izlediyse, Ellerim pisliğe bulaştıysa,

Uchýlil-li se krok můj s cesty, a za očima mýma odešlo-li srdce mé, a rukou mých chytila-li se jaká poškvrna:

Ektiğimi başkaları yesin, Ekinlerim kökünden sökülsün.

Tedy co naseji, nechť jiný sní, a výstřelkové moji ať jsou vykořeněni.

“Eğer gönlümü bir kadına kaptırdıysam, Komşumun kapısında pusuya yattıysam,

Jestliže se dalo přivábiti srdce mé k ženě, a u dveří bližního svého činil-li jsem úklady:

Karım başkasının buğdayını öğütsün, Onunla başka erkekler yatsın.

Nechť mele jinému žena má, a nad ní ať se schylují jiní.

Çünkü bu utanç verici, Yargılanması gereken bir suç olurdu.

Neboť jest to nešlechetnost, a nepravost odsudku hodná.

Yıkım diyarına dek yakan bir ateştir o, Bütün ürünümü kökünden kavururdu.

Oheň ten zajisté by až do zahynutí žral, a všecku úrodu mou vykořenil.

“Benimle ters düştüklerinde Kölemin ve hizmetçimin hakkını yemişsem,

Nechtěl-li jsem státi k soudu s služebníkem svým aneb děvkou svou v rozepři jejich se mnou?

Tanrı yargıladığında ne yaparım? Hesap sorduğunda ne yanıt veririm?

Nebo co bych činil, kdyby povstal Bůh silný? A kdyby vyhledával, co bych odpověděl jemu?

Beni ana karnında yaratan onu da yaratmadı mı? Rahimde bize biçim veren O değil mi?

Zdali ten, kterýž mne v břiše učinil, neučinil i jeho? A nesformoval nás hned v životě jeden a týž?

“Eğer yoksulların dileğini geri çevirdimse, Dul kadının umudunu kırdımsa,

Odepřel-li jsem žádosti nuzných, a oči vdovy jestliže jsem kormoutil?

Ekmeğimi yalnız yedim, Öksüzle paylaşmadımsa,

A jedl-li jsem skyvu svou sám, a nejedl-li i sirotek z ní?

Gençliğimden beri öksüzü baba gibi büyütmedimse, Doğduğumdan beri dul kadına yol göstermedimse,

Poněvadž od mladosti mé rostl se mnou jako u otce, a od života matky své býval jsem vdově za vůdce.

Giysisi olmadığı için can çekişen birini Ya da örtüsü olmayan bir yoksulu gördüm de,

Díval-li jsem se na koho, že by hynul, nemaje šatů, a nuzný že by neměl oděvu?

Koyunlarımın yünüyle ısıtmadıysam, O da içinden beni kutsamadıysa,

Nedobrořečila-li mi bedra jeho, že rounem beranů mých se zahřel?

Mahkemede sözümün geçtiğini bilerek Öksüze el kaldırdımsa,

Opřáhl-li jsem na sirotka rukou svou, když jsem v bráně viděl pomoc svou:

Kolum omuzumdan düşsün, Kol kemiğim kırılsın.

Lopatka má od svých plecí nechť odpadne, a ruka má z kloubu svého ať se vylomí.

Çünkü Tanrı’dan gelecek beladan korkarım, O’nun görkeminden ötürü böyle bir şey yapamam.

Nebo jsem se bál, aby mne Bůh nesetřel, jehož bych velebnosti nikoli neznikl.

“Eğer umudumu altına bağladımsa, Saf altına, ‘Güvencim sensin’ dedimse,

Skládal-li jsem v zlatě naději svou, aneb hrudě zlata říkal-li jsem: Doufání mé?

Servetim çok, Varlığımı bileğimle kazandım diye sevindimse,

Veselil-li jsem se z toho, že bylo rozmnoženo zboží mé, a že ho množství nabyla ruka má?

Işıldayan güneşe, Parıldayarak hareket eden aya bakıp da,

Hleděl-li jsem na světlost slunce svítícího, a na měsíc spanile chodící,

İçimden ayartıldımsa, Elim onlara taptığımı gösteren bir öpücük yolladıysa,

Tak že by se tajně dalo svésti srdce mé, a že by líbala ústa má ruku mou?

Bu da yargılanacak bir suç olurdu, Çünkü yücelerdeki Tanrı’yı yadsımış olurdum.

I toť by byla nepravost odsudku hodná; neboť bych tím zapíral Boha silného nejvyššího.

“Eğer düşmanımın yıkımına sevindim, Başına kötülük geldi diye keyiflendimse,

Radoval-li jsem se z neštěstí toho, kterýž mne nenáviděl, a plésal-li jsem, když se mu zle vedlo?

–Kimsenin canına lanet ederek Ağzımın günah işlemesine izin vermedim–

Nedopustilť jsem zajisté hřešiti ani ústům svým, abych zlořečení žádal duši jeho.

Evimdeki insanlar, ‘Eyüp’ün verdiği etle Karnını doyurmayan var mı?’ diye sormadıysa,

Jestliže neříkala čeládka má: Ó by nám dal někdo masa toho; nemůžeme se ani najísti?

–Hiçbir yabancı geceyi sokakta geçirmezdi, Çünkü kapım her zaman yolculara açıktı–

Nebo vně nenocoval host, dvéře své pocestnému otvíral jsem.

Kalabalıktan çok korktuğum, Boyların aşağılamasından yıldığım, Susup dışarı çıkmadığım için Suçumu bağrımda gizleyip Adem gibi isyanımı örttümse,

Přikrýval-li jsem jako jiní lidé přestoupení svá, skrývaje v skrýši své nepravost svou?

Kalabalıktan çok korktuğum, Boyların aşağılamasından yıldığım, Susup dışarı çıkmadığım için Suçumu bağrımda gizleyip Adem gibi isyanımı örttümse,

A ač bych byl mohl škoditi množství velikému, ale pohanění rodů děsilo mne; protož jsem mlčel, nevycházeje ani ze dveří.

-“Keşke beni dinleyen biri olsa! İşte savunmamı imzalıyorum, Her Şeye Gücü Yeten bana yanıt versin! Hasmımın yazdığı tomar elimde olsa,

Ó bych měl toho, kterýž by mne vyslyšel. Ale aj, totoť jest znamení mé: Všemohoucí sám bude odpovídati za mne, a kniha, kterouž sepsal odpůrce můj.

Kuşkusuz onu omuzumda taşır, Taç gibi başıma koyardım.

Víť Bůh, nenosil-li bych ji na rameni svém, neotočil-li bych ji sobě místo koruny.

Attığım her adımı ona bildirir, Kendisine bir önder gibi yaklaşırdım.–

Počet kroků svých oznámil bych jemu, jako kníže přiblížil bych se k němu.

“Toprağım bana feryat ediyorsa, Sabanın açtığı yarıklar bir ağızdan ağlıyorsa,

Jestliže proti mně země má volala, tolikéž i záhonové její plakali,

Ürününü para ödemeden yedimse Ya da üzerinde oturanların kalbini kırdımsa,

Jídal-li jsem úrody její bez peněz, a duši držitelů jejich přivodil-li jsem k vzdychání:

Orada buğday yerine diken, Arpa yerine delice bitsin.” Eyüp’ün konuşması sona erdi.

Místo pšenice nechť vzejde trní, a místo ječmene koukol. [ (Job 31:41) Skonávají se slova Jobova. ]