Job 31

Făcusem un legămînt cu ochii mei, şi nu mi-aş fi oprit privirile asupra unei fecioare.

“Gözlerimle antlaşma yaptım Şehvetle bir kıza bakmamak için.

Dar ce soartă mi -a păstrat Dumnezeu de sus? Ce moştenire mi -a trimes Cel Atotputernic din ceruri?

Çünkü insanın yukarıdan, Tanrı’dan payı nedir, Yücelerden, Her Şeye Gücü Yeten’den mirası ne?

Peirea nu -i oare pentru cel rău, şi nenorocirea pentru cei ce fac fărădelege?

Kötüler için felaket, Haksızlık yapanlar için bela değil mi?

N'a cunoscut Dumnezeu căile mele? Nu mi -a numărat El toţi paşii mei?

Yürüdüğüm yolları görmüyor mu, Attığım her adımı saymıyor mu?

Dacă am umblat cu minciuna, de mi -a alergat piciorul după înşelăciune:

“Eğer yalan yolunda yürüdümse, Ayağım hileye seğirttiyse,

să mă cîntărească Dumnezeu în cumpăna celor fără prihană, şi-mi va vedea neprihănirea!

–Tanrı beni doğru teraziyle tartsın, Kusursuz olduğumu görsün–

De mi s'a abătut pasul depe calea cea dreaptă, de mi -a urmat inima ochii, de s'a lipit vreo întinăciune de mînile mele,

Adımım yoldan saptıysa, Yüreğim gözümü izlediyse, Ellerim pisliğe bulaştıysa,

atunci eu să samăn şi altul să secere, şi odraslele mele să fie desrădăcinate!

Ektiğimi başkaları yesin, Ekinlerim kökünden sökülsün.

Dacă mi -a fost amăgită inima de vreo femeie, dacă am pîndit la uşa aproapelui meu,

“Eğer gönlümü bir kadına kaptırdıysam, Komşumun kapısında pusuya yattıysam,

atunci nevastă-mea să macine pentru altul, şi s'o necinstească alţii!

Karım başkasının buğdayını öğütsün, Onunla başka erkekler yatsın.

Căci aceasta ar fi fost o nelegiuire, o fărădelege vrednică să fie pedepsită de judecători,

Çünkü bu utanç verici, Yargılanması gereken bir suç olurdu.

un foc care mistuie pînă la nimicire, şi care mi-ar fi prăpădit toată bogăţia.

Yıkım diyarına dek yakan bir ateştir o, Bütün ürünümü kökünden kavururdu.

De aş fi nesocotit dreptul slugii sau slujnicei mele, cînd se certau cu mine,

“Benimle ters düştüklerinde Kölemin ve hizmetçimin hakkını yemişsem,

ce aş putea să fac, cînd se ridică Dumnezeu? Ce aş putea răspunde cînd pedepseşte El?

Tanrı yargıladığında ne yaparım? Hesap sorduğunda ne yanıt veririm?

Cel ce m'a făcut pe mine în pîntecele mamei mele, nu l -a făcut şi pe el? Oare nu ne -a întocmit acelaş Dumnezeu în pîntecele mamei?

Beni ana karnında yaratan onu da yaratmadı mı? Rahimde bize biçim veren O değil mi?

Dacă n'am dat săracilor ce-mi cereau, dacă am făcut să se topească de plîns ochii văduvei,

“Eğer yoksulların dileğini geri çevirdimse, Dul kadının umudunu kırdımsa,

dacă mi-am mîncat singur pînea, fără ca orfanul să-şi fi avut şi el partea lui din ea,

Ekmeğimi yalnız yedim, Öksüzle paylaşmadımsa,

eu, care din tinereţă l-am crescut ca un tată, eu, care dela naştere am sprijinit pe văduvă;

Gençliğimden beri öksüzü baba gibi büyütmedimse, Doğduğumdan beri dul kadına yol göstermedimse,

dacă am văzut pe cel nenorocit ducînd lipsă de haine, pe cel lipsit neavînd învălitoare,

Giysisi olmadığı için can çekişen birini Ya da örtüsü olmayan bir yoksulu gördüm de,

fără ca inima lui să mă fi binecuvîntat, fără să fi fost încălzit de lîna mieilor mei;

Koyunlarımın yünüyle ısıtmadıysam, O da içinden beni kutsamadıysa,

dacă am ridicat mîna împotriva orfanului, pentrucă mă simţeam sprijinit de judecători;

Mahkemede sözümün geçtiğini bilerek Öksüze el kaldırdımsa,

atunci, să mi se deslipească umărul dela încheietură, să-mi cadă braţul şi să se sfărîme!

Kolum omuzumdan düşsün, Kol kemiğim kırılsın.

Căci mă temeam de pedeapsa lui Dumnezeu, şi nu puteam lucra astfel din pricina măreţiei Lui.

Çünkü Tanrı’dan gelecek beladan korkarım, O’nun görkeminden ötürü böyle bir şey yapamam.

Dacă mi-am pus încrederea în aur, dacă am zis aurului: ,Tu eşti nădejdea mea`;

“Eğer umudumu altına bağladımsa, Saf altına, ‘Güvencim sensin’ dedimse,

dacă m'am îngîmfat de mărimea averilor mele, de mulţimea bogăţiilor pe cari le dobîndisem;

Servetim çok, Varlığımı bileğimle kazandım diye sevindimse,

dacă am privit soarele cînd strălucea, luna cînd înainta măreaţă,

Işıldayan güneşe, Parıldayarak hareket eden aya bakıp da,

şi dacă mi s'a lăsat amăgită inima în taină, dacă le-am aruncat sărutări, ducîndu-mi mîna la gură:

İçimden ayartıldımsa, Elim onlara taptığımı gösteren bir öpücük yolladıysa,

şi aceasta este tot o fărădelege care trebuie pedepsită de judecători, căci m'aş fi lepădat de Dumnezeul cel de sus!

Bu da yargılanacak bir suç olurdu, Çünkü yücelerdeki Tanrı’yı yadsımış olurdum.

Dacă m'am bucurat de nenorocirea vrăjmaşului meu, dacă am sărit de bucurie cînd l -a atins nenorocirea,

“Eğer düşmanımın yıkımına sevindim, Başına kötülük geldi diye keyiflendimse,

eu, care n'am dat voie limbii mele să păcătuiască, să -i ceară moartea cu blestem;

–Kimsenin canına lanet ederek Ağzımın günah işlemesine izin vermedim–

dacă nu ziceau oamenii din cortul meu: ,Unde este cel ce nu s'a săturat din carnea lui?`

Evimdeki insanlar, ‘Eyüp’ün verdiği etle Karnını doyurmayan var mı?’ diye sormadıysa,

Dacă petrecea străinul noaptea afară, dacă nu mi-aş fi deschis uşa să intre călătorul;

–Hiçbir yabancı geceyi sokakta geçirmezdi, Çünkü kapım her zaman yolculara açıktı–

dacă mi-am ascuns fărădelegile, ca oamenii, şi mi-am închis nelegiuirile în sîn,

Kalabalıktan çok korktuğum, Boyların aşağılamasından yıldığım, Susup dışarı çıkmadığım için Suçumu bağrımda gizleyip Adem gibi isyanımı örttümse,

pentrucă mă temeam de mulţime, pentrucă mă temeam de dispreţul familiilor, ţinîndu-mă deoparte şi necutezînd să-mi trec pragul...

Kalabalıktan çok korktuğum, Boyların aşağılamasından yıldığım, Susup dışarı çıkmadığım için Suçumu bağrımda gizleyip Adem gibi isyanımı örttümse,

Oh! de aş găsi pe cineva să m'asculte! Iată apărarea mea, iscălită de mine: să-mi răspundă Cel Atotputernic! Cine-mi va da plîngerea iscălită de protivnicul meu?

-“Keşke beni dinleyen biri olsa! İşte savunmamı imzalıyorum, Her Şeye Gücü Yeten bana yanıt versin! Hasmımın yazdığı tomar elimde olsa,

Ca să -i port scrisoarea pe umăr, s'o leg de fruntea mea ca o cunună;

Kuşkusuz onu omuzumda taşır, Taç gibi başıma koyardım.

să -i dau socoteală de toţi paşii mei, să mă apropii de el ca un domn.

Attığım her adımı ona bildirir, Kendisine bir önder gibi yaklaşırdım.–

Dacă pămîntul meu strigă împotriva mea, şi dacă brazdele lui varsă lacrămi;

“Toprağım bana feryat ediyorsa, Sabanın açtığı yarıklar bir ağızdan ağlıyorsa,

dacă i-am mîncat roada fără s'o fi plătit, şi dacă am întristat sufletul vechilor lui stăpîni:

Ürününü para ödemeden yedimse Ya da üzerinde oturanların kalbini kırdımsa,

atunci să crească spini din el în loc de grîu, şi neghină în loc de orz!`` Sfîrşitul cuvintelor lui Iov.

Orada buğday yerine diken, Arpa yerine delice bitsin.” Eyüp’ün konuşması sona erdi.