Job 30

Şi acum!... Am ajuns de rîsul celor mai tineri de cît mine, pe ai căror părinţi nu -i socoteam vrednici să -i pun printre cînii turmei mele.

“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.

Dar la ce mi-ar fi folosit puterea mînilor lor, cînd ei nu erau în stare să ajungă la bătrîneţă?

Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?

Sfrijiţi de sărăcie şi foame, fug în locuri uscate, de multă vreme părăsite şi pustii.

Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.

Smulg ierburile sălbatice de lîngă copăcei, şi n'au ca pîne de cît rădăcina de bucsau.

Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.

Sînt izgoniţi din mijlocul oamenilor, strigă lumea după ei ca după nişte hoţi.

Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.

Locuiesc în văi îngrozitoare, în peşterile pămîntului şi în stînci.

Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.

Urlă printre stufişuri, şi se adună supt mărăcini.

Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.

Fiinţe mîrşave şi dispreţuite, -sînt izgoniţi din ţară.

Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.

Şi acum, astfel de oameni mă pun în cîntecele lor, am ajuns de batjocura lor.

“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.

Mă urăsc, mă ocolesc, mă scuipă în faţă.

Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.

Nu se mai sfiesc şi mă înjosesc, nu mai au niciun frîu înaintea mea.

Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.

Ticăloşii aceştia se scoală la dreapta mea, şi îmi împing picioarele, şi îşi croiesc cărări împotriva mea ca să mă peardă.

Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.

Îmi nimicesc cărarea şi lucrează ca să mă prăpădească, ei, cărora nimeni nu le-ar veni în ajutor.

Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.

Ca printr'o largă spărtură străbat spre mine, se năpustesc supt pocnetul dărîmăturilor.

Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.

Mă apucă groaza. Slava îmi este spulberată ca de vînt, ca un nor a trecut fericirea mea.

Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.

Şi acum, mi se topeşte sufletul în mine, şi m'au apucat zilele suferinţei.

“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.

Noaptea mă pătrunde şi-mi smulge oasele, durerea care mă roade nu încetează.

Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.

De tăria suferinţei haina îşi pierde faţa, mi se lipeşte de trup ca o cămaşă.

Tanrı’nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.

Dumnezeu m'a aruncat în noroi, şi am ajuns ca ţărîna şi cenuşa.

Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.

Strig către Tine, şi nu-mi răspunzi; stau în picioare, şi nu mă vezi.

“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.

Eşti fără milă împotriva mea, lupţi împotriva mea cu tăria mînii Tale.

Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.

Mă ridici, îmi dai drumul pe vînt, şi mă nimiceşti cu suflarea furtunii.

Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.

Căci ştiu că mă duci la moarte, în locul unde se întîlnesc toţi cei vii.

Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.

Dar cel ce se prăbuşeşte nu-şi întinde mînile? Cel în nenorocire nu cere ajutor?

“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.

Nu plîngeam eu pe cel amărît? N'avea inima mea milă de cel lipsit?

Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?

Mă aşteptam la fericire, şi cînd colo, nenorocirea a venit peste mine; trăgeam nădejde de lumină, şi cînd colo, a venit întunerecul.

Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.

Îmi ferb măruntaiele fără încetare, m'au apucat zilele de durere.

İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.

Umblu înegrit, dar nu de soare. Mă scol în plină adunare, şi strig ajutor.

Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.

Am ajuns frate cu şacalii, tovarăş cu struţii.

Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.

Pielea mi se înegreşte şi cade, iar oasele îmi ard şi se usucă.

Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.

Arfa mea s'a prefăcut în instrument de jale, şi cavalul meu scoate sunete plîngătoare.

Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.