Job 31

Ik heb een verbond gemaakt met mijn ogen; hoe zou ik dan acht gegeven hebben op een maagd?

 Ett förbund slöt jag med mina ögon:  aldrig skulle jag skåda efter någon jungfru.

Want wat is het deel Gods van boven, of de erve des Almachtigen uit de hoogten?

 Vilken lott finge jag eljest av Gud i höjden,  vilken arvedel av den Allsmäktige därovan?

Is niet het verderf voor den verkeerde, ja, wat vreemds voor de werkers der ongerechtigheid?

 Ofärd kommer ju över de orättfärdiga,  och olycka drabbar ogärningsmän.

Ziet Hij niet mijn wegen, en telt Hij niet al mijn treden?

 Ser icke han mina vägar,  räknar han ej alla mina steg?

Zo ik met ijdelheid omgegaan heb, en mijn voet gesneld heeft tot bedriegerij;

 Har jag väl umgåtts med lögn,  och har min fot varit snar till svek?

Hij wege mij op, in een rechte weegschaal, en God zal mijn oprechtigheid weten.

 Nej, må jag vägas på en riktig våg,  så skall Gud förnimma min ostrafflighet.

Zo mijn gang uit den weg geweken is, en mijn hart mijn ogen nagevolgd is, en aan mijn handen iets aankleeft;

 Hava mina steg vikit av ifrån vägen,  har mitt hjärta följt efter mina ögon,  eller låder vid min händer en fläck?

Zo moet ik zaaien, maar een ander eten, en mijn spruiten moeten uitgeworteld worden!

 Då må en annan äta var jag har sått,  och vad jag har planterat må ryckas upp med roten.

Zo mijn hart verlokt is geweest tot een vrouw, of ik aan mijns naasten deur geloerd heb;

 Har mitt hjärta låtit dåra sig av någon kvinna,  så att jag har stått på lur vid min nästas dörr?

Zo moet mijn huisvrouw met een ander malen, en anderen zich over haar krommen!

 Då må min hustru mala mjöl åt en annan,  och främmande män må då famntaga henne.

Want dat is een schandelijke daad, en het is een misdaad bij de rechters.

 Ja, sådant hade varit en skändlighet,  en straffbar missgärning hade det varit,

Want dat is een vuur, hetwelk tot de verderving toe verteert, en al mijn inkomen uitgeworteld zou hebben.

 en eld som skulle förtära intill avgrunden  och förhärja till roten all min gröda.

Zo ik versmaad heb het recht mijns knechts, of mijner dienstmaagd, als zij geschil hadden met mij;

 Har jag kränkt min tjänares eller tjänarinnas rätt,  när de hade någon tvist med mig?

(Want wat zou ik doen, als God opstond? En als Hij bezoeking deed, wat zou ik Hem antwoorden?

 Vad skulle jag då göra, när Gud stode upp,  och när han hölle räfst, vad kunde jag då svara honom?

Heeft Hij niet, Die mij in den buik maakte, hem ook gemaakt en Een ons in de baarmoeder bereid?)

 Han som skapade mig skapade ju och dem i moderlivet,  han, densamme, har berett dem i modersskötet.

Zo ik den armen hun begeerte onthouden heb, of de ogen der weduwe laten versmachten;

 Har jag vägrat de arma vad de begärde  eller låtit änkans ögon försmäkta?

En mijn bete alleen gegeten heb, zodat de wees daarvan niet gegeten heeft;

 Har jag ätit mitt brödstycke allena,  utan att den faderlöse och har fått äta därav?

(Want van mijn jonkheid af is hij bij mij opgetogen, als bij een vader, en van mijner moeders buik af heb ik haar geleid;)

 Nej, från min ungdom fostrades han hos mig såsom hos en fader,  och från min moders liv var jag änkors ledare.

Zo ik iemand heb zien omkomen, omdat hij zonder kleding was, en dat de nooddruftige geen deksel had;

 Har jag kunnat se en olycklig gå utan kläder,  se en fattig ej äga något att skyla sig med?

Zo zijn lenden mij niet gezegend hebben, toen hij van de vellen mijner lammeren verwarmd werd;

 Måste ej fastmer hans länd välsigna mig,  och fick han ej värma sig i ull av mina lamm?

Zo ik mijn hand tegen den wees bewogen heb, omdat ik in de poort mijn hulp zag;

 Har jag lyft min hand mot den faderlöse,  därför att jag såg mig hava medhåll i porten?

Mijn schouder valle van het schouderbeen, en mijn arm breke van zijn pijp af!

 Då må min axel lossna från sitt fäste  och min arm brytas av ifrån sin led.

Want het verderf Gods was bij mij een schrik, en ik vermocht niet vanwege Zijn hoogheid.

 Jag måste då frukta ofärd ifrån Gud  och skulle stå maktlös inför hans majestät.

Zo ik het goud tot mijn hoop gezet heb, of tot het fijn goud gezegd heb: Gij zijt mijn vertrouwen;

 Har jag satt mitt hopp till guldet  och kallat guldklimpen min förtröstan?

Zo ik blijde ben geweest, omdat mijn vermogen groot was, en omdat mijn hand geweldig veel verkregen had;

 Var det min glädje att min rikedom blev så stor,  och att min hand förvärvade så mycket?

Zo ik het licht aangezien heb, wanneer het scheen, of de maan heerlijk voortgaande;

 Hände det, när jag såg solljuset, huru det sken,  och månen, huru härligt den gick fram,

En mijn hart verlokt is geweest in het verborgen, dat mijn hand mijn mond gekust heeft;

 att mitt hjärta hemligen lät dåra sig,  så att jag med handkyss gav dem min hyllning?

Dat ware ook een misdaad bij den rechter; want ik zou den God van boven verzaakt hebben.

 Nej, också det hade varit en straffbar missgärning;  därmed hade jag ju förnekat Gud i höjden.

Zo ik verblijd ben geweest in de verdrukking mijns haters, en mij opgewekt heb, als het kwaad hem vond;

 Har jag glatt mig åt min fiendes ofärd  och fröjdats, när olycka träffade honom?

(Ook heb ik mijn gehemelte niet toegelaten te zondigen, mits door een vloek zijn ziel te begeren).

 Nej, jag tillstadde ej min mun att synda så,  ej att med förbannelse begära hans liv.

Zo de lieden mijner tent niet hebben gezegd: Och, of wij van zijn vlees hadden, wij zouden niet verzadigd worden;

 Och kan mitt husfolk icke bevittna  att envar fick mätta sig av kött vid mitt bord?

De vreemdeling overnachtte niet op de straat; mijn deuren opende ik naar den weg;

 Främlingen behövde ej stanna över natten på gatan,  mina dörrar lät jag stå öppna utåt vägen.

Zo ik, gelijk Adam, mijn overtredingen bedekt heb, door eigenliefde mijn misdaad verbergende!

 Har jag på människovis skylt mina överträdelser  och gömt min missgärning i min barm,

Zeker, ik kon wel een grote menigte geweldiglijk onderdrukt hebben; maar de verachtste der huisgezinnen zou mij afgeschrikt hebben; zodat ik gewezen zou hebben, en ter deure niet uitgegaan zijn.

 av fruktan för den stora hopen  och av rädsla för stamfränders förakt,  så att jag teg och ej gick utom min dörr?

Och, of ik een hadde, die mij hoorde! Zie, mijn oogmerk is, dat de Almachtige mij antwoorde, en dat mijn tegenpartij een boek schrijve.

 Ack att någon funnes, som ville höra mig!  Jag har sagt mitt ord.  Den Allsmäktige må nu svara mig;  ack att jag finge min vederparts motskrift!

Zou ik het niet op mijn schouder dragen? Ik zou het op mij binden als een kroon.

 Sannerligen, jag skulle då bära den högt på min skuldra,  såsom en krona skulle jag fästa den på mig.

Het getal mijner treden zou ik hem aanwijzen; als een vorst zou ik tot hem naderen.

 Jag ville då göra honom räkenskap för alla mina steg,  lik en furste skulle jag då träda inför honom.

Zo mijn land tegen mij roept, en zijn voren te zamen wenen;

 Har min mark höjt rop över mig,  och hava dess fåror gråtit med varandra?

Zo ik zijn vermogen gegeten heb zonder geld, en de ziel zijner akkerlieden heb doen hijgen;

 Har jag förtärt dess gröda obetald  eller utpinat dess brukares liv?

Dat voor tarwe distelen voortkomen, en voor gerst stinkkruid! De woorden van Job hebben een einde.

 Då må törne växa upp för vete,  och ogräs i stället för korn. Slut på Jobs tal.