Job 31

“Gözlerimle antlaşma yaptım Şehvetle bir kıza bakmamak için.

Jeg sluttede en Pagt med mit Øje om ikke at se på en Jomfru;

Çünkü insanın yukarıdan, Tanrı’dan payı nedir, Yücelerden, Her Şeye Gücü Yeten’den mirası ne?

hvad var ellers min Lod fra Gud hist oppe, den Arv, den Almægtige gav fra det høje?

Kötüler için felaket, Haksızlık yapanlar için bela değil mi?

Har ikke den lovløse Vanheld i Vente, Udådsmændene Modgang?

Yürüdüğüm yolları görmüyor mu, Attığım her adımı saymıyor mu?

Ser han ej mine Veje og tæller alle mine Skridt?

“Eğer yalan yolunda yürüdümse, Ayağım hileye seğirttiyse,

Har jeg holdt til med Løgn, og hasted min Fod til Svig

–Tanrı beni doğru teraziyle tartsın, Kusursuz olduğumu görsün–

på Rettens Vægtskål veje han mig, så Gud kan kende min Uskyld

Adımım yoldan saptıysa, Yüreğim gözümü izlediyse, Ellerim pisliğe bulaştıysa,

er mit Skridt bøjet af fra Vejen, og har mit Hjerte fulgt mine Øjne, hang noget ved mine Hænder,

Ektiğimi başkaları yesin, Ekinlerim kökünden sökülsün.

da gid jeg må så og en anden fortære, og hvad jeg planted, oprykkes med Rode!

“Eğer gönlümü bir kadına kaptırdıysam, Komşumun kapısında pusuya yattıysam,

Blev jeg en Dåre på Grund at en Kvinde, og har jeg luret ved Næstens Dør,

Karım başkasının buğdayını öğütsün, Onunla başka erkekler yatsın.

så dreje min Hustru Kværn for en anden, og andre bøje sig over hende!

Çünkü bu utanç verici, Yargılanması gereken bir suç olurdu.

Thi sligt var Skændselsdåd, Brøde, der drages for Retten,

Yıkım diyarına dek yakan bir ateştir o, Bütün ürünümü kökünden kavururdu.

ja, Ild, der æder til Afgrunden og sætter hele min Høst i Brand!

“Benimle ters düştüklerinde Kölemin ve hizmetçimin hakkını yemişsem,

Har jeg ringeagtet min Træls og min Trælkvindes Ret, når de trættede med mig,

Tanrı yargıladığında ne yaparım? Hesap sorduğunda ne yanıt veririm?

hvad skulde jeg da gøre, når Gud stod op, hvad skulde jeg svare, når han så efter?

Beni ana karnında yaratan onu da yaratmadı mı? Rahimde bize biçim veren O değil mi?

Har ikke min Skaber skabt ham i Moders Skød, har en og samme ej dannet os begge i Moders Liv?

“Eğer yoksulların dileğini geri çevirdimse, Dul kadının umudunu kırdımsa,

Har jeg afslået ringes Ønske, ladet Enkens Øjne vansmægte,

Ekmeğimi yalnız yedim, Öksüzle paylaşmadımsa,

var jeg ene om at spise mit Brød, har den faderløse ej spist deraf

Gençliğimden beri öksüzü baba gibi büyütmedimse, Doğduğumdan beri dul kadına yol göstermedimse,

nej, fra Barnsben fostred jeg ham som en Fader, jeg ledede hende fra min Moders Skød.

Giysisi olmadığı için can çekişen birini Ya da örtüsü olmayan bir yoksulu gördüm de,

Har jeg set en Stakkel blottet for Klæder, en fattig savne et Tæppe

Koyunlarımın yünüyle ısıtmadıysam, O da içinden beni kutsamadıysa,

visselig nej, hans Hofter velsigned mig, når han varmed sig i Uld af mine Lam.

Mahkemede sözümün geçtiğini bilerek Öksüze el kaldırdımsa,

Har jeg løftet min Bånd mod en faderløs, fordi jeg var vis på Medhold i Retten,

Kolum omuzumdan düşsün, Kol kemiğim kırılsın.

så falde min Skulder fra Nakken, så rykkes min Arm af Led!

Çünkü Tanrı’dan gelecek beladan korkarım, O’nun görkeminden ötürü böyle bir şey yapamam.

Thi Guds Rædsel var kommet over mig, og når han rejste sig, magted jeg intet!

“Eğer umudumu altına bağladımsa, Saf altına, ‘Güvencim sensin’ dedimse,

Har jeg slået min Lid til Guld, kaldt det rene Guld min Fortrøstning,

Servetim çok, Varlığımı bileğimle kazandım diye sevindimse,

var det min Glæde, at Rigdommen voksed, og at min Hånd fik sanket så meget,

Işıldayan güneşe, Parıldayarak hareket eden aya bakıp da,

så jeg, hvorledes Sollyset stråled, eller den herligt skridende Måne,

İçimden ayartıldımsa, Elim onlara taptığımı gösteren bir öpücük yolladıysa,

og lod mit Hjerte sig dåre i Løn, så jeg hylded dem med Kys på min Hånd

Bu da yargılanacak bir suç olurdu, Çünkü yücelerdeki Tanrı’yı yadsımış olurdum.

også det var Brøde, der drages for Retten, thi da fornægted jeg Gud hist oppe.

“Eğer düşmanımın yıkımına sevindim, Başına kötülük geldi diye keyiflendimse,

Var min Avindsmands Fald min Glæd jubled jeg, når han ramtes af Vanheld

–Kimsenin canına lanet ederek Ağzımın günah işlemesine izin vermedim–

nej, jeg tillod ikke min Gane at synde, så jeg bandende kræved hans Sjæl.

Evimdeki insanlar, ‘Eyüp’ün verdiği etle Karnını doyurmayan var mı?’ diye sormadıysa,

Har min Husfælle ej måttet sige: "Hvem mættedes ej af Kød fra hans Bord"

–Hiçbir yabancı geceyi sokakta geçirmezdi, Çünkü kapım her zaman yolculara açıktı–

nej, den fremmede lå ej ude om Natten, jeg åbned min Dør for Vandringsmænd.

Kalabalıktan çok korktuğum, Boyların aşağılamasından yıldığım, Susup dışarı çıkmadığım için Suçumu bağrımda gizleyip Adem gibi isyanımı örttümse,

Har jeg skjult mine Synder, som Mennesker gør, så jeg dulgte min Brøde i Brystet

Kalabalıktan çok korktuğum, Boyların aşağılamasından yıldığım, Susup dışarı çıkmadığım için Suçumu bağrımda gizleyip Adem gibi isyanımı örttümse,

af Frygt for den store Hob, af Angst for Stamfrænders Ringeagt, så jeg blev inden Døre i Stilhed!

-“Keşke beni dinleyen biri olsa! İşte savunmamı imzalıyorum, Her Şeye Gücü Yeten bana yanıt versin! Hasmımın yazdığı tomar elimde olsa,

Ak, var der dog en, der hørte på mig! Her er mit Bomærke - lad den Almægtige svare! Havde jeg blot min Modparts Indlæg!

Kuşkusuz onu omuzumda taşır, Taç gibi başıma koyardım.

Sandelig, tog jeg det på min Skulder, kransed mit Hoved dermed som en Krone,

Attığım her adımı ona bildirir, Kendisine bir önder gibi yaklaşırdım.–

svared ham for hvert eneste Skridt og mødte ham som en Fyrste.

“Toprağım bana feryat ediyorsa, Sabanın açtığı yarıklar bir ağızdan ağlıyorsa,

Har min Mark måttet skrige over mig og alle Furerne græde,

Ürününü para ödemeden yedimse Ya da üzerinde oturanların kalbini kırdımsa,

har jeg tæret dens Kraft uden Vederlag, udslukt dens Ejeres Liv,

Orada buğday yerine diken, Arpa yerine delice bitsin.” Eyüp’ün konuşması sona erdi.

så gro der Tjørn for Hvede og Ukrudt i Stedet for Byg! Her ender Jobs Ord.