Psalms 73

(En Salme af Asaf.) Visselig, god er Gud mod Israel; mod dem, der er rene af Hjertet!

Tanrı gerçekten İsrail’e, Yüreği temiz olanlara karşı iyidir.

Mine Fødder var nær ved at snuble, mine Skridt var lige ved at glide;

Ama benim ayaklarım neredeyse tökezlemiş, Adımlarım az kalsın kaymıştı.

thi over Dårerne græmmed jeg mig, jeg så, at det gik de gudløse vel;

Çünkü kötülerin gönencini gördükçe, Küstahları kıskanıyordum.

thi de kender ikke til Kvaler, deres Livskraft er frisk og sund;

Onlar acı nedir bilmezler, Bedenleri sağlıklı ve semizdir.

de kender ikke til menneskelig Nød, de plages ikke som andre.

Başkalarının derdini bilmez, Onlar gibi çile çekmezler.

Derfor har de Hovmod til Halssmykke, Vold er Kappen, de svøber sig i.

Bu yüzden gurur onların gerdanlığı, Zorbalık onları örten bir giysi gibidir.

Deres Brøde udgår af deres Indre, Hjertets Tanker bryder igennem.

Şişmanlıktan gözleri dışarı fırlar, İçleri kötülük kazanı gibi kaynar.

I det dybe taler de ondt, i det høje fører de Urettens Tale,

İnsanlarla eğlenir, kötü niyetle konuşur, Tepeden bakar, baskıyla tehdit ederler.

de løfter Munden mod Himlen, Tungen farer om på Jorden.

Göklere karşı ağızlarını açarlar, Boş sözleri yeryüzünü dolaşır.

Derfor vender mit Folk sig hid og drikker Vand i fulde Drag.

Bu yüzden halk onlardan yana döner, Sözlerini ağzı açık dinler.

De siger: "Hvor skulde Gud vel vide det, skulde den Højeste kende dertil?"

Derler ki, “Tanrı nasıl bilir? Bilgisi var mı Yüceler Yücesi’nin?”

Se, det er de gudløses kår, altid i Tryghed, voksende Velstand!

İşte böyledir kötüler, Hep tasasız, sürekli varlıklarını artırırlar.

Forgæves holdt jeg mit Hjerte rent og tvætted mine Hænder i Uskyld,

Anlaşılan boş yere yüreğimi temiz tutmuşum, Ellerimi yıkamışım suçsuzum diye.

jeg plagedes Dagen igennem, blev revset på ny hver Morgen!

Gün boyu içim içimi yiyor, Her sabah azap çekiyorum.

Men jeg tænkte: "Taler jeg så, se, da er jeg troløs imod dine Sønners Slægt."

“Ben de onlar gibi konuşayım” deseydim, Senin çocuklarına ihanet etmiş olurdum.

Så grundede jeg på at forstå det, møjsommeligt var det i mine Øjne,

Bunu anlamak için düşündüğümde, Zor geldi bana,

Til jeg kom ind i Guds Helligdomme, skønned, hvordan deres Endeligt bliver:

Tanrı’nın Tapınağı’na girene dek; O zaman anladım sonlarının ne olacağını.

Du sætter dem jo på glatte Steder, i Undergang styrter du dem.

Gerçekten onları kaygan yere koyuyor, Yıkıma sürüklüyorsun.

Hvor brat de dog lægges øde, går under, det ender med Rædsel!

Nasıl da bir anda yok oluyor, Siliniveriyorlar dehşet içinde!

De er som en Drøm, når man vågner, man vågner og regner sit Syn for intet.

Uyanan birisi için rüya nasılsa, Sen de uyanınca, ya Rab, Hor göreceksin onların görüntüsünü.

Så længe mit Hjerte var bittert og det nagede i mine Nyrer,

Kalbim kırıldığında, İçim acı dolduğunda,

var jeg et Dyr og fattede intet, jeg var for dig som Kvæg.

Akılsız ve bilgisizdim, Karşında bir hayvan gibi.

Dog bliver jeg altid hos dig, du holder mig fast om min højre;

Yine de sürekli seninleyim, Sağ elimden tutarsın beni.

du leder mig med dit Råd og tager mig siden bort i Herlighed.

Öğütlerinle yol gösterir, Beni sonunda yüceliğe eriştirirsin.

Hvem har jeg i Himlen? Og har jeg blot dig, da attrår jeg intet på Jorden!

Senden başka kimim var göklerde? İstemem senden başkasını yeryüzünde.

Lad kun mit Kød og mit Hjerte vansmægte, Gud er mit Hjertes Klippe, min Del for evigt.

Bedenim ve yüreğim tükenebilir, Ama Tanrı yüreğimde güç, Bana düşen paydır sonsuza dek.

Thi de, der fjerner sig fra dig, går under, - du udsletter hver, som er dig utro.

Kuşkusuz yok olacak senden uzak duranlar, Ortadan kaldıracaksın sana vefasızlık edenleri.

Men at leve Gud nær er min Lykke, min Lid har jeg sat til den Herre HERREN, at jeg kan vidne om alle dine Gerninger.

Ama benim için en iyisi Tanrı’ya yakın olmaktır; Bütün işlerini duyurayım diye Sığınak yaptım Egemen RAB’bi kendime.