Job 31

Jeg sluttede en Pagt med mit Øje om ikke at se på en Jomfru;

“Gözlerimle antlaşma yaptım Şehvetle bir kıza bakmamak için.

hvad var ellers min Lod fra Gud hist oppe, den Arv, den Almægtige gav fra det høje?

Çünkü insanın yukarıdan, Tanrı’dan payı nedir, Yücelerden, Her Şeye Gücü Yeten’den mirası ne?

Har ikke den lovløse Vanheld i Vente, Udådsmændene Modgang?

Kötüler için felaket, Haksızlık yapanlar için bela değil mi?

Ser han ej mine Veje og tæller alle mine Skridt?

Yürüdüğüm yolları görmüyor mu, Attığım her adımı saymıyor mu?

Har jeg holdt til med Løgn, og hasted min Fod til Svig

“Eğer yalan yolunda yürüdümse, Ayağım hileye seğirttiyse,

på Rettens Vægtskål veje han mig, så Gud kan kende min Uskyld

–Tanrı beni doğru teraziyle tartsın, Kusursuz olduğumu görsün–

er mit Skridt bøjet af fra Vejen, og har mit Hjerte fulgt mine Øjne, hang noget ved mine Hænder,

Adımım yoldan saptıysa, Yüreğim gözümü izlediyse, Ellerim pisliğe bulaştıysa,

da gid jeg må så og en anden fortære, og hvad jeg planted, oprykkes med Rode!

Ektiğimi başkaları yesin, Ekinlerim kökünden sökülsün.

Blev jeg en Dåre på Grund at en Kvinde, og har jeg luret ved Næstens Dør,

“Eğer gönlümü bir kadına kaptırdıysam, Komşumun kapısında pusuya yattıysam,

så dreje min Hustru Kværn for en anden, og andre bøje sig over hende!

Karım başkasının buğdayını öğütsün, Onunla başka erkekler yatsın.

Thi sligt var Skændselsdåd, Brøde, der drages for Retten,

Çünkü bu utanç verici, Yargılanması gereken bir suç olurdu.

ja, Ild, der æder til Afgrunden og sætter hele min Høst i Brand!

Yıkım diyarına dek yakan bir ateştir o, Bütün ürünümü kökünden kavururdu.

Har jeg ringeagtet min Træls og min Trælkvindes Ret, når de trættede med mig,

“Benimle ters düştüklerinde Kölemin ve hizmetçimin hakkını yemişsem,

hvad skulde jeg da gøre, når Gud stod op, hvad skulde jeg svare, når han så efter?

Tanrı yargıladığında ne yaparım? Hesap sorduğunda ne yanıt veririm?

Har ikke min Skaber skabt ham i Moders Skød, har en og samme ej dannet os begge i Moders Liv?

Beni ana karnında yaratan onu da yaratmadı mı? Rahimde bize biçim veren O değil mi?

Har jeg afslået ringes Ønske, ladet Enkens Øjne vansmægte,

“Eğer yoksulların dileğini geri çevirdimse, Dul kadının umudunu kırdımsa,

var jeg ene om at spise mit Brød, har den faderløse ej spist deraf

Ekmeğimi yalnız yedim, Öksüzle paylaşmadımsa,

nej, fra Barnsben fostred jeg ham som en Fader, jeg ledede hende fra min Moders Skød.

Gençliğimden beri öksüzü baba gibi büyütmedimse, Doğduğumdan beri dul kadına yol göstermedimse,

Har jeg set en Stakkel blottet for Klæder, en fattig savne et Tæppe

Giysisi olmadığı için can çekişen birini Ya da örtüsü olmayan bir yoksulu gördüm de,

visselig nej, hans Hofter velsigned mig, når han varmed sig i Uld af mine Lam.

Koyunlarımın yünüyle ısıtmadıysam, O da içinden beni kutsamadıysa,

Har jeg løftet min Bånd mod en faderløs, fordi jeg var vis på Medhold i Retten,

Mahkemede sözümün geçtiğini bilerek Öksüze el kaldırdımsa,

så falde min Skulder fra Nakken, så rykkes min Arm af Led!

Kolum omuzumdan düşsün, Kol kemiğim kırılsın.

Thi Guds Rædsel var kommet over mig, og når han rejste sig, magted jeg intet!

Çünkü Tanrı’dan gelecek beladan korkarım, O’nun görkeminden ötürü böyle bir şey yapamam.

Har jeg slået min Lid til Guld, kaldt det rene Guld min Fortrøstning,

“Eğer umudumu altına bağladımsa, Saf altına, ‘Güvencim sensin’ dedimse,

var det min Glæde, at Rigdommen voksed, og at min Hånd fik sanket så meget,

Servetim çok, Varlığımı bileğimle kazandım diye sevindimse,

så jeg, hvorledes Sollyset stråled, eller den herligt skridende Måne,

Işıldayan güneşe, Parıldayarak hareket eden aya bakıp da,

og lod mit Hjerte sig dåre i Løn, så jeg hylded dem med Kys på min Hånd

İçimden ayartıldımsa, Elim onlara taptığımı gösteren bir öpücük yolladıysa,

også det var Brøde, der drages for Retten, thi da fornægted jeg Gud hist oppe.

Bu da yargılanacak bir suç olurdu, Çünkü yücelerdeki Tanrı’yı yadsımış olurdum.

Var min Avindsmands Fald min Glæd jubled jeg, når han ramtes af Vanheld

“Eğer düşmanımın yıkımına sevindim, Başına kötülük geldi diye keyiflendimse,

nej, jeg tillod ikke min Gane at synde, så jeg bandende kræved hans Sjæl.

–Kimsenin canına lanet ederek Ağzımın günah işlemesine izin vermedim–

Har min Husfælle ej måttet sige: "Hvem mættedes ej af Kød fra hans Bord"

Evimdeki insanlar, ‘Eyüp’ün verdiği etle Karnını doyurmayan var mı?’ diye sormadıysa,

nej, den fremmede lå ej ude om Natten, jeg åbned min Dør for Vandringsmænd.

–Hiçbir yabancı geceyi sokakta geçirmezdi, Çünkü kapım her zaman yolculara açıktı–

Har jeg skjult mine Synder, som Mennesker gør, så jeg dulgte min Brøde i Brystet

Kalabalıktan çok korktuğum, Boyların aşağılamasından yıldığım, Susup dışarı çıkmadığım için Suçumu bağrımda gizleyip Adem gibi isyanımı örttümse,

af Frygt for den store Hob, af Angst for Stamfrænders Ringeagt, så jeg blev inden Døre i Stilhed!

Kalabalıktan çok korktuğum, Boyların aşağılamasından yıldığım, Susup dışarı çıkmadığım için Suçumu bağrımda gizleyip Adem gibi isyanımı örttümse,

Ak, var der dog en, der hørte på mig! Her er mit Bomærke - lad den Almægtige svare! Havde jeg blot min Modparts Indlæg!

-“Keşke beni dinleyen biri olsa! İşte savunmamı imzalıyorum, Her Şeye Gücü Yeten bana yanıt versin! Hasmımın yazdığı tomar elimde olsa,

Sandelig, tog jeg det på min Skulder, kransed mit Hoved dermed som en Krone,

Kuşkusuz onu omuzumda taşır, Taç gibi başıma koyardım.

svared ham for hvert eneste Skridt og mødte ham som en Fyrste.

Attığım her adımı ona bildirir, Kendisine bir önder gibi yaklaşırdım.–

Har min Mark måttet skrige over mig og alle Furerne græde,

“Toprağım bana feryat ediyorsa, Sabanın açtığı yarıklar bir ağızdan ağlıyorsa,

har jeg tæret dens Kraft uden Vederlag, udslukt dens Ejeres Liv,

Ürününü para ödemeden yedimse Ya da üzerinde oturanların kalbini kırdımsa,

så gro der Tjørn for Hvede og Ukrudt i Stedet for Byg! Her ender Jobs Ord.

Orada buğday yerine diken, Arpa yerine delice bitsin.” Eyüp’ün konuşması sona erdi.