Job 15

Y RESPONDIÓ Eliphaz Temanita, y dijo:

Ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

¿Si proferirá el sabio vana sabiduría, Y henchirá su vientre de viento solano?

Ĉu saĝulo povas respondi per ventaj opinioj, Kaj plenigi sian ventron per sensencaĵoj?

¿Disputará con palabras inútiles, Y con razones sin provecho?

Vi disputas per vortoj senutilaj, Kaj per paroloj, kiuj nenion helpas.

Tú también disipas el temor, Y menoscabas la oración delante de Dios.

Vi forigas la timon, Kaj senvalorigas preĝon antaŭ Dio.

Porque tu boca declaró tu iniquidad, Pues has escogido el hablar de los astutos.

Ĉar via malbonago instigas vian buŝon, Kaj vi elektis stilon de maliculoj.

Tu boca te condenará, y no yo; Y tus labios testificarán contra ti.

Vin kondamnas via buŝo, ne mi; Kaj viaj lipoj atestas kontraŭ vi.

¿Naciste tú primero que Adam? ¿Ó fuiste formado antes que los collados?

Ĉu vi naskiĝis la unua homo? Ĉu vi estas kreita pli frue ol la altaĵoj?

¿Oíste tú el secreto de Dios, Que detienes en ti solo la sabiduría?

Ĉu vi aŭdis la sekretan decidon de Dio, Kaj alkaptis al vi la saĝon?

¿Qué sabes tú que no sepamos? ¿Qué entiendes que no se halle en nosotros?

Kion vi scias tian, kion ni ne scias? Kion vi komprenas tian, kio al ni mankas?

Entre nosotros también hay cano, también hay viejo Mucho mayor en días que tu padre.

Inter ni estas grizuloj kaj maljunuloj, Kiuj vivis pli longe ol via patro.

¿En tan poco tienes las consolaciones de Dios? ¿Tienes acaso alguna cosa oculta cerca de ti?

Ĉu tiel malmulte valoras por vi la konsoloj de Dio Kaj vorto kvieta?

¿Por qué te enajena tu corazón, Y por qué guiñan tus ojos,

Kial vin tiel levas via koro, Kaj kial tiel palpebrumas viaj okuloj,

Pues haces frente á Dios con tu espíritu, Y sacas tales palabras de tu boca?

Ke vi direktas kontraŭ Dion vian koleron, Kaj elirigis el via buŝo tiajn vortojn?

¿Qué cosa es el hombre para que sea limpio, Y que se justifique el nacido de mujer?

Kio estas homo, ke li povus esti pura Kaj ke naskito de virino povus esti prava?

He aquí que en sus santos no confía, Y ni los cielos son limpios delante de sus ojos:

Vidu, inter Liaj sanktuloj ne ĉiuj estas fidindaj, Kaj la ĉielo ne estas pura en Liaj okuloj:

¿Cuánto menos el hombre abominable y vil, Que bebe la iniquidad como agua?

Des pli homo, abomeninda kaj malbona, Kiu trinkas malbonagojn kiel akvon.

Escúchame; yo te mostraré Y te contaré lo que he visto:

Mi montros al vi, aŭskultu min; Kaj kion mi vidis, tion mi rakontos,

(Lo que los sabios nos contaron De sus padres, y no lo encubrieron;

Kion saĝuloj diris kaj ne kaŝis antaŭ siaj patroj,

Á los cuales solos fué dada la tierra, Y no pasó extraño por medio de ellos:)

Al kiuj, al ili solaj, estis donita la tero, Kaj fremdulo ne trairis meze de ili:

Todos los días del impío, él es atormentado de dolor, Y el número de años es escondido al violento.

Dum sia tuta vivo malpiulo estas maltrankvila, Kaj la nombro de la jaroj de tirano estas kaŝita antaŭ li;

Estruendos espantosos hay en sus oídos; En la paz le vendrá quien lo asuele.

Teruroj sonas en liaj oreloj; Meze de paco venas sur lin rabisto.

Él no creerá que ha de volver de las tinieblas, Y está mirando al cuchillo.

Li ne esperas, ke li saviĝos el mallumo; Kaj li serĉas ĉirkaŭe glavon.

Desasosegado á comer siempre, Sabe que le está aparejado día de tinieblas.

Li vagadas, serĉante panon; Li scias, ke preta estas en lia mano la tago de mallumo.

Tribulación y angustia le asombrarán, Y esforzaránse contra él como un rey apercibido para la batalla.

Teruras lin mizero kaj premateco, Venkobatas lin kiel reĝo, pretiĝinta por batalo;

Por cuanto él extendió su mano contra Dios, Y se esforzó contra el Todopoderoso,

Pro tio, ke li etendis sian manon kontraŭ Dion Kaj kontraŭstaris al la Plejpotenculo,

Él le acometerá en la cerviz, En lo grueso de las hombreras de sus escudos:

Kuris kontraŭ Lin kun fiera kolo, Kun dikaj dorsoj de siaj ŝildoj.

Porque cubrió su rostro con su gordura, É hizo pliegues sobre los ijares;

Li kovris sian vizaĝon per graso Kaj metis sebon sur siajn lumbojn.

Y habitó las ciudades asoladas, Las casas inhabitadas, Que estaban puestas en montones.

Li loĝas en urboj ruinigitaj, En domoj ne loĝataj, Destinitaj esti ŝtonamasoj.

No enriquecerá, ni será firme su potencia, Ni extenderá por la tierra su hermosura.

Li ne restos riĉa, lia bonstato ne teniĝos, Kaj lia havaĵo ne disvastiĝos sur la tero.

No se escapará de las tinieblas: La llama secará sus ramos, Y con el aliento de su boca perecerá.

Li ne forkliniĝos de mallumo; Flamo velksekigos liajn branĉojn, Kaj Li forigos lin per la blovo de Sia buŝo.

No confíe el iluso en la vanidad; Porque ella será su recompensa.

La erarinto ne fidu vantaĵon, Ĉar vanta estos lia rekompenco.

Él será cortado antes de su tiempo, Y sus renuevos no reverdecerán.

Antaŭtempe li finiĝos, Kaj lia branĉo ne estos verda.

Él perderá su agraz como la vid, Y derramará su flor como la oliva.

Lia nematura bero estos deŝirita, kiel ĉe vinbertrunko; Kaj lia floro defalos, kiel ĉe olivarbo.

Porque la sociedad de los hipócritas será asolada, Y fuego consumirá las tiendas de soborno.

Ĉar la anaro de la hipokrituloj senhomiĝos; Kaj fajro ekstermos la tendojn de tiuj, kiuj prenas subaĉeton.

Concibieron dolor, y parieron iniquidad; Y las entradas de ellos meditan engaño.

Ili gravediĝis per malpiaĵo kaj naskis pekon, Kaj ilia ventro pretigas malicaĵon.