Job 14

EL HOMBRE nacido de mujer, Corto de días, y harto de sinsabores:

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

Que sale como una flor y es cortado; Y huye como la sombra, y no permanece.

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

¿Y sobre éste abres tus ojos, Y me traes á juicio contigo?

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

¿Quién hará limpio de inmundo? Nadie.

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses está cerca de ti: Tú le pusiste términos, de los cuales no pasará.

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

Si tú lo dejares, él dejará de ser: Entre tanto deseará, como el jornalero, su día.

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

Porque si el árbol fuere cortado, aún queda de él esperanza; retoñecerá aún, Y sus renuevos no faltarán.

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

Si se envejeciere en la tierra su raíz, Y su tronco fuere muerto en el polvo,

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

Al percibir el agua reverdecerá, Y hará copa como planta.

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

Mas el hombre morirá, y será cortado; Y perecerá el hombre, ¿y dónde estará él?

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

Las aguas de la mar se fueron, Y agotóse el río, secóse.

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

Así el hombre yace, y no se tornará á levantar: Hasta que no haya cielo no despertarán, Ni se levantarán de su sueño.

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

¡Oh quién me diera que me escondieses en el sepulcro, Que me encubrieras hasta apaciguarse tu ira, Que me pusieses plazo, y de mí te acordaras!

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

Si el hombre muriere, ¿volverá á vivir? Todos los días de mi edad esperaré, Hasta que venga mi mutación.

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

Aficionado á la obra de tus manos, Llamarás, y yo te responderé.

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

Pues ahora me cuentas los pasos, Y no das tregua á mi pecado.

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

Tienes sellada en saco mi prevaricación, Y coacervas mi iniquidad.

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

Y ciertamente el monte que cae se deshace, Y las peñas son traspasadas de su lugar;

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

Las piedras son desgastadas con el agua impetuosa, Que se lleva el polvo de la tierra: de tal manera haces tú perecer la esperanza del hombre.

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

Para siempre serás más fuerte que él, y él se va; Demudarás su rostro, y enviaráslo.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

Sus hijos serán honrados, y él no lo sabrá; Ó serán humillados, y no entenderá de ellos.

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Mas su carne sobre él se dolerá, Y entristecerse ha en él su alma.

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.