Job 16

Y RESPONDIÓ Job, y dijo:

Ijob respondis kaj diris:

Muchas veces he oído cosas como éstas: Consoladores molestos sois todos vosotros.

Mi aŭdis multe da similaj aferoj; Tedaj konsolantoj vi ĉiuj estas.

¿Tendrán fin las palabras ventosas? Ó ¿qué te animará á responder?

Ĉu estos fino al la ventaj vortoj? Kaj kio vin incitis, ke vi tiel parolas?

También yo hablaría como vosotros. Ojalá vuestra alma estuviera en lugar de la mía, Que yo os tendría compañía en las palabras, Y sobre vosotros movería mi cabeza.

Mi ankaŭ povus paroli, kiel vi. Se vi estus sur mia loko, Mi konsolus vin per vortoj Kaj balancus pri vi mian kapon.

Mas yo os alentaría con mis palabras, Y la consolación de mis labios apaciguaría el dolor vuestro.

Mi fortigus vin per mia buŝo Kaj konsolus vin per paroloj de miaj lipoj.

Si hablo, mi dolor no cesa; Y si dejo de hablar, no se aparta de mí.

Se mi parolos, mia doloro ne kvietiĝos; Se mi ĉesos, kio foriros de mi?

Empero ahora me ha fatigado: Has tú asolado toda mi compañía.

Sed nun Li lacigis min, Li detruis mian tutan esencon.

Tú me has arrugado; testigo es mi flacura, Que se levanta contra mí para testificar en mi rostro.

Vi faris al mi sulkojn, tio fariĝis atesto; Mia senfortiĝo staras antaŭ mia vizaĝo, kaj parolas.

Su furor me destrizó, y me ha sido contrario: Crujió sus dientes contra mí; Contra mí aguzó sus ojos mi enemigo.

Lia kolero disŝiras; Mia malamanto grincigas kontraŭ mi siajn dentojn; Mia premanto briligas kontraŭ mi siajn okulojn.

Abrieron contra mí su boca; Hirieron mis mejillas con afrenta; Contra mí se juntaron todos.

Ili malfermegis kontraŭ mi sian buŝon, insulte batas min sur la vangojn; Ĉiuj kune kontentigis sur mi sian koleron.

Hame entregado Dios al mentiroso, Y en las manos de los impíos me hizo estremecer.

Dio transdonis min al maljustulo, Ĵetis min en la manojn de malbonuloj.

Próspero estaba, y desmenuzóme: Y arrebatóme por la cerviz, y despedazóme, Y púsome por blanco suyo.

Mi estis trankvila; sed Li frakasis min, Li kaptis min je la kolo, disbatis min, Kaj Li faris min por Si celo.

Cercáronme sus flecheros, Partió mis riñones, y no perdonó: Mi hiel derramó por tierra.

Liaj pafistoj min ĉirkaŭis; Li dishakas miajn internaĵojn kaj ne kompatas, Li elverŝas sur la teron mian galon.

Quebrantóme de quebranto sobre quebranto; Corrió contra mí como un gigante.

Li faras en mi breĉon post breĉo, Li kuras kontraŭ min kiel batalisto.

Yo cosí saco sobre mi piel, Y cargué mi cabeza de polvo.

Sakaĵon mi kudris sur mian korpon, Kaj en polvo mi kaŝis mian kornon.

Mi rostro está enlodado con lloro, Y mis párpados entenebrecidos:

Mia vizaĝo ŝvelis de plorado, Kaj sur miaj palpebroj estas morta ombro;

Á pesar de no haber iniquidad en mis manos, Y de haber sido mi oración pura.

Kvankam ne troviĝas perfortaĵo en miaj manoj, Kaj mia preĝo estas pura.

¡Oh tierra! no cubras mi sangre, Y no haya lugar á mi clamor.

Ho tero, ne kovru mian sangon, Kaj mia kriado ne trovu haltejon.

Mas he aquí que en los cielos está mi testigo, Y mi testimonio en las alturas.

Vidu, en la ĉielo estas mia atestanto, Kaj mia konanto estas en la altaj sferoj.

Disputadores son mis amigos: Mas á Dios destilarán mis ojos.

Parolistoj estas por mi miaj amikoj; Sed mia okulo larmas al Dio,

¡Ojalá pudiese disputar el hombre con Dios, Como con su prójimo!

Ke Li decidu inter homo kaj Dio, Inter homo kaj lia amiko.

Mas los años contados vendrán, Y yo iré el camino por donde no volveré.

Ĉar la nombro de la jaroj pasos, Kaj mi iros sur vojon nereveneblan.