Job 15

Ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Y RESPONDIÓ Eliphaz Temanita, y dijo:

Ĉu saĝulo povas respondi per ventaj opinioj, Kaj plenigi sian ventron per sensencaĵoj?

¿Si proferirá el sabio vana sabiduría, Y henchirá su vientre de viento solano?

Vi disputas per vortoj senutilaj, Kaj per paroloj, kiuj nenion helpas.

¿Disputará con palabras inútiles, Y con razones sin provecho?

Vi forigas la timon, Kaj senvalorigas preĝon antaŭ Dio.

Tú también disipas el temor, Y menoscabas la oración delante de Dios.

Ĉar via malbonago instigas vian buŝon, Kaj vi elektis stilon de maliculoj.

Porque tu boca declaró tu iniquidad, Pues has escogido el hablar de los astutos.

Vin kondamnas via buŝo, ne mi; Kaj viaj lipoj atestas kontraŭ vi.

Tu boca te condenará, y no yo; Y tus labios testificarán contra ti.

Ĉu vi naskiĝis la unua homo? Ĉu vi estas kreita pli frue ol la altaĵoj?

¿Naciste tú primero que Adam? ¿Ó fuiste formado antes que los collados?

Ĉu vi aŭdis la sekretan decidon de Dio, Kaj alkaptis al vi la saĝon?

¿Oíste tú el secreto de Dios, Que detienes en ti solo la sabiduría?

Kion vi scias tian, kion ni ne scias? Kion vi komprenas tian, kio al ni mankas?

¿Qué sabes tú que no sepamos? ¿Qué entiendes que no se halle en nosotros?

Inter ni estas grizuloj kaj maljunuloj, Kiuj vivis pli longe ol via patro.

Entre nosotros también hay cano, también hay viejo Mucho mayor en días que tu padre.

Ĉu tiel malmulte valoras por vi la konsoloj de Dio Kaj vorto kvieta?

¿En tan poco tienes las consolaciones de Dios? ¿Tienes acaso alguna cosa oculta cerca de ti?

Kial vin tiel levas via koro, Kaj kial tiel palpebrumas viaj okuloj,

¿Por qué te enajena tu corazón, Y por qué guiñan tus ojos,

Ke vi direktas kontraŭ Dion vian koleron, Kaj elirigis el via buŝo tiajn vortojn?

Pues haces frente á Dios con tu espíritu, Y sacas tales palabras de tu boca?

Kio estas homo, ke li povus esti pura Kaj ke naskito de virino povus esti prava?

¿Qué cosa es el hombre para que sea limpio, Y que se justifique el nacido de mujer?

Vidu, inter Liaj sanktuloj ne ĉiuj estas fidindaj, Kaj la ĉielo ne estas pura en Liaj okuloj:

He aquí que en sus santos no confía, Y ni los cielos son limpios delante de sus ojos:

Des pli homo, abomeninda kaj malbona, Kiu trinkas malbonagojn kiel akvon.

¿Cuánto menos el hombre abominable y vil, Que bebe la iniquidad como agua?

Mi montros al vi, aŭskultu min; Kaj kion mi vidis, tion mi rakontos,

Escúchame; yo te mostraré Y te contaré lo que he visto:

Kion saĝuloj diris kaj ne kaŝis antaŭ siaj patroj,

(Lo que los sabios nos contaron De sus padres, y no lo encubrieron;

Al kiuj, al ili solaj, estis donita la tero, Kaj fremdulo ne trairis meze de ili:

Á los cuales solos fué dada la tierra, Y no pasó extraño por medio de ellos:)

Dum sia tuta vivo malpiulo estas maltrankvila, Kaj la nombro de la jaroj de tirano estas kaŝita antaŭ li;

Todos los días del impío, él es atormentado de dolor, Y el número de años es escondido al violento.

Teruroj sonas en liaj oreloj; Meze de paco venas sur lin rabisto.

Estruendos espantosos hay en sus oídos; En la paz le vendrá quien lo asuele.

Li ne esperas, ke li saviĝos el mallumo; Kaj li serĉas ĉirkaŭe glavon.

Él no creerá que ha de volver de las tinieblas, Y está mirando al cuchillo.

Li vagadas, serĉante panon; Li scias, ke preta estas en lia mano la tago de mallumo.

Desasosegado á comer siempre, Sabe que le está aparejado día de tinieblas.

Teruras lin mizero kaj premateco, Venkobatas lin kiel reĝo, pretiĝinta por batalo;

Tribulación y angustia le asombrarán, Y esforzaránse contra él como un rey apercibido para la batalla.

Pro tio, ke li etendis sian manon kontraŭ Dion Kaj kontraŭstaris al la Plejpotenculo,

Por cuanto él extendió su mano contra Dios, Y se esforzó contra el Todopoderoso,

Kuris kontraŭ Lin kun fiera kolo, Kun dikaj dorsoj de siaj ŝildoj.

Él le acometerá en la cerviz, En lo grueso de las hombreras de sus escudos:

Li kovris sian vizaĝon per graso Kaj metis sebon sur siajn lumbojn.

Porque cubrió su rostro con su gordura, É hizo pliegues sobre los ijares;

Li loĝas en urboj ruinigitaj, En domoj ne loĝataj, Destinitaj esti ŝtonamasoj.

Y habitó las ciudades asoladas, Las casas inhabitadas, Que estaban puestas en montones.

Li ne restos riĉa, lia bonstato ne teniĝos, Kaj lia havaĵo ne disvastiĝos sur la tero.

No enriquecerá, ni será firme su potencia, Ni extenderá por la tierra su hermosura.

Li ne forkliniĝos de mallumo; Flamo velksekigos liajn branĉojn, Kaj Li forigos lin per la blovo de Sia buŝo.

No se escapará de las tinieblas: La llama secará sus ramos, Y con el aliento de su boca perecerá.

La erarinto ne fidu vantaĵon, Ĉar vanta estos lia rekompenco.

No confíe el iluso en la vanidad; Porque ella será su recompensa.

Antaŭtempe li finiĝos, Kaj lia branĉo ne estos verda.

Él será cortado antes de su tiempo, Y sus renuevos no reverdecerán.

Lia nematura bero estos deŝirita, kiel ĉe vinbertrunko; Kaj lia floro defalos, kiel ĉe olivarbo.

Él perderá su agraz como la vid, Y derramará su flor como la oliva.

Ĉar la anaro de la hipokrituloj senhomiĝos; Kaj fajro ekstermos la tendojn de tiuj, kiuj prenas subaĉeton.

Porque la sociedad de los hipócritas será asolada, Y fuego consumirá las tiendas de soborno.

Ili gravediĝis per malpiaĵo kaj naskis pekon, Kaj ilia ventro pretigas malicaĵon.

Concibieron dolor, y parieron iniquidad; Y las entradas de ellos meditan engaño.