Job 16

Ijob respondis kaj diris:

Y RESPONDIÓ Job, y dijo:

Mi aŭdis multe da similaj aferoj; Tedaj konsolantoj vi ĉiuj estas.

Muchas veces he oído cosas como éstas: Consoladores molestos sois todos vosotros.

Ĉu estos fino al la ventaj vortoj? Kaj kio vin incitis, ke vi tiel parolas?

¿Tendrán fin las palabras ventosas? Ó ¿qué te animará á responder?

Mi ankaŭ povus paroli, kiel vi. Se vi estus sur mia loko, Mi konsolus vin per vortoj Kaj balancus pri vi mian kapon.

También yo hablaría como vosotros. Ojalá vuestra alma estuviera en lugar de la mía, Que yo os tendría compañía en las palabras, Y sobre vosotros movería mi cabeza.

Mi fortigus vin per mia buŝo Kaj konsolus vin per paroloj de miaj lipoj.

Mas yo os alentaría con mis palabras, Y la consolación de mis labios apaciguaría el dolor vuestro.

Se mi parolos, mia doloro ne kvietiĝos; Se mi ĉesos, kio foriros de mi?

Si hablo, mi dolor no cesa; Y si dejo de hablar, no se aparta de mí.

Sed nun Li lacigis min, Li detruis mian tutan esencon.

Empero ahora me ha fatigado: Has tú asolado toda mi compañía.

Vi faris al mi sulkojn, tio fariĝis atesto; Mia senfortiĝo staras antaŭ mia vizaĝo, kaj parolas.

Tú me has arrugado; testigo es mi flacura, Que se levanta contra mí para testificar en mi rostro.

Lia kolero disŝiras; Mia malamanto grincigas kontraŭ mi siajn dentojn; Mia premanto briligas kontraŭ mi siajn okulojn.

Su furor me destrizó, y me ha sido contrario: Crujió sus dientes contra mí; Contra mí aguzó sus ojos mi enemigo.

Ili malfermegis kontraŭ mi sian buŝon, insulte batas min sur la vangojn; Ĉiuj kune kontentigis sur mi sian koleron.

Abrieron contra mí su boca; Hirieron mis mejillas con afrenta; Contra mí se juntaron todos.

Dio transdonis min al maljustulo, Ĵetis min en la manojn de malbonuloj.

Hame entregado Dios al mentiroso, Y en las manos de los impíos me hizo estremecer.

Mi estis trankvila; sed Li frakasis min, Li kaptis min je la kolo, disbatis min, Kaj Li faris min por Si celo.

Próspero estaba, y desmenuzóme: Y arrebatóme por la cerviz, y despedazóme, Y púsome por blanco suyo.

Liaj pafistoj min ĉirkaŭis; Li dishakas miajn internaĵojn kaj ne kompatas, Li elverŝas sur la teron mian galon.

Cercáronme sus flecheros, Partió mis riñones, y no perdonó: Mi hiel derramó por tierra.

Li faras en mi breĉon post breĉo, Li kuras kontraŭ min kiel batalisto.

Quebrantóme de quebranto sobre quebranto; Corrió contra mí como un gigante.

Sakaĵon mi kudris sur mian korpon, Kaj en polvo mi kaŝis mian kornon.

Yo cosí saco sobre mi piel, Y cargué mi cabeza de polvo.

Mia vizaĝo ŝvelis de plorado, Kaj sur miaj palpebroj estas morta ombro;

Mi rostro está enlodado con lloro, Y mis párpados entenebrecidos:

Kvankam ne troviĝas perfortaĵo en miaj manoj, Kaj mia preĝo estas pura.

Á pesar de no haber iniquidad en mis manos, Y de haber sido mi oración pura.

Ho tero, ne kovru mian sangon, Kaj mia kriado ne trovu haltejon.

¡Oh tierra! no cubras mi sangre, Y no haya lugar á mi clamor.

Vidu, en la ĉielo estas mia atestanto, Kaj mia konanto estas en la altaj sferoj.

Mas he aquí que en los cielos está mi testigo, Y mi testimonio en las alturas.

Parolistoj estas por mi miaj amikoj; Sed mia okulo larmas al Dio,

Disputadores son mis amigos: Mas á Dios destilarán mis ojos.

Ke Li decidu inter homo kaj Dio, Inter homo kaj lia amiko.

¡Ojalá pudiese disputar el hombre con Dios, Como con su prójimo!

Ĉar la nombro de la jaroj pasos, Kaj mi iros sur vojon nereveneblan.

Mas los años contados vendrán, Y yo iré el camino por donde no volveré.