Job 14

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

EL HOMBRE nacido de mujer, Corto de días, y harto de sinsabores:

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

Que sale como una flor y es cortado; Y huye como la sombra, y no permanece.

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

¿Y sobre éste abres tus ojos, Y me traes á juicio contigo?

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

¿Quién hará limpio de inmundo? Nadie.

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses está cerca de ti: Tú le pusiste términos, de los cuales no pasará.

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

Si tú lo dejares, él dejará de ser: Entre tanto deseará, como el jornalero, su día.

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

Porque si el árbol fuere cortado, aún queda de él esperanza; retoñecerá aún, Y sus renuevos no faltarán.

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

Si se envejeciere en la tierra su raíz, Y su tronco fuere muerto en el polvo,

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

Al percibir el agua reverdecerá, Y hará copa como planta.

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

Mas el hombre morirá, y será cortado; Y perecerá el hombre, ¿y dónde estará él?

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

Las aguas de la mar se fueron, Y agotóse el río, secóse.

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

Así el hombre yace, y no se tornará á levantar: Hasta que no haya cielo no despertarán, Ni se levantarán de su sueño.

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

¡Oh quién me diera que me escondieses en el sepulcro, Que me encubrieras hasta apaciguarse tu ira, Que me pusieses plazo, y de mí te acordaras!

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

Si el hombre muriere, ¿volverá á vivir? Todos los días de mi edad esperaré, Hasta que venga mi mutación.

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

Aficionado á la obra de tus manos, Llamarás, y yo te responderé.

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

Pues ahora me cuentas los pasos, Y no das tregua á mi pecado.

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

Tienes sellada en saco mi prevaricación, Y coacervas mi iniquidad.

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

Y ciertamente el monte que cae se deshace, Y las peñas son traspasadas de su lugar;

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

Las piedras son desgastadas con el agua impetuosa, Que se lleva el polvo de la tierra: de tal manera haces tú perecer la esperanza del hombre.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

Para siempre serás más fuerte que él, y él se va; Demudarás su rostro, y enviaráslo.

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Sus hijos serán honrados, y él no lo sabrá; Ó serán humillados, y no entenderá de ellos.

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.

Mas su carne sobre él se dolerá, Y entristecerse ha en él su alma.