Matthew 22

A odpowiadając Jezus, zasię im rzekł w podobieństwach, mówiąc:

Podobne jest królestwo niebieskie człowiekowi królowi, który sprawił wesele synowi swemu;

I posłał sługi swe, aby wezwali zaproszonych na wesele; ale nie chcieli przyjść.

Znowu posłał insze sługi, mówiąc: Powiedzcie zaproszonym: Otom obiad mój nagotował, woły moje i co było karmnego, pobito, i wszystko gotowe, pójdźcież na wesele.

Ale oni zaniedbawszy odeszli, jeden do roli swojej, a drugi do kupiectwa swego;

A drudzy pojmawszy sługi jego, zelżyli i pobili je.

Co gdy król usłyszał, rozgniewał się, a posławszy wojska swoje, wytracił one morderce, i miasto ich zapalił.

Tedy rzekł sługom swoim: Weseleć wprawdzie jest gotowe; lecz zaproszeni nie byli godni.

Przetoż idźcie na rozstania dróg, kogokolwiek znajdziecie, wezwijcie na wesele.

Tedy wyszedłszy oni słudzy na drogi, zgromadzili wszystkie, którekolwiek znaleźli, złe i dobre, i napełnione jest wesele gośćmi.

A wszedłszy król, aby oglądał goście, obaczył tam człowieka nie odzianego szatą weselną;

I rzekł mu: Przyjacielu! jakoś tu wszedł, nie mając szaty weselnej? A on zamilknął.

Tedy rzekł król sługom: Związawszy nogi i ręce jego, weźmijcie go, a wrzućcie do ciemności zewnętrznych, tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.

Albowiem wiele jest wezwanych, ale mało wybranych.

Tedy odszedłszy Faryzeuszowie uczynili radę, jako by go usidlili w mowie.

I posłali do niego ucznie swoje z Herodyjany, mówiąc: Nauczycielu! wiemy, żeś jest prawdziwy, i drogi Bożej w prawdzie uczysz, a nie dbasz na nikogo; albowiem nie patrzysz na osobę ludzką.

Przetoż powiedz nam, co ci się zda? Godzili się dać czynsz cesarzowi, czyli nie?

Ale Jezus poznawszy złość ich, rzekł im: Czemuż mię kusicie, obłudnicy?

Pokażcie mi monetę czynszową; a oni mu podali grosz.

I rzekł im: Czyjże to obraz i napis?

Rzekli mu: Cesarski. Tedy im rzekł: Oddawajcież tedy, co jest cesarskiego, cesarzowi, a co jest Bożego, Bogu.

To usłyszawszy, zadziwili się, a opuściwszy go, odeszli.

Dnia onego przyszli do niego Saduceuszowie, którzy mówią, iż nie masz zmartwychwstania, i pytali go,

Mówiąc: Nauczycielu! Mojżesz powiedział: Jeźliby kto umarł, nie mając dzieci, aby brat jego prawem powinowactwa pojął żonę jego, i wzbudził nasienie bratu swemu.

Było tedy u nas siedm braci; a pierwszy pojąwszy żonę, umarł, a nie mając nasienia, zostawił żonę swoję bratu swemu.

Także też wtóry i trzeci, aż do siódmego.

A na ostatek po wszystkich umarła i ona niewiasta.

Przetoż przy zmartwychwstaniu, któregoż z tych siedmiu będzie żoną, gdyż ją wszyscy mieli?

A odpowiadając Jezus rzekł im: Błądzicie, nie będąc powiadomieni Pisma, ani mocy Bożej.

Albowiem przy zmartwychwstaniu ani się żenić, ani za mąż chodzić nie będą, ale będą jako Aniołowie Boży w niebie.

A o powstaniu umarłych nie czytaliście, co wam powiedziano od Boga mówiącego:

Jam jest Bóg Abrahama, i Bóg Izaaka, i Bóg Jakóba? Bóg nie jestci Bogiem umarłych, ale żywych.

A usłyszawszy to lud, zdumiał się nad nauką jego.

Lecz gdy usłyszeli Faryzeuszowie, że zawarł usta Saduceuszom, zeszli się wespół.

I spytał go jeden z nich, zakonnik, kusząc go i mówiąc:

Nauczycielu! które jest największe przykazanie w zakonie?

A Jezus mu rzekł: Będziesz miłował Pana, Boga twego, ze wszystkiego serca twego, i ze wszystkiej duszy twojej i ze wszystkiej myśli twojej.

To jest pierwsze i największe przykazanie.

A wtóre podobne jest temuż: Będziesz miłował bliźniego twego, jako samego siebie.

Na tych dwóch przykazaniach wszystek zakon i prorocy zawisnęli.

A gdy się Faryzeuszowie zebrali, spytał ich Jezus,

Mówiąc: Co się wam zda o Chrystusie? Czyim jest synem? Rzekli mu: Dawidowym.

I rzekł im: Jakoż tedy Dawid w duchu nazywa go Panem? mówiąc:

Rzekł Pan Panu memu: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjacioły twoje podnóżkiem nóg twoich.

Ponieważ go tedy Dawid nazywa Panem, jakoż jest synem jego?

A żaden mu nie mógł odpowiedzieć i słowa, i nie śmiał go nikt więcej od onego dnia pytać.