Job 15

Niin vastasi Eliphas Temanilainen ja sanoi:

Ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Pitääkö taitavan niin tuuleen puhuman, ja täyttämän vatsansa tuulella?

Ĉu saĝulo povas respondi per ventaj opinioj, Kaj plenigi sian ventron per sensencaĵoj?

Sinä nuhtelet kelvottomilla sanoilla ja puheilla, joista ei ole hyödytystä.

Vi disputas per vortoj senutilaj, Kaj per paroloj, kiuj nenion helpas.

Sinä olet hyljännyt pelvon, ja puhut ylönkatseella Jumalan edessä.

Vi forigas la timon, Kaj senvalorigas preĝon antaŭ Dio.

Sillä sinun pahuutes opettaa niin sinun suus; ja sinä olet valinnut viekasten kielen.

Ĉar via malbonago instigas vian buŝon, Kaj vi elektis stilon de maliculoj.

Sinun suus pitää tuomitseman sinun, ja en minä: sinun huules pitää todistaman sinua vastaan:

Vin kondamnas via buŝo, ne mi; Kaj viaj lipoj atestas kontraŭ vi.

Oletkos ensimäinen ihminen, joka syntynyt on? eli ennen (kaikkia) vuoria luotu?

Ĉu vi naskiĝis la unua homo? Ĉu vi estas kreita pli frue ol la altaĵoj?

Oletko sinä kuullut Jumalan salaisen neuvon? ja onko taito halvempi sinua?

Ĉu vi aŭdis la sekretan decidon de Dio, Kaj alkaptis al vi la saĝon?

Mitä sinä tiedät, jota emme tiedä; mitäs ymmärrät, joka ei ole meidän tykönämme?

Kion vi scias tian, kion ni ne scias? Kion vi komprenas tian, kio al ni mankas?

Harmaapäät ja vanhat ovat meidän tykönämme, jotka ennen ovat eläneet kuin sinun isäs.

Inter ni estas grizuloj kaj maljunuloj, Kiuj vivis pli longe ol via patro.

Pitäiskö Jumalan lohdutukset oleman halvat sinulle? Eli onko jotakin salaista tykönäs?

Ĉu tiel malmulte valoras por vi la konsoloj de Dio Kaj vorto kvieta?

Mitä sinun sydämes aikoi? ja mitäs vilkutat silmiäs?

Kial vin tiel levas via koro, Kaj kial tiel palpebrumas viaj okuloj,

Kuinka sinä asetat mieles Jumalaa vastaan? että sinä senkaltaiset sanat suustas päästät.

Ke vi direktas kontraŭ Dion vian koleron, Kaj elirigis el via buŝo tiajn vortojn?

Mikä on ihminen, että hän olis puhdas? ja että hän olis hurskas, joka vaimosta syntynyt on?

Kio estas homo, ke li povus esti pura Kaj ke naskito de virino povus esti prava?

Katso, hänen pyhäinsä seassa ei ole yhtään nuhteetointa; ja taivaat ei ole puhtaat hänen edessänsä.

Vidu, inter Liaj sanktuloj ne ĉiuj estas fidindaj, Kaj la ĉielo ne estas pura en Liaj okuloj:

Kuinka paljon enemmin ihminen on kauhia ja ilkiä, joka juo vääryyttä niinkuin vettä?

Des pli homo, abomeninda kaj malbona, Kiu trinkas malbonagojn kiel akvon.

Minä osoitan sinulle sen, kuule minua: minä luettelen sinulle, mitä minä nähnyt olen:

Mi montros al vi, aŭskultu min; Kaj kion mi vidis, tion mi rakontos,

Mitä taitavat sanoneet ovat, jota ei yksikään heidän isistänsä ole salannut.

Kion saĝuloj diris kaj ne kaŝis antaŭ siaj patroj,

Joille ainoille maa annettu on, niin ettei yksikään outo saanut käydä heidän keskellänsä.

Al kiuj, al ili solaj, estis donita la tero, Kaj fremdulo ne trairis meze de ili:

Jumalatoin vapisee kaiken elinaikansa, ja tyrannin vuosiluku on peitetty.

Dum sia tuta vivo malpiulo estas maltrankvila, Kaj la nombro de la jaroj de tirano estas kaŝita antaŭ li;

Pelvon ääni on hänen korvissansa, että rauhassakin pitää hävittäjä tuleman hänen päällensä.

Teruroj sonas en liaj oreloj; Meze de paco venas sur lin rabisto.

Ei hän usko palajavansa pimeydestä, ja varoo aina miekkaa.

Li ne esperas, ke li saviĝos el mallumo; Kaj li serĉas ĉirkaŭe glavon.

Kuin hän lähtee sinne ja tänne elatuksensa jälkeen, niin hän luulee aina pimeyden päivän käsissänsä olevan.

Li vagadas, serĉante panon; Li scias, ke preta estas en lia mano la tago de mallumo.

Ahdistus ja hätä peljättävät häntä, ja yllyttävät hänen, niinkuin kuningas valmis sotaan.

Teruras lin mizero kaj premateco, Venkobatas lin kiel reĝo, pretiĝinta por batalo;

Sillä hän on ojentanut kätensä Jumalaa vastaan, ja vahvistanut itsensä Kaikkivaltiasta vastaan.

Pro tio, ke li etendis sian manon kontraŭ Dion Kaj kontraŭstaris al la Plejpotenculo,

Hän juoksee päätäpäin häntä vastaan, ja seisoo ynseästi häntä vastaan.

Kuris kontraŭ Lin kun fiera kolo, Kun dikaj dorsoj de siaj ŝildoj.

Hän on peittänyt kasvonsa lihavuudellansa, ja lihoittanut ja paisuttanut itsensä.

Li kovris sian vizaĝon per graso Kaj metis sebon sur siajn lumbojn.

Mutta hänen pitää asuman hävitetyssä kaupungissa ja asumattomissa huoneissa, jotka roukkioksi riutumallansa ovat.

Li loĝas en urboj ruinigitaj, En domoj ne loĝataj, Destinitaj esti ŝtonamasoj.

Ei hänen pidä rikastuman, eikä hänen tavaransa pysymän, eikä hänen onnensa pidä leviämän maassa.

Li ne restos riĉa, lia bonstato ne teniĝos, Kaj lia havaĵo ne disvastiĝos sur la tero.

Ei hänen pidä pääsemän pimeydestä: tulen liekki kuivaa hänen oksansa, ja hänen suunsa hengellä katoo.

Li ne forkliniĝos de mallumo; Flamo velksekigos liajn branĉojn, Kaj Li forigos lin per la blovo de Sia buŝo.

Ei hän taida uskaltaa turhuuteen, että hän on petetty; sillä turhuus on hänen palkkansa.

La erarinto ne fidu vantaĵon, Ĉar vanta estos lia rekompenco.

Hän loppuu ennen aikaansa, ja hänen oksansa ei pidä vihoittaman.

Antaŭtempe li finiĝos, Kaj lia branĉo ne estos verda.

Hän poimitaan niinkuin kypsymätöin marja viinapuusta, ja niinkuin öljypuu varistaa kukoistuksensa.

Lia nematura bero estos deŝirita, kiel ĉe vinbertrunko; Kaj lia floro defalos, kiel ĉe olivarbo.

Sillä ulkokullattuin kokous pitää oleman yksinäinen, ja tulen pitää polttaman lahjain ottajan huoneen,

Ĉar la anaro de la hipokrituloj senhomiĝos; Kaj fajro ekstermos la tendojn de tiuj, kiuj prenas subaĉeton.

Hän siittää onnettomuuden, ja synnyttää vaivaisuuden; ja heidän vatsansa valmistaa petoksen.

Ili gravediĝis per malpiaĵo kaj naskis pekon, Kaj ilia ventro pretigas malicaĵon.